Γνώμες

Απόσπασμα από εκτενές κείμενο του Πιερ-Αντρε Ταγκιέφ, με θέμα τον τζιχαντιστικό ισλαμο-παλαιστινισμό, την ιδεολογία που οπλίζει τη φονική Χαμάς, τους τρεις ηγέτες που διαμόρφωσαν τα βίαια χαρακτηριστικά αυτής της ιδεολογίας και το πογκρόμ της 7/10/2023. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο Βοοks' Journal που κυκλοφορεί.

[...] Εδώ και περίπου σαράντα χρόνια, ο Vladimir Jankélévitch είχε γράψει:

«Ο αντισιωνισμός» προσφέρει επιτέλους στο σύνολο των συμπολιτών μας τη δυνατότητα να είναι αντισημίτες, παραμένοντας δημοκράτες. Τι ανέλπιστη τύχη! Αυτή η ευχαρίστηση δεν θα αποτελεί πλέον αποκλειστικό προνόμιο της Δεξιάς^[1].

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από πολύ ευρύτερη μελέτη του καθηγητή Ανδρέα Πανταζόπουλου που δημοσιεύεται στο τεύχος 156 που κυκλοφορεί στα περίπτερα και αφορά την πολεμική παρέμβαση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, όπου κτυπιούνται και άμαχοι. Το τεύχος 156 του Books' Journal, που δημοσιεύει εκτενές απομυθοποιητικό αφιέρωμα στην κρίση στη Μέση Ανατολή κυκλοφορεί για περίπου δέκα μέρες ακόμα σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα. 

Θα ξεκινήσω με μία προσωπική εμπειρία: Την ημέρα που εκδόθηκε η δικαστική απόφαση για τη 17 Νοέμβρη, ρωτήθηκα ως συνήγορος υπεράσπισης από τηλεοπτικό σταθμό,  τι είναι αυτό που δεν θα ξεχάσω από τη δίκη. Και, χωρίς δισταγμό, απάντησα:  -Την αξιοπρέπεια των συγγενών των θυμάτων.

Η ανακοίνωση του ρώσου προέδρου για την αλλαγή του στρατιωτικού και πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας αποσκοπεί να αποτρέψει τους ξένους εταίρους και συμμάχους της Ουκρανίας να δώσουν στήριξη στο μαχόμενο κράτος.

Υποθέτω ότι, κατά μία έννοια, μεγάλωσα προνομιούχος. Ο νονός μου ήταν ιδιοκτήτης κινηματογράφων και ο πατέρας μου ο διευθυντής τους. Εθνικόν, Όασις, Ορφεύς, όχι Σινεμά ο Παράδεισος λεγόντουσαν, αλλά οι εμπειρίες μου παρόμοιες. Στα «αυστηρώς ακατάλληλα» δεν έμπαινα, αλλά σε έργα που δεν ήταν ακριβώς για τη ηλικία μου τρύπωνα, παρέμενα κρυμμένος στο σκοτάδι και έβλεπα αχόρταγα την πολύχρωμη δέσμη που μεταμορφωνόταν σε ιστορίες μόλις έπεφτε στο μεγάλο άσπρο πανί.  Ένας μικρομέγαλος που πίστευε ότι ήταν προνομιούχος.

Την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024, στο εκλογικό πάρτι της AfD Βρανδεμβούργου, η νεολαία της πανηγύριζε τραγουδώντας το αθώο τραγούδι ενός γερμανικού συγκροτήματος ροκ, αλλάζοντας όμως το ρεφραίν του από «θα γιορτάζουμε όλη νύχτα» σε «θα τους απελάσουμε όλους».

Ο  διαρκώς μεταβαλλόμενος Βολοντίμιρ Ζελένσκι και το νέο του υπουργικό συμβούλιο

Το κόμμα ο ιδρυτής του οποίου, εν ονόματι τριτοκοσμικών φαντασιώσεων, θεώρησε την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση απλή «νατοϊκή αλλαγή φρουράς». (Ο Φλωράκης, φορέας της ιδέας ότι δημοκρατία είναι μόνον το καθεστώς του σταλινικού τρόμου, φέρεται να το είπε "λαϊκά": «τι μπρόκολα, τι λάχανα»).

Διατηρώ από το μακρινό 1996 καταγραμμένες μέχρι κεραίας τις επαφές μου με την… πολιτιστική πανίδα των Αθηνών –σκέφτομαι συχνά αν επιμεληθώ αυτές τις σημειώσεις θ’ αποτελούσαν ίσως τη σημαντικότερη μαρτυρία μου: αφού απομακρύνθηκα στην εσχατιά μιας επικράτειας-παρωδίας (αλλά και οιονεί νεκρής γλώσσας), ένας λόγος για να αποφύγω τα μηχανήματα που κόβουν κεφάλια, ένας δεύτερος για να οικονομήσω καλύτερα το όποιο έργο μου, ύστερα επιστρέφοντας κατά τακτά διαστήματα τι εισέπραττα εκεί, στο ούτως ειπείν εθνικό κέντρο… Ξεχωριστό κεφάλαιο αυτής της… αναχώρησης, από πολλές απόψεις, ο Περεγρίνος. Επετειακά, κάθε 22 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας του βιβλίου, λέω να συντάσσω την ετήσια κίνησή του (σε τίτλους οι πληροφορίες, προς το παρόν), ένα είδος Ημερολογίου του Περεγρίνου. Ημερολόγιο που είμαι σίγουρος θα καταγράφεται κι αφότου εκλείψω. Γιατί ο Περεγρίνος υφίσταται, υπάρχει. Και να ληφθεί υπόψη, έργα της κατηγορίας του Περεγρίνου ο φθόνος τα δροσίζει, η πονηρά σιωπή τα τρέφει.

H Εναλλακτική για τη Γερμανία, o Συνασπισμός Σάρα Βάγκενκνεχτ και η φωνή από τον τάφο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Μια ανάλυση για το αποτέλεσμα των εκλογών στη Θουριγγία και τη Σαξωνία

Πώς η επιχείρηση της Ουκρανίας στο Κουρσκ προκαλεί την Κίνα να πάρει  δημόσια θέση [ή να κάνει come-out]

Η συνεχής υποστήριξη του Πεκίνου για διαπραγματεύσεις μεταξύ Μόσχας και Κιέβου έχει αποκτήσει, μετά την ουκρανική κατοχή ρωσικών εδαφών, νέο νόημα. Μια κινεζική ή άλλη εκτός της Δύσης ώθηση για μια ρωσο-ουκρανική διευθέτηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε ουσιαστικές ειρηνευτικές συνομιλίες.