Πεζογραφία

Ένα διήγημα του Θόδωρου Σούμα

Να. Εδώ είναι. Αυτό το μονοπάτι πήραν.

Δεν είναι αυτό το χώμα που πάτησαν τα πόδια τους. Δεν είναι αυτές οι πέτρες που κατρακύλησαν στο διάβα τους. Δεν είναι αυτή η ξεραμένη κοίτη του χειμάρρου. Αυτό ήταν το αληθινό τους μονοπάτι. Το αληθινό μονοπάτι είναι κάτω από τα σκαλιά, αυτά τα σκαλιά από χρυσαφένια πέτρα που κόλλησαν πάνω στο αληθινό μονοπάτι για να μη χαθεί το ίχνος του, για να μη σβηστεί το αληθινό μονοπάτι.

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ο homo sexualis είναι καταδικασμένος να παραμένει μονίμως ατελής και ανεκπλήρωτος –ακόμα και όταν φθάσει σε μια ηλικία στην οποία, κατά το παρελθόν, η σεξουαλική φλόγα είχε σβήσει οριστικά αλλά πλέον ελπίζεται να αναζωπυρωθεί χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες θαυματουργών προγραμμάτων διατροφής και μαγικών χαπιών. Αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ, το δρομολόγιο επαναπροσδιορίζεται  σε κάθε σταθμό και ο τελικός προορισμός παραμένει άγνωστος καθ’ όλη τη διάρκεια^[2].

Η φετιχιστική εμμονή με την εικόνα της σωματικής ικμάδας και τον ευδαιμονισμό είναι μία από τις πολλές νεότευκτες στρεβλώσεις της πραγματικότητας με τις οποίες αρέσκονται να πειραματίζονται οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα του Αντώνη Νικολή, Περεγρίνος, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός. Ένα σημαντικό βιβλίο για το οποίο θα μιλήσουμε πολύ σύντομα.

Η ζωή και το έργο του Γιάννη Σκαρίμπα. Αναδημοσίευση από το τεύχος 140, στο οποίο φιλοξενήθηκε εκτενές αφιέρωμα στον συγγραφέα

Η τρέλα στο λογοτεχνικό έργο του Γιάννη Σκαρίμπα (τεύχος 140)

Πασχαλινό διήγημα του Νίκου Ψαρρού

Ο ηθοποιός, εικαστικός και λογοτέχνης Μάκης Πανώριος, που πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 2023, υπήρξε συνεργάτης του Books' Journal, γράφοντας κριτική για λογοτεχνία του φανταστικού. Στο τεύχος 70 (Οκτώβριος 2016) δημοσιεύτηκε διήγημά του με θέμα την 11η Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του ανθολογίου διηγημάτων με θέμα τη μεγάλη τρομοκρατική επίθεση του 21ου αιώνα που άλλαξε τον κόσμο (σύμπραξη του Books' Journal με το ιστολόγιο Πλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι). Το διήγημά του εκείνο αναδημοσιεύουμε παρακάτω.

Με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Ως νομικός, γνώριζα πως είναι συνταγματικά μετέωρο, καταλάβαινα ότι θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις – που η πρόληψη ή η θεραπεία τους θα απαιτούσε ισχυρές δόσεις αυθαιρεσίας και αυταρχισμού. Είχα δηλαδή σχηματίσει την πεποίθηση πως μόνο κακά μπορεί να σωρεύσει στον τόπο. Όμως εγώ στήριζα την κυβέρνηση, με στήριζε και αυτή. Επειδή, ως δημόσιο πρόσωπο, ήμουν αρκούντως αναγνωρίσιμος, το να εκφράσω τη θέση μου αυτή δημόσια θα είχε αντίκτυπο αρνητικό για την κυβέρνηση και το κόμμα.

Ένα διήγημα 

Hilary Mantel, Γουλφ Χολ, μετάφραση από τα αγγλικά: Αθανάσιος Ζάβαλος, Πάπυρος, Αθήνα 2010, σελ. 495

Hilary Mantel, Γεράκια, μετάφραση από τα αγγλικά: Εριφύλη Μαρωνίτη

Πάπυρος, Αθήνα 2013, 514 σελ.

Hilary Mantel, Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ, μετάφραση από τα αγγλικά: Εριφύλη Μαρωνίτη, Πάπυρος, Αθήνα 2014, 160 σελ.

Η ακάνθινη γραφή της κάποτε χαρακτηρίστηκε ως «το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της σύγχρονης βρετανικής λογοτεχνίας» – και πράγματι έχει κάτι που θυμίζει μυστικό οπλοστάσιο: σαν μια χειροβομβίδα στρογγυλή, λεία, αναγνωρίσιμη, φαινομενικά αφοπλισμένη, που χωρίς προειδοποίηση εκρήγνυται μπροστά στα μάτια μας, μέσα στα χέρια μας, και θρυμματίζει οποιαδήποτε κρούστα κοινοτοπίας. Όταν κινείσαι στο πλαισιωμένο ιστορικό περιβάλλον (όταν δηλαδή δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που έγινε) κινδυνεύεις να ταυτίσεις αυτό που ξέρεις με αυτό που βλέπεις· όμως δεν είναι το ίδιο. Η κάθε ματιά είναι διαφορετική, κι αν κάτι παίζει ρόλο στη λογοτεχνία είναι ακριβώς αυτό. Κι αυτά τα ήξερε καλά η Χίλαρι Μαντέλ, που πέθανε στα 70 της, στις 24 Σεπτεμβρίου 2022. Ας δούμε τη ζωή και το έργο της.