Γνώμες

Στο Netflix προβάλλεται το The War According to Churchill, μια σειρά ντοκιμαντέρ τεσσάρων επεισοδίων  που παρακολουθεί τη στρατηγική και τον αντίκτυπο του Ουίνστον Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον η επίμονη αντίδραση του, έως εκείνη τη στιγμή (1939), αμφιλεγόμενου πολιτικού απέναντι στην κατευναστική πολιτική του  άγγλου πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο οποίος ήταν της άποψης να έρθει η Αγγλία σε μια διαπραγμάτευση με τον Χίτλερ με σκοπό να αποφευχθεί η πολεμική εμπλοκή της σε αυτήν την αιματοχυσία.

Για την πολιτική κρίση στην Γαλλία, ένα από τα πολλά επεισόδια της οποίας ήταν και η πρόσφατη πτώση της κυβέρνησης του Μισέλ Μπαρνιέ, ειπώθηκαν, λέγονται και θα ειπωθούν πολλά: αδυναμία πολιτικού και οικονομικού εκσυγχρονισμού της χώρας, οι σχετικές απόπειρες προσκρούουν όλες σε έναν απαρχαιωμένο συγκεντρωτισμό και κρατισμό, σύμφωνα με ορισμένους, λαϊκισμός και σύγκλιση των άκρων, για κάποιους άλλους, διχαστικές και ευκαιριακές κομματικές επιλογές εκατέρωθεν κ.λπ. θα προσθέσουν κάποιοι τρίτοι. Αναμφίβολα, σε όλα αυτά υπάρχουν στοιχεία αλήθειας. Ωστόσο, όλες αυτές οι προσεγγίσεις δυσκολεύονται να θεωρήσουν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, την ιδιαιτερότητα της πολιτικής κρίσης στην Γαλλία της Πέμπτης Δημοκρατίας, γιατί είναι αποσπασματικές. Αδυνατούν να σκεφτούν τη σχέση της πολιτικής με την αρχή της νομιμοποίησής της, δηλαδή τη λαϊκή κυριαρχία, έτσι όπως η δυναμική αυτή σχέση θεσπίσθηκε από τον στρατηγό Ντε Γκωλ και, τυπικά τουλάχιστον, δηλαδή στο επίπεδο της θεσμικής και συνταγματικής τάξης, εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα. Στο άρθρο-μελέτη που ακολουθεί, ο Μπερνάρ Μπουρντέν (Bernard Bourdin), επιχειρεί να αναδείξει και να κατανοήσει, ακριβώς το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα που εδώ και δεκαετίες έχει ανοίξει ανάμεσα στο κράτος (και τους εκάστοτε πολιτικούς του εκπροσώπους, πάνω απ’ όλα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας), με το λαό: η (σημερινή) κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, με τη λεγόμενη «απόσχιση των ελίτ», είναι προϊόν διάλυσης αυτής της σχέσης ανάμεσα στο «πάνω» και το «κάτω», μια σχέση που αποτελούσε τον πυρήνα της «πολιτικής φιλοσοφίας» του στρατηγού Ντε Γκωλ.

Ο Γιάννης Μπουτάρης, σε στενή συνεργασία με την Ισραηλιτική Κοινότητα της Θεσσαλονίκης, έκανε σοβαρές παρεμβάσεις με θετικές συνέπειες στο εισόδημα και τις οικονομικές προοπτικές των (μη εβραίων, πια, στην πλειονότητά τους) κατοίκων της πόλης. Επικαλούμενος τη μνήμη της των εβραίων της Θεσσαλονίκης διασυνέδεσε την πόλη με την εξωστρέφεια και την καινοτομία που  κατεξοχήν χαρακτηρίζει το εβραϊκό έθνος, κινητοποιώντας την εισροή ανθρώπων, γνώσεων και κεφαλαίων στη Θεσσαλονίκη. Πώς μπορεί η πόλη να επωφεληθεί με βάση την κληρονομιά του Γιάννη Μπουτάρη;

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτό που σκοπεύω να περιγράψω συμβαίνει και σε άλλες χώρες, ωστόσο, συμβαίνει-δεν συμβαίνει, στη χώρα μας έχει λάβει διατάσεις εθνικής παράνοιας. Αμέσως εξηγώ ποιας ακριβώς, γιατί μας βαραίνουν πολλές. 

Ο μόνιμος και διαρκής περιορισμός των επεκτατικών και ηγεμονικών φιλοδοξιών της Μόσχας είναι εφικτός μόνο μέσω μιας περισσότερο ή λιγότερο δίκαιης ρωσο-ουκρανικής ειρήνης.

