Κριτικές

Ο αμερικανικός κινηματογράφος είχε ανέκαθν υποδειγματική σχέση με τον ρεαλισμό και ιδιαίτερες επιδόσεις στην κοινωνικοπολιτική περιπέτεια. Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τέσσερις από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες με παρεμβατική γραφή στην πραγματικότητα: Γκας Βαν Σαντ, Σπάικ Λι, Άαρον Σόρκιν, Κλιντ Ίστγουντ.

T. J. Clark – Alberto Toscano, H αριστερά ως τραγωδίa, μετάφραση από τα αγγλικά: Γιώργος Καράμπελας, Ηριδανός, Αθήνα 2020, 90 σελ.

 Γιώργος Ν. Πολίτης, Εξουσιαστική αριστερά και η κρυφή γοητεία της ανοησίας, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2019, 315 σελ.

Δύο πρόσφατες εκδόσεις (ανα)τέμνουν τα μείζονα ζητήματα της αριστεράς, ως ιδεολογία και πολιτική, και προσδιορίζουν με ενάργεια τον εκφυλισμό ενός κινήματος, οι καλύτερες προθέσεις του οποίου « οδήγησαν στην κόλαση». Καλές προθέσεις επικαλούνταν και οι εκπρόσωποι της ελληνικής εκδοχής «αριστερής κυβερνησιμότητας».

Όλγκα Τοκάρτσουκ, Πλάνητες. Μυθιστόρημα, μετάφραση από τα πολωνικά: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Καστανιώτη, Αθήνα 2020, 464 σελ.

Περιήγηση σε μιαν έκκεντρη, πολυμερή και πολυδιασπασμένη Ευρώπη, όπου κανένα ψηφίο της αφήγησης δεν μπορεί να συναντήσει κάποιο άλλο, και απ’ όπου η παλαιότερη έννοια της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας μοιάζει να έχει αποδράσει οριστικά. Όταν ο όγκος των ιστορικών, των γεωγραφικών και των πολιτιστικών πληροφοριών έρχεται να δώσει τη θέση του στην υποκειμενικότητα της αφήγησης και στην ένταση την οποία διεκδικούν ο χώρος και ο χρόνος της ατομικής στιγμής.   

Jared Diamond, Guns, Germs and Steel. The Fate of Human Societies, WW Norton, 1997, 480 σελ. 

Eula Biss, On Immunity. An Inoculation, Graywolf Press, 2014, 205 σελ.

Μικροοργανισμοί, Εμβόλια και Αντιβαξερισμός μετά το Τέλος της Ιστορίας. Αναδημοσίευση από το τεύχος 113 του Books' Journal.

Πλάτωνος, Γοργίας, εισαγωγή - μετάφραση – σχόλια: Παύλος Καλλιγάς, στιγμή, Αθήνα 2020, 338 σελ.

Είναι ο Γοργίας μια πραγματεία περί ρητορικής; «Ήδη κατά την αρχαιότητα», σημειώνει ο καθηγητής και ο υπεύθυνος για την πρώτη άρτια μεταφορά του πλατωνικού διαλόγου στη νεοελληνική Παύλος Καλλιγάς, «είχε γίνει αντιληπτό ότι οι βλέψεις και η στόχευση του Γοργία εκτείνονται πολύ πέραν του θέματος της ρητορικής, η φύση της οποίας αποτελεί απλώς το έναυσμα που οδηγεί στην πραγμάτευση των βασικών προβλημάτων που απασχολούσαν τον συγγραφέα, και που δεν είναι άλλα από την ηθική θεμελίωση της πολιτικής πρακτικής και η με βάση αυτήν συγκρότηση του τρόπου ζωής του ατόμου έτσι ώστε τούτη να συνεισφέρει στην αληθινή του ευτυχία».

Κώστας Βραχνός, Βλαδιβοστόκ, Νεφέλη, Αθήνα 2020, 112 σελ.

 34 διασκεδαστικά διηγήματα για το σπαρακτικό «τίποτα».

Δημήτριος Καπετανάκης, Έργα. Τόμος πρώτος: Τα δημοσιευμένα (1933-1944), Βιβλίο Α΄, Βιβλίο Β΄, εισαγωγή - φιλολογική επιμέλεια: Εμμανουέλα Κάντζια, Eταιρεία Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού / Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2020, 470 και 390 σελ. αντιστοίχως.

