Γνώμες

Η νέα τάση που αναφύεται βαθμιαία στη δημόσια συζήτηση αφορά την –πιθανή αλλά όχι δεδομένη– ισχυρή αυτοδυναμία του Μητσοτάκη. Συγκεκριμένοι κύκλοι μετονομάζουν κάπως πονηρά την αυτοδυναμία σε παντοδυναμία, υποστηρίζοντας ότι αν ο ελληνικός λαός δώσει ξανά ισχυρή εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μητσοτάκη, τότε αυτός θα «ερντογανοποιήσει» ή θα «ορμπανοποιήσει» τη χώρα, θα δρα ανεξέλεγκτα, αμετροεπώς και αλαζονικά. Για τούτο και επιδιώκουν από τώρα μια αδύναμη ΝΔ, ώστε να προκύψουν κυβερνήσεις συνεργασίας και να αποφευχθεί μια τάχα μου αυταρχική διολίσθηση, σαν να μην υπάρχουν ας πούμε αρκετές δικλείδες ασφαλείας από τους πολιτικούς ή τους δικαστικούς θεσμούς. Στην πραγματικότητα, αυτή η φοβία είναι ένας καλά μασκαρεμένος αντιμητσοτακισμός, ένας δούρειος ίππος αστάθειας για τη χώρα μας, καθώς υπό το προσωπείο του «πολιτικού πολιτισμού» και της «κουλτούρας συνεργασίας», το μόνο που θα προκύψει είναι μια ασταθής κυβέρνηση και πολιτική ρευστότητα. Θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Μεσούσης της ανοίξεως κοντεύει να παγώσει η καρδιά μας από τον τρόμο. Ο Αρχηγός του Μεγάλου Κόμματος επικαλείται τον κίνδυνο της επερχόμενης παντοδυναμίας Μητσοτάκη.

Στον διάσημο ορισμό της δημοκρατίας  του προέδρου Λίνκολν, “government of the people, by the people, for the people”, οι εκλογές μέσω της δεύτερης συνθήκης καταλαμβάνουν το ένα τρίτο. Δεν το λες και λίγο. Και πώς να το πεις όταν οι ελεύθερες και δίκαιες εκλογές είναι το θεμέλιο ανάδειξης της επιλογής ενός λαού;

H εκρηκτική άνοδος της ΝΔ σε άλλοτε «κόκκινες» περιφέρειες και η ισχυρή της παρουσία σε περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές, όπως στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Εύβοια, όπου θα ήταν εύλογη μια ψήφος αποδοκιμασίας, νομίζω πως καθιστά επισφαλές το συμπέρασμα ότι, ξαφνικά, οι άνθρωποι εκεί έγιναν δεξιοί, κεντροδεξιοί ή φιλελεύθεροι. Μια τέτοια εκτίμηση είναι πολύ επιφανειακή για να ναι ακριβής και αδικεί το έργο της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ίσως μάλιστα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να ωριμάσουν οι σκέψεις μας και να αποκωδικοποιήσουμε τον πολιτικό σεισμό της 21ης Μαΐου.

Ικανοποίηση – επειδή δρομολογήθηκε πανηγυρικά η επανεκλογή μιας κυβέρνησης άξιας και αποτελεσματικής, ικανής να τα βγάζει πέρα σε εποχή κλυδωνισμών. Προσανατολισμένης, σταθερά και δίχως μισόλογα, προς τη Δύση, πράγμα που ειδικά τώρα μετράει πολύ.

Το πιο τοξικό, το πιο ανερμάτιστο, το πιο απολίτικο κόμμα της μεταπολίτευσης εισέπραξε τους καρπούς μιας αδιανόητης για την κοινή λογική, για την ποιότητα ανθρώπων προηγούμενων γενιών του χώρου, για τις προσδοκίες της νιότης μας, συμπεριφοράς.

– Μα η ψήφος είναι ελεύθερη και το πνεύμα όπου θέλει πνει, πώς κάνετε έτσι, τα παιδιά της Χρυσής Αυγής θα ακούσουν κι  αυτά τη συνείδησή τους.

Η συζήτηση που άνοιξε τις τελευταίες μέρες δεν είναι καινούργια. Ξεκινάει ουσιαστικά από τη στιγμή που η δυναμική εμφάνιση, τα χρόνια της κρίσης, της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, την οδηγεί στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Έγκλειστος ναζιστής ηγέτης δεν λέει στους οπαδούς του τι να ψηφίσουν, διότι, όπως αναφέρει, δεν είναι τίποτε πρόβατα για να τα σαλαγήσει.

Ο Αλέξης Τσίπρας, το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ: ακούγεται πολύ παράδοξο για ένα πολιτικό πρόσωπο που αναδείχθηκε στο ανώτατο αξίωμα του κόμματός του (2008) όταν αυτό είχε περίπου 5% (εκλογές 2007) και έφτασε να έχει 36% ενώ κυβέρνησε τεσσεράμισι χρόνια.

Η πρώτη μου επαφή με τον Διονύση Σαββόπουλο έγινε πολύ παλιά, το 1965 ή 1966, σε ένα χορό των φοιτητών της Γεωπονικής. Γνώριζα από την ΕΦΕΕ τον Μανώλη Συμβουλάκη. Όταν μεταμεσονυκτίως έφτασα στην αίθουσα, το γλέντι είχε τελειώσει. Στο τραπέζι του Συμβουλάκη καθόταν κι ο Σαββόπουλος, μου τον γνώρισε. Λυπήθηκα που δεν τον άκουσα εκείνη την βραδιά. Τον ακολουθούσε μια φήμη ότι τραγουδούσε με καινούργιο τρόπο και ξεσήκωνε τους νέους.