Κώστας Κούρκουλος

Ένα φάντασμα τριγυρίζει στην Ελλάδα, το φάντασμα της «μοναρχίας». Αυτό είναι το «καταστάλαγμα» από τη συζήτηση στη Βουλή για την πανδημία.

Tο επεισόδιο της Νέας Σμύρνης (o ξυλοδαρμός συλληφθέντος πολίτη από αστυνομικό), ενώ μας υποχρέωνε ΟΛΟΥΣ να αντιδράσουμε στην εκτροπή, δεν μας έδινε καν πρόφαση για να συκοφαντήσουμε ως «χούντα» ή «Άουσβιτς» τη δημοκρατία, επειδή δεν μπορεί να προλάβει τέτοια φαινόμενα. Όπως ακριβώς δεν συκοφαντούμε ποτέ π.χ. το κρατικό σύστημα υγείας ως «κρεματόριο», όταν βρισκόμαστε μπροστά στην απεχθέστερη ακόμη πράξη, του να λυμαίνεται ο γιατρός κρατικού νοσοκομείου τον ανθρώπινο πόνο για να εισπράττει το γνωστό «φακελάκι»...

Ουδείς δικαιούται να τιμωρήσει τον Κουφοντίνα για δεύτερη φορά. Είτε ανήκει σ’ αυτούς που ζητούν να μη βγει ποτέ από τη φυλακή, είτε σ’ εκείνους που τον καπηλεύονται και θέλουν να τον περιφέρουν ως απο-ανθρωποποιημένο σύμβολο. Με τη διαφορά ότι απέναντι στους πρώτους υπάρχει θεσμική απάντηση. Είναι ο νόμος, ο οποίος δεν επιτρέπει καμία μεταχείριση που θίγει τα δικαιώματά του και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Αλλά απέναντι στους δεύτερους και στην εργαλειακή καπηλεία του δεν υπάρχει νομική απάντηση.

Ποια ήταν δηλαδή η "πανουργία της ιστορίας" που μετέτρεψε σε εχθρό της ανθρώπινης ελευθερίας το μεγαλύτερο ανθρωπιστικό κίνημα των τελευταίων αιώνων (έτσι το αποκαλεί ο Κ. Πόππερ), το οποίο διεκδίκησε το "βασίλειο της ελευθερίας", αλλά και της δικαιοσύνης και γι' αυτό συγκίνησε πλήθη ευαίσθητων ανθρώπων; «Μοίρα»; «Πρόνοια»; «Σύμπτωση»; Ή η «Ετερογονία των σκοπών», που όμως απλώς περιγράφει αλλά δεν εξηγεί; Μήπως τελικά η υποκατάσταση του «ταπεινού» ανθρώπινου σχεδίου για τις συλλογικές ανθρώπινες πράξεις από μία «εξωτική προφητεία» για το μέλλον, οδηγεί πάντα σε τερατογενέσεις;

Χριστίνα Πουλίδου, Πέρα δώθε. Ιστορικό μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, Αθήνα 2019, 456 σελ.

Το 1822, φτάνει στη Σύρο η οικογένεια Χωρέμη, μια οικογένεια προσφύγων από τη Χίο, ύστερα από τη σφαγή εκεί των Ελλήνων από το στρατό των Οθωμανών. Πώς ξεριζωμένοι και δυστυχισμένοι άνθρωποι συνέβαλαν σε ένα οικονομικό και κοινωνικό θαύμα; Ένα μυθιστόρημα για εξήντα χρόνια της ζωής στη Σύρο, μια ιστορία χειραφέτησης. [ΤΒJ]

Αποφεύγοντας, χάρη στον χειρισμό της πανδημίας από το ιατρικό επιτελείο και την κυβέρνηση, τον μαζικό και ανώνυμο θάνατο, διασφαλίσαμε και το έσχατο δικαίωμα του καθενός σε μια προσωπική αναχώρηση. Δηλαδή, το προνόμιο του τέλους μιας ολοκληρωμένης ζωής.

O ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε στην αναγγελία του πρωθυπουργού ότι, σήμερα, θα εγκαινιάσει αναμνηστική πλακέτα στο κτίριο όπου, στις 5 Μαΐου 2010, βρήκαν φρικτό θάνατο τρεις εργαζόμενοι της Μαρφίν (Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Νώντας Τσάκαλης, Παρασκευή Ζούλια) έπειτα από επίθεση στην τράπεζα με μολότοφ και εμπρηστικό υλικό ασύλληπτων ακόμα σήμερα κουκουλοφόρων. Μεταξύ άλλων, θεωρεί την απότιση τιμής στους δολοφονημένους «συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων»! Που πάει να πει πως στον ΣΥΡΙΖΑ μεταμφιέζουν σε «κοινωνικούς αγώνες» τις δολοφονίες των εργαζομένων της Μαρφίν!

Μία από τις φοβερές προειδοποιήσεις που προκύπτουν από το έργο της Χάννα Άρεντ είναι ότι και μετά την πτώση των ολοκληρωτικών καθεστώτων, επιβιώνει το «ήθος» του ολοκληρωτισμού. Κορυφαία εκδήλωση του οποίου είναι η περιφρόνηση της πραγματικότητας και η υποκατάστασή της από μία επινοημένη και παραληρηματική πραγματικότητα, μέσα στην οποία έχει καταργηθεί κάθε διαφορά αλήθειας - ψέματος.

Aν θέλει να είναι πολιτικό υποκείμενο, το ΚΙΝΑΛ οφείλει να ξαναγίνει δημιουργός νοήματος, ώστε να αναδειχθεί σε «Κύριο των σημασιών». Είναι η μόνη γνωστή οδός, που μπορεί να φέρει τον πραγματικό πολιτικό του θρίαμβο και την αντίστοιχη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία θα τον επαναφέρει αναγκαστικά στο μονοψήφιο παρελθόν του.