Ικανός αρχαιογνώστης, γνήσιος ρομαντικός, φιλόσοφος, μεταφυσικός, ποιητική μορφή μεγάλης ευαισθησίας, αξιόλογος τεχνοκριτικός, γνώστης της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας ίσως όσο κανένας άλλος στον καιρό του αλλά και σήμερα, τακτικός συνομιλητής των Συκουτρή, Τσάτσου, Κανελλόπουλου και Θεοδωρακόπουλου, άτομο ευγενέστατο και απροσποίητο και αιωνίως χαμογελαστό, δοκιμιογράφος πανευρωπαϊκού επιπέδου, ο Δημήτριος Καπετανάκης έγινε ασμένως αποδεκτός σε κύκλους των γραμμάτων στο Λονδίνο, όπου βρέθηκε από το 1939. Πέθανε νέος, το 1944. Αλλά γιατί, αυτόν, έναν λαμπρό πρέσβη των ελληνικών γραμμάτων στην Αγγλία, τον σκέπασε η σιωπή; [ΤΒJ]

O Mπομπ Ντύλαν είχε εμφανισθεί στο φεστιβάλ του Νιούπορτ και το 1963 και το 1964, και είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση. Ήταν άλλωστε το ετήσιο φεστιβάλ της folk μουσικής και αυτός ήταν το ανερχόμενο αστέρι της. Αυτόκλητος μαθητής και μιμητής του Γούντι Γκάθρι, φίλος με τους άσημους και τους διάσημους τραγουδιστές της, το αγαπημένο παιδί της Τζόαν Μπαέζ. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε στο ίδιο φεστιβάλ και το 1965, το κοινό περίμενε με ανυπομονησία να τον ακούσει. Στο πρώτο μέρος της εμφάνισής του έπαιξε τρία τραγούδια με την ακουστική του κιθάρα και τη φυσαρμόνικα και όλα πήγαν καλά. Όταν όμως βγήκε στη σκηνή για το δεύτερο μέρος της παράτασης κρατούσε μια ηλεκτρική κιθάρα, κάτι που εξέπληξε και μπέρδεψε τους ακροατές του. Και όταν τη συνέδεσε στον ενισχυτή, η έκπληξη έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Στη συνέχεια ο Ντύλαν έπαιξε με ηλεκτρικό ήχο το τραγούδι  Maggies Farm και  το τραγούδι Like a Rolling Stone, το οποίο είχε γράψει και ηχογραφήσει πρόσφατα. Η συνέχεια της αντίδρασης του κοινού ήταν όμως μάλλον δυσάρεστη και αρνητική. Κάποιοι επευφήμησαν αλλά οι περισσότεροι άρχισαν να φωνάζουν, να γιουχάρουν.  Ο Ντύλαν έπαιξε και το τρίτο του τραγούδι, το Phantom Engineer, και ταραγμένος κατέβηκε από τη σκηνή. Ο παρουσιαστής του φεστιβάλ, Πήτερ Γιάρροου, δεν ήξερε τι να κάνει. Φώναξε πάλι τον Ντύλαν στη σκηνή και αυτός ανέβηκε με ακουστική κιθάρα αυτή τη φορά και φυσαρμόνικα. Έπαιξε δύο τραγούδια, το It’s All Over Now Baby Blue και το Mr Tambourine Man και κέρδισε τις ανεπιφύλακτες τώρα επευφημίες των ακροατών του.

Στη μνήμη της Βικτώριας Κ. και στις ώρες που ακούσαμε Ντύλαν μαζί

Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 1997. Με ένα σακίδιο στον ώμο –εποχή που ακόμη στα σακίδια έβαζες τα ρούχα σου και δεν ήταν σύμβολα ψευτοαντικομφορμισμού– φεύγω βιαστικά από τα γραφεία της εφημερίδας που δούλευα, για να προλάβω μια φτηνή πτήση για τη Βενετία. Στο διάδρομο, συναντώ τον τότε διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας. «Πού τρέχεις έτσι;» «Πρέπει να προλάβω μια πτήση για τη Βενετία και από κει να πάω οδικώς στην Μπολόνια. Ο Μπομπ Ντύλαν θα τραγουδήσει για τον πάπα και, χάρη σε ένα φίλο μου, κατάφερα να βρω διαπίστευση». «Ο Ντύλαν! Μα αυτός είναι old-timer!», μου αντιτείνει ο συνομιλητής μου με σνομπ ύφος που δεν σηκώνει κουβέντα. Διάνα! Ορθή άποψη για έναν δημιουργό που είχε ήδη συμπληρώσει 35 χρόνια αλλάζοντας τον κόσμο. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Ντύλαν είχε κυκλοφορήσει έναν αριστουργηματικό δίσκο με τίτλο Time Out of Mind, ο οποίος είχε λάβει διθυραμβικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο. Αλλά στην Ελλάδα, τη χρονιά όπου η Θεσσαλονίκη μεγαλουργούσε ως  Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, ο Μπομπ Ντύλαν εθεωρείτο παρωχημένος...

Συνέχισα να τρέχω. Έφτασα κάποτε στην Μπολόνια. Σε μια αχανή έκταση έξω από την πόλη, ο “old timer”, 56 ετών τότε, τραγούδησε μπροστά σε μισό εκατομμύριο κόσμο, σε καθολικούς νέους που είχαν έρθει από παντού, σε θεοσεβούμενες καλόγριες που συνόδευαν χωλούς και παραπληγικούς σε αμαξίδια. Στην άκρη της τεράστιας σκηνής, καθισμένοι σε σειρές, οι καρδινάλιοι, και ανάμεσά τους, λευκοντυμένος, ο πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ, με γερμένο το κεφάλι στο πλάι, κάπως σαν να κοιμόταν. Το σκηνικό ήταν απόκοσμο, αλλόκοτο. Τελειώνοντας το “Knocking οn Heaven's Door”, o Ντύλαν διασχίζει τη σκηνή, βγάζει το γκρίζο στέτσον καπέλο του και υποβάλλει τα σέβη του στον πάπα. Ο Εβραίος Ντύλαν είχε ζητήσει ο ίδιος να συμμετάσχει στη γιορτή που ο τότε προκαθήμενος της καθολικής εκκλησίας είχε οργανώσει για να φέρει τους νέους πιο κοντά στον Ιησού. Ο τότε πάπας όμως δεν ήταν τυχαία περίπτωση. 'Ηταν ο πρώτος Πολωνός, ο πρώτος ανατολικοευρωπαίος πάπας, που έγραψε ιστορία στηρίζοντας την εναντίωση στον κομμουνισμό και στην ανελευθερία. Αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για τον περισπούδαστο διευθυντή σύνταξης της ελληνικής εφημερίδας. Αλήθεια, πώς θα τού φαίνεται τώρα που ο “old timer”, ο “τελειωμένος” και ξεπερασμένος Ντύλαν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2016; Θα είναι μάλλον ένας από αυτούς τους ξινούς που υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να δίνεται το Νόμπελ σε στιχουργό, ότι οι στίχοι – και δη ενός τόσο εμπορικού καλλιτέχνη!– δεν είναι ποίηση, δεν είναι υψηλή λογοτεχνία, όπως τα γραπτά της αυστριακής Ελφρίντε Γέλινεκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004) και του σουηδού ποιητή Τόμας Τρανστρέμερ  (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2011). Διότι τόσο το έργο του Ντύλαν, όπως και της Γέλινεκ και του Τρανστρέμερ, τα παίζουν οι έλληνες νομπελολόγοι στα δάχτυλα...

ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ

Από τότε που άκουσα για πρώτη φορά τον Ντύλαν, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, θυμάμαι μονίμως αντιπαραθέσεις για τον ίδιο, την τέχνη του, τη ζωή του. Ακόμη και στην κοιμισμένη επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωνα υπήρχαν συνομήλικά μου παιδιά που κάτι είχαν ακούσει και θεωρούσαν τον Ντύλαν “πουλημένο”, ο οποίος από την “επανάσταση” της δεκαετίας του 1960, το είχε ρίξει στο χριστιανισμό – ήταν η εποχή που ο Ντύλαν είχε κυκλοφορήσει τρεις δίσκους με στίχους “θεολογικού” περιεχομένου.

Τι ήξεραν για τον Ντύλαν εκείνα τα παιδιά; Ελάχιστα. Και δεν μπορώ να τα αδικήσω γιατί για να κατανοήσεις τι έλεγε ο Ντύλαν έπρεπε να κολλήσεις το αυτί σου στα ηχεία, να ακούσεις ξανά και ξανά τα τραγούδια και, όταν κατάφερνες να ξεπεράσεις το εμπόδιο της βραχνάδας και της έρρινης φωνής του, ήσουν αντιμέτωπος με αγγλικά που ήταν αδύνατον να γνωρίζεις από τα μαθήματα του σχολείου ή του φροντιστηρίου. Και αν υποθέσουμε ότι ξεπερνούσες και αυτό το εμπόδιο, ή είχες την τύχη να βρεις ένα αντίτυπο μερικών στίχων του Ντύλαν στα αγγλικά, σε ένα βιβλιαράκι που είχε επιμεληθεί ο σπουδαίος Τάσος Φαληρέας, τότε άρχιζαν οι εικόνες και οι γρίφοι.

Χιλιάδες γρίφοι.

Ποια ήταν η Μο Ρέινι, τι σήμαινε το υπόγειο νοσταλγικό μπλουζ, τι ήταν το Μόμπιλ  και τα μπλουζ του Μέμφις, ποιος ήταν ο Τζων Γουέσλυ Χάρντινγκ, τι συνέβη τη Μέρα των Ακρίδων, τι έκανε η οργάνωση του Τζων Μπερτς, ποια ήταν η Χάτι Κάρολ και πώς συνέβη ο μοναχικός της θάνατος; Ποια ήταν η “Δεσποινίς Μοναξιά”; Ή ο κύριος Τζόουνς; Ή η Βασίλισσα Τζαίην;

Ο Ντύλαν ήθελε, και θέλει, κόπο. Πολύ κόπο. Η μουσική του σε διευκολύνει να μπεις στον κόσμο του. Πρέπει όμως να βρεις μόνος σου την πυξίδα. Και η πυξίδα είναι πρωτίστως τα γραπτά του.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα, τα γραπτά του Ντύλαν ατύχησαν. Οι μεταφραστικές απόπειρες των στίχων του προκαλούν από θυμηδία μέχρι οργή. Ο μόνος, νομίζω, που κατάφερε να αποδώσει το πνεύμα του Ντύλαν, γιατί ασχολήθηκε επί της ουσίας μαζί του, είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος, ποιητής και μουσικός και ο ίδιος. Το μυθικό “All Along the Watchtower” έγινε ο “Παλιάτσος και ο Ληστής”. Και πάω στοίχημα ότι αν ο Ντύλαν καταλάβαινε ελληνικά θα συμφωνούσε μαζί του.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η πρόσβαση στο έργο του Ντύλαν αφορά μόνο τους βαθείς γνώστες της αγγλικής γλώσσας. Αν ίσχυε αυτό, δεν θα είχαν επηρεαστεί από τον Ντύλαν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Ούτε η μουσική του θα εξακολουθούσε να ακούγεται και να τραγουδιέται χωρίς να έχει χάσει την δύναμή της.

Η Σουηδική Ακαδημία ίσως εκτίμησε ακριβώς αυτό: ότι ο Ντύλαν είναι σπάνια περίπτωση που η τέχνη ενός δημιουργού ξεπερνά τα όρια και της γλώσσας και της εποχής του.

Ο ΝΤΥΛΑΝ ΣΤΟΝ ΤΕΝΝΥΣΟΝ

Μη νομίζετε ότι είναι αυτονόητο. Το 1969, όταν ο Ντύλαν εμφανίστηκε σε συναυλία στην Νήσο Ουάιτ, στη Μάγχη, την πρώτη συναυλία που έδωσε σε επτάμισι χρόνια, ζήτησε από τις τοπικές αρχές άδεια να επισκεφθεί το σπίτι του βρετανού ποιητή του 19ου αιώνα,  Αλφρεντ Τέννυσον. Οι βρετανικές αρχές αρνήθηκαν.

Ούτε τότε ο Ντύλαν θεωρήθηκε αρκετά ποιητής...

Άραγε οι στίχοι του Μπομπ Ντύλαν “λειτουργούν μόνο υποστηριζόμενοι από τα συρματόπλεχτα ρουθούνια του”, όπως έγραψε ο κριτικός Ίαν Χάμιλτον; Ή είναι σπουδαίοι και στο χαρτί; “Yippee! I' m a poet and I know it / Hope I don' t blow it”, όπως μας τραγούδησε και ο ίδιος στο “I shall be free No. 10”. Αναδημοσίευση από το τεύχος #71 του Books' Journal, Nοέμβριος 2016.

Abhijit V. Banerjee - Esther Duflo, Καλά Οικονομικά για Δύσκολους Καιρούς. Καλύτερες απαντήσεις στα μεγαλύτερα προβλήματά μας, επιμέλεια – πρόλογος: Κώστας Αναγνωστόπουλος, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2021

«Οι ιδέες είναι ισχυρές. Οι ιδέες κινούν την αλλαγή. Τα καλά οικονομικά από μόνα τους δεν μπορούν να μας σώσουν. Αλλά χωρίς αυτά, είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του χθες. Η άγνοια, η διαίσθηση, η ιδεολογία και η αδράνεια συνδυάζονται για να μας δώσουν απαντήσεις που μοιάζουν αληθοφανείς, υπόσχονται πολλά, και τελικά μας προδίδουν». Σε τι συνίσταται η μέθοδος των καθηγητών Μπάνερτζι και Ντουφλό, που κέρδισαν Νόμπελ Οικονομίας το 2019; Το κείμενο  είναι ο πρόλογος της έκδοσης, που ήδη κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. [ΤΒJ]

Στέλιου Ράμφου, Η Ελλάδα των Ονείρων. Σπουδή στο συλλογικό μας φαντασιακό, Αρμός, Αθήνα 2020, 560 σελ.

Ένα έργο αναφοράς του φιλόσοφου και συγγραφέα Στέλιου Ράμφου για την άχρονη νεοελληνική ταυτότητα. Αναδημοσίευση από το τεύχος #114, Δεκέμβριος 2020, του Books' Journal