Γιώργος Παππάς

Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος. Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2024 (α΄ έκδοση: 1991), 168 σελ.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι πτυχιούχοι. Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2024 (α΄ έκδοση 1984), 224 σελ.

Η επιτυχία δυο λογοτεχνικών βιβλίων του Χρήστου Βακαλόπουλου, ενός θρύλου της κινηματογραφικής κριτικής και του παρεμβατικού λόγου που πέθανε νωρίς, υποχρεώνει την επανανάγνωση. Και την απορία. Πώς είναι δυνατόν μέσα σε λίγα χρόνια, από τη νεανική ορμή των Πτυχιούχων, ο συγγραφέας να οδηγηθεί στην παραίτηση και στην επανάπαυση μιας δήθεν δοξασμένης ελληνικής παλαιότητας – την οποία διεκδικεί η Ρέα Φραντζή, ηρωίδα στη Γραμμή του ορίζοντος;

Στάθης Βαλούκος, Ο πόλεμος δεν τελείωσε ακόμη. Ιστορικό μυθιστόρημα, Αιγόκερως, Αθήνα 2023, 626 σελ.

Από τη Μικρασιατική Καταστροφή ώς τον Εμφύλιο και τα Ιουλιανά, η Ελλάδα έζησε στην κόψη διχασμών που την έκοβαν στα δύο. Εθνικός Διχασμός, Κατοχή, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος και τα χρόνια που ακολούθησαν, ήταν περίοδοι συστηματικού εμφύλιου μίσους για πολιτικές διαφορές. Ο ιστορικός του ελληνικού κινηματογράφου, Στάθης Βαλούκος, που έχει ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις του στο ιστορικό μυθιστόρημα, καταδύεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της νεότερης ελληνικής ιστορίας και ανασυστήνει τις εποχές, συμπλέκοντας τους μυθοπλαστικούς ήρωές του με πραγματικούς, μιλώντας για τα τραυματικά γεγονότα δεκαετιών χωρίς το φίλτρο της αριστερής ή της δεξιάς ηθικολογίας. [TBJ]

Η. Μ. Moutsopoulos, Passion for Excellence: My Lifelong Journey into Medicine and Public Service, Springer, 2022

Γιατί να μας απασχολεί ένα βιβλίο, στην αγγλική γλώσσα, για την πορεία ζωής ενός επιστήμονα;

Υποθέτω, Πρόεδρε, σεβαστέ Κύριε Πρωθυπουργέ, πως έχετε σημαντικότερα ζητήματα από το να διαβάσετε τα δικά μου σχόλια, ακόμη και από το να ασχοληθείτε με ένα ζήτημα δημόσιας υγείας που χρονίζει — πάνε τριάντα μήνες πια. Αλλά θα ήμουν υπόχρεος αν δαπανούσατε δέκα λεπτά. Για να αναρωτηθείτε, τριάντα μήνες μετά, ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ;

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να καταλάβω πώς σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, αν είναι πλάνη, αν είναι άρνηση, αν είναι κάποια βαθύτερη γνώση (που εμένα μού διαφεύγει), αν είναι αίσθηση πως το κακό δεν τους αγγίζει, αν είναι ανάγκη να νιώσουν διαφορετικοί, αντισυστημικοί, καταδιωγμένοι, σημαντικοί. Το σκέφτομαι περισσότερο ακόμη κάποιες μέρες που η πανδημία έρχεται πολύ κοντά, τις ώρες που συνειδητοποιώ πως ΔΕΝ θα είμαστε όλοι εδώ μετά. Και κάποιοι θα έχουν φύγει πολύ πολύ νωρίς.

Πέντε λεπτά από τον χρόνο σου θέλω. Είτε είσαι φίλος, γείτονας, ξάδερφος, συνάδελφος, ή άγνωστος. Πέντε λεπτά από έναν ακόμη πατέρα μαθητών, έναν γιο ευπαθών ηλικιωμένων, έναν απλό πολίτη το ίδιο ανήσυχο μ’ εσένα για τον καιρό μας, τους μήνες που ζούμε.