Παναγιώτης Μαντζούφας

Γιώργος Σιακαντάρης, Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2024, 320 σελ.^[1]

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι ένας συνεπής και ενημερωμένος διανοούμενος με συνεχή δημόσια παρουσία. Στο νέο βιβλίο του επικεντρώνεται στις μεταλλάξεις των δημοκρατιών του δυτικού κόσμου που, ενώ διατηρούν το περίβλημα και τις διαδικασίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, έχουν αλλοιωθεί στο εσωτερικό τους καθώς σταδιακά υπονομεύεται το αξιακό τους υπόβαθρο.

Αντώνης Μανιτάκης, Πολιτειολογία. Κράτος - Δημοκρατία - Κοινοβουλευτικό σύστημα - Κράτος δικαίου - Διάκριση εξουσιών και κυριαρχία εν όψει παγκόσμιας διακυβέρνησης,  επιμέλεια: Λίνα Παπαδοπούλου, Σάκκουλα, 2023, ΧΧ + 330 σελ.^[1]

Η Πολιτειολογία του Αντώνη Μανιτάκη αποτελεί το επιστέγασμα, τη συμπύκνωση, με έναν τρόπο και την επιστροφή σε όλα όσα τον απασχόλησαν τα χρόνια της μακράς ερευνητικής και διδακτικής του πορείας.

Γιάννης Παπαγεωργίου, To πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Συνταγματικοί θεσμοί και σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, Κριτική, Αθήνα 2022,

Είναι το πολιτικό σύστημα της Αμερικής ένας σκληρός δικομματισμός; Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Δικαιοσύνη στις πολιτικές εξελίξεις; Γιατί συνήθως περιβάλλεται με εμπιστοσύνη το Ανώτατο Δικαστήριο; Σε τι διαφέρει η αμερικανική δημοκρατία από τις άλλες εμπεδωμένες  δημοκρατίες του δυτικού κόσμου και, ιδίως, της Ευρώπης; Πώς προέκυψε ο Ντόναλντ Τραμπ και ο τραμπισμός; Χρειάζεται συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, μια χώρα που ρυθμίζεται από το Σύνταγμα του 1787; Ένα βιβλίο που λύνει όλες τις ενδεχόμενες απορίες για την αμερικανική δημοκρατία. [TBJ]

Απ’ τα επαναστατικά Συντάγματα στην πανδημία. Υπερβάσεις και υστερήσεις στο δρόμο προς ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό Σύνταγμα^[1] (τεύχος 127)

Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: πεδία σύγκρουσης και πιθανοί κίνδυνοι^[1]

Jean-Fabien Spitz, Γιατί πρέπει να αγωνιζόμαστε κατά των ανισοτήτων;, μετάφραση από τα γαλλικά: Μαγδαληνή Τσεβρένη Πόλις, Αθήνα 2015, 154 σελ.

Όσοι έχουν ευνοηθεί χωρίς να είναι «κληρονόμοι», να έχουν προνομιούχο κοινωνική προέλευση ή να είναι μέλη μιας κυρίαρχης τάξης προς την οποία οι οικονομικοί θεσμοί κατευθύνουν τους πόρους, έχουν ευθύνη και οφείλουν να συμβάλλουν στους θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, όχι διότι τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν είναι προϊόντα αδικίας, αλλά διότι ως μέλη της ίδιας κοινότητας δεσμεύονται να συνεισφέρουν στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών των λιγότερο ευνοημένων από την τύχη. Ο Ζαν-Φαμπιάν Σπιτζ επαναφέρει τη συζήτηση στην έννοια της δικαιοσύνης.