Χωρία συγγραφέων, του Αγίου Αυγουστίνου και του Ησιόδου, του Δαρβίνου και του Σαίξπηρ, του Κέρουακ και του Πλάτωνα, πολλών ακόμα, χρησιμοποιεί η νομπελίστρια Όλγκα Τοκάρτσουκ στο νέο βιβλίο της, Εμπούσιον (Καστανιώτη, 2024). Αλλά στο τέλος του βιβλίου της, μην και θεωρηθεί ότι δεν είναι πολιτικώς ορθή, τα καταγγέλλει ως σεξιστικά! [ΤΒJ]

Το μακρινό 1983 και έπειτα από περίπου δύο χρόνια σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, ο Πρόεδρος Mιτεράν αποφασίζει να εγκαταλείψει την πολιτική του πρωθυπουργού του Πιερ Μωρουά, την πολιτική δηλαδή της οικονομικής ρελάνς μέσω της κατανάλωσης στα πρότυπα του Kέυνς, και να εφαρμόσει μια πολιτική λιτότητας προκειμένου να διασώσει τη σταθερότητα του εθνικού νομίσματος και της κλονισμένης οικονομίας της χώρας του. 

Ύστερα από πέντε χρόνια ξανάνοιξε τις πύλες του ο Καθεδρικός της Παναγίας των Παρισίων, της Νοτρ Νταμ. Η επίσημη και επιβλητική τελετή, που προβλήθηκε και στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, αποτέλεσε μείζον θρησκευτικό και πολιτισμικό γεγονός, και όχι μόνο για τους γάλλους καθολικούς. Η τελετή ξεπέρασε, χώνεψε την αναπόφευκτη κοσμική της διάσταση, με τη συρροή τόσων υψηλών ξένων αντιπροσωπειών, μαγνήτισε τα βλέμματα, πάνω, ψηλά, στα βιτρώ και τους θόλους, ακόμα και ο Έλον Μασκ πάνω κοιτούσε—και όχι για να διακρίνει τους δορυφόρους του χαμηλής τροχιάς που περιφέρονται στο διάστημα. Μάλιστα μίλησε, από ό,τι μας πληροφορεί σε άρθρο του στον Φιγκαρό ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, στα λατινικά: «Magnificat cathédrale»!

"How did you go bankrupt?" Bill asked. "Two ways," Mike said. "Gradually, then suddenly.

Τα λόγια αυτά του Έρνεστ Χεμινγκουέι φαίνεται ότι ισχύουν απολύτως και για την τωρινή κατάρρευση του συριακού στρατού αλλά και του καθεστώτος Άσαντ γενικότερα. Πολλοί δυτικοί παρατηρητές ξαφνιάστηκαν από την ταχεία κατάρρευσή του αλλά δεν θα έπρεπε.

Τι ήταν η Ανατολική Γερμανία, γιατί στα εδάφη της ανεβαίνει η Ακροδεξιά και η ριζοσπαστική Αριστερά - ο αντισυστημισμός;

Αξιότιμη κ. Μέρκελ,

Σας γράφω παρ’ όλο που γνωρίζω πως η επιστολή μου δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια σας. Αφορμή για το γράμμα μου αυτό είναι τα αποσπάσματα από το βιβλίο σας, Ελευθερία, που είδαν το φως της δημοσιότητας εδώ στην Ελλάδα (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Ιδίως τα αποσπάσματα που αφορούν τον πρώην πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, τα οποία, όπως πιθανόν έχετε πληροφορηθεί, έχουν ερμηνευθεί παντοιοτρόπως από τις διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Και στέκομαι σε δύο μόνο από αυτά:

Τελικά, ο Μπουαλέμ Σανσάλ (Boualem Sansal), ο βραβευμένος στη Γαλλία γαλλοαλγερινός συγγραφέας, που συνελήφθη από τις αλγερινές αρχές στις 16 Νοεμβρίου (https://booksjournal.gr/paremvaseis/5074-anisyxia-gia-tin-eksafanisi-tou-syggrafea-boualem-sansal-stin-algeria), κρατείται και του έχει απαγγελθεί κατηγορία. Ήδη, οι φωνές που διαμαρτύρονται, όχι στην πατρίδα του αλλά στην Ευρώπη, κάνουν λόγο για την εκδίκηση της αλγερινής στρατιωτικής – ισλαμιστικής δικτατορίας έναντι ενός συγγραφέα που δεν κρύβει το δημοκρατικό φρόνημά του και την αντίθεσή του στον ολοκληρωτισμό.