Γνώμες

Ο χρόνος είναι ο πιο μεγάλος καλλιτέχνης.

Ο Στέλιος Ράμφος, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι η ιστορική ευκαιρία για την καθ’ ημάς Ανατολή χάθηκε με το «σχίσμα» τον 11ο αιώνα. Όταν δηλαδή οι Δυτικοί, επιλέγοντας «την τόλμη του γνωρίζειν», αποφάσισαν ότι το πνεύμα εκπορεύεται και εκ του υιού (filioque). Εφόσον λοιπόν ο υιός ήταν «θεάνθρωπος», αυτό σήμαινε ότι και οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται και όχι μόνον ο «πατέρας».

Μερικές άβολες σκέψεις που αφορούν και το δυστύχημα των Τεμπών

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ήμουν από τους πρώτους που ανέβηκαν στο ψηφιακό τρένο. Θυμάμαι, ωστόσο, την εποχή όπου θηριώδη modem έκαναν εκείνον τον διαστημικό ήχο  «πιινγκ, πιινγκ» μέχρι να συνδεθώ. Δεν δυσκολεύτηκα πολύ να ξεκινήσω, αλλά πάντα ταξίδευα δεύτερη θέση. Όμως, κάπου στην διαδρομή άρχισα να νιώθω πως το επόμενο τρένο θα το χάσω. Με καταλαβαίνετε: Για όσους έχουν μια ορισμένη ηλικία, το Διαδίκτυο σήμερα μπορεί να μοιάζει με λαβύρινθο -με ακατάληπτα  σύμβολα και μπερδεμένη ορολογία- αφήνοντας πολλούς 60χρονους να αισθάνονται σαν να έχουν πέσει σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η γλώσσα είναι τόσο εξώκοσμη όσο τα Klingon του Star Trek και τα κοινωνικά έθιμα τόσο απόκρυφα όσο τα αρχαία ιερογλυφικά.

Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι πεθαίνεις στη θέση ενός άλλου. Υφασματέμπορα εκ Δράμας, σαραντατριάχρονε Μισέλ Φ.,  ουγγροεβραϊκής φύτρας, πλέον γελάω για σένα, τρώω για σένα, πίνω για σένα (ροζέ που σου άρεσε), παίζω χαρτιά για σένα (πόκα που σου άρεσε), χορεύω για σένα (βαλς που σου άρεσε), φοράω κουστούμια για σένα (κασμιρένια γκρι σουρί που σου άρεσαν με ροζ γαρίφαλο στην μπουτονιέρα),  ταξιδεύω για σένα (Βιέννη και Τεργέστη που σου άρεσαν), διαβάζω Φραντς Κάφκα, Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ και Πρίμο Λέβι για σένα, κοιμάμαι για σένα, ξαγρυπνώ για σένα, κλαίω για σένα, χύνω για σένα, φιλάω τα πράσινα μάτια της τριανταοκτάχρονης λατρεμένης σου Κλάρας, γονατίζω και φιλώ τα χέρια της μητέρας σου και γιαγιάς μου Ρίβκα, ενώ ο επτάχρονος γιος μου Μάρκος παίζει κρυφτό και κυνηγητό με τη δεκαεπτάχρονη Νταίζη σου, τον δεκαεξάχρονο Ίνο σου και τον ενδεκάχρονο Σιμαντόφ σου. Κάποια βράδια στον ύπνο μου ξυπνάω στον σκοτεινό βυθό του Δούναβη. Εκεί που κατέληξες οικογενειακώς με ομογάλακτους από τη Δράμα και την υπόλοιπη κεντρική Μακεδονία. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Άγρια. Αποδελτιωμένα. Αμετάκλητα. Τσεκάρω τις στάσεις από το περιφερόμενο λούνα παρκ του τρόμου.

Στις 25 Μαρτίου 1844 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 7/1844) ο πρώτος εκλογικός νόμος στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος.  O νόμος ψηφίστηκε από τη συντακτική συνέλευση ταυτόχρονα (18/3/1844) με την επικύρωση του πρώτου συντάγματος της χώρας, ως αποτέλεσμα της Συνταγματικής Επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου 1843.

Το άγαλμα του Γρηγορίου Ε', στο προαύλιο του Πανεπιστημίου, στα Προπύλαια, εκτός του κομμένου χεριού του που κλείνει πια δύο χρόνια απέκτησε και έναν λεκέ από μπογιά - κάποιος τον μπουγέλωσε. Αλλά τίποτα απ' αυτά δεν έχει σημασία. Για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρέπει να κατατεθεί στη βάση του δάφνινο στεφάνι. Να μια θαυμάσια ινσταλέισιον.

Υποκρισία, Ιδεολογία, Παραισθήσεις και Φαντασιώσεις

Απρεπής, μικρόψυχη και θλιβερή ήταν η αντίδραση των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, δεξιών και αριστερών, απέναντι στη ρωσική πυραυλική επίθεση στις 6/3 στην Οδησσό, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην πόλη και τη συνάντησή του με τον ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Κατάπτυστες αι ειρωνικές επίσημες ρωσικές αντιδράσεις για τις οποίες και πάλι τα κόμματα της αντιπολίτευσης τήρησαν σιωπή κάθε άλλο παρά αιδήμονα. «Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ένιωσε την ανάγκη να σχολιάσει το ένοπλο νταηλίκι σε βάρος του έλληνα πρωθυπουργού», έγραψε δηκτικά ο Μιχάλης Τσιτσίνης (Η Καθημερινή, Κυριακή, 10/3/2024). Η εύθικτη κατά τα άλλα εθνικιστική υπερηφάνεια υποκλίνεται ενώπιον της βίας του Πούτιν που απειλεί με παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό όλεθρο.

Τρεις παρανοήσεις σχετικά με την πρώτη εισβολή της Ρωσίας στη νότια και την ανατολική Ουκρανία

Από τη Julia Kazdobina, τον Jakob Hedenskog και τον Andreas Umland

Πριν από μια εβδομάδα, δημοσιεύτηκε, χωρίς (πολλά) λόγια, μια φωτογραφία από την πρόσοψη της Βαλλιανείου Εθνικής Βιβλιοθήκης, στην οδό Πανεπιστημίου, στο κέντρο της Αθήνας. Μια φωτογραφία που δείχνει το ιστορικό κτίριο βανδαλισμένο από γκράφιτι: https://booksjournal.gr/gnomes/4769-xoris-logia

Η εικόνα που δημοσιεύεται σήμερα τραβήχτηκε στις 19 Μαρτίου, ώρα 14 και 14. Στο μεταξύ, δημοσιεύτηκε και ένα σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ. Ουδείς συγκινήθηκε.

Τα γκράφιτι συνεχίζουν να δεσπόζουν. Το κτίριο του Χάνσεν και του Τσίλερ είναι παλιό, εμπίπτει δηλαδή στην κατηγορία των κτιρίων που διάφοροι μπορούν να λερώνουν με τα συνθήματά τους, ανενόχλητοι.

Δεν περίμενα τόση αδιαφορία από την Εθνική Βιβλιοθήκη. 

Όπως είναι γνωστό, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι  ο ναρκισσισμός του φουκαρά.  Ο οποίος,  για να αναπληρώσει την άγνοιά του και να ελαφρύνει την αίσθηση της αδυναμίας του, «ανακαλύπτει» και «καταλαβαίνει» όσα δεν μπορούν να δουν και να καταλάβουν όλοι οι ειδικοί και «οι επιστήμονες του κόσμου», αφού μας τα «κρύβουν» σκοτεινές δυνάμεις.