Γνώμες

Για μένα, δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό. Η απάντηση στο ερώτημα «Μένουμε Ευρώπη;» δόθηκε το καλοκαίρι του 2015 στις πλατείες από τις δεκάδες χιλιάδες πολιτών που συγκεντρώθηκαν για να υπερασπιστούν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας.

«Ο Βασιλεύς […] άρχει των ενόπλων δυνάμεων».

Άρθρο 32 εδ. α΄ του Συντάγματος του 1952 

Ώς το κίνημα του Μαρτίου 1935, οι δύο μεγάλες παρατάξεις, βενιζελικοί και βασιλόφρονες,  είτε συνυπήρχαν στο σώμα των αξιωματικών είτε εναλλάσσονταν. Το κίνημα αυτό οδήγησε στην  πλήρη εκκαθάριