Τον τίμησαν με την απουσία τους

Στο προσκλητήριο απόντων δεν θα προσθέσω  τον Ανδρουλάκη, επειδή έχει να διαχειριστεί τη δική του ασημαντότητα, πολιτική και υπαρξιακή.

Όμως το ΚΚΕ είναι μια απουσία διαρκείας. Ένα κόμμα που έμαθε να υπάρχει μόνο μέσα στην άρνηση. Απόν από το διάλογο, απόν από την αλήθεια, απόν από τον πολιτισμό. Η απουσία είναι η ταυτότητά του.

Είναι ένα κόμμα που στέκεται πάντα δίπλα στο γεγονός, ποτέ μέσα σ’ αυτό. Που παράγει χολή σε καταιγιστικούς ρυθμούς, που πουλάει δηλητήριο για βάλσαμο, που σκυλεύει νεκρούς, είτε για να τους τιμήσει είτε για να τους κατηγορήσει. Η πολιτιστική του συνείδηση έχει οικοδομηθεί πάνω σε φρίκες οικουμενικής κλίμακας. Όπου συναντά τη ζωή, δημιουργεί φρίκη.

Και μετά έρχονται τα αποπαίδια. Οι εν ενεργεία και εν αποστρατεία απόγονοι μιας παράδοσης που κάποτε είχε όραμα και σήμερα έχει μόνο φανατισμό. Φάμελλος, Τσίπρας, Χαρίτσης, Βαρουφάκης – οι προσωποποιήσεις της μικροψυχίας. «Μια τσογλανοπαρέα» που έκανε την κριτική επάγγελμα και το μίσος πολιτική. Αυτοί που στήνουν παντού την ηθική τους βιτρίνα για να κρύψουν την πνευματική τους πενία.

Στην κηδεία του Σαββόπουλου έστειλαν μόνο τις άδειες τους καρέκλες  και μαζί τις άδειες τους ψυχές. Η απουσία τους ήταν η πιο ηχηρή παρουσία τους.

Θαρρώ πως αυτές οι άδειες καρέκλες είναι το αδειανό κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου· το άδειο πουκάμισο της Αριστεράς. Η μεγάλη απάτη –όχι αυταπάτη– της μεταπολιτευτικής μας ζωής. Όλα τα μεγάλα της λόγια, όλα τα συνθήματα περί ήθους, ελευθερίας, προόδου ξεφούσκωσαν μπροστά σ’ ένα φέρετρο και σ’ έναν άνθρωπο που τραγούδησε όσα εκείνη δεν άντεξε να ακούσει...

Όμως, ίσως δεν πρέπει να τους κατηγορούμε που δεν πήγαν.

Σε τίποτα αληθινό δεν παρίστανται.

Η ζωή γι’ αυτούς είναι μια θεατρική σκηνή όπου πρωταγωνιστεί η ψευτιά τους.

Δεν αντέχουν το φως γιατί τους εκθέτει.

Δεν αντέχουν τον στοχασμό γιατί  τους υπενθυμίζει την ανεπάρκειά τους.

Δεν αντέχουν τον δημιουργό που δεν ελέγχουν.

Ο Σαββόπουλος ήταν γι’ αυτούς προδότης γιατί δεν τους ανήκε.

Ήταν αποστάτης γιατί δεν υπάκουε.

Ήταν ελεύθερος, κι αυτό δεν συγχωρείται από κανέναν ολοκληρωτισμό!

Η Αριστερά θαρρώ δεν μίσησε ποτέ τον Σαββόπουλο για τις ιδέες του· τον μίσησε γιατί τους ξεπέρασε. Γιατί τόλμησε να δει τον κόσμο πέρα από τα σύνορα της δογματικής της τυφλότητας. Γιατί μίλησε για την Ελλάδα χωρίς κομματική μετάφραση. Και γιατί δεν τους άφησε το προνόμιο να τον οικειοποιηθούν.

Από την ώρα που έγινε γνωστός ο θάνατός του, η αριστερή γωνιά του διαδικτύου έβραζε από μικροψυχία. Όσοι τόλμησαν να πουν μια καλή κουβέντα για τον Νιόνιο, την συνόδευσαν με το αιώνιο «ναι μεν, αλλά». Αυτή η μικρή φράση είναι το αποτύπωμα μιας νοοτροπίας που δεν μπορεί να αγαπήσει τίποτα χωρίς να το υπονομεύσει.

Στη Μητρόπολη, λοιπόν, δεν έλειπαν μόνο πρόσωπα.

Έλειπε ολόκληρη μια εποχή που υποσχέθηκε ελευθερία και γέννησε τραμπούκους.

Έλειπε η ιδέα της Αριστεράς που θα σεβόταν τον δημιουργό ακόμη κι όταν διαφωνούσε μαζί του.

Έμεινε πίσω το κουφάρι μιας ιδεολογίας που ζει μόνο για να θυμάται τις ήττες της.

Και μέσα σ’ αυτή την εκκωφαντική απουσία, ο Σαββόπουλος τιμήθηκε όσο δεν θα μπορούσε να τιμηθεί με λόγια.

Γιατί τον τίμησαν με την απουσία τους.

Με την ειλικρίνεια της μικρότητάς τους.

Με το άδειο βλέμμα εκείνων που κάποτε πίστεψαν πως κατέχουν την αλήθεια και σήμερα δεν μπορούν να σταθούν ούτε απέναντί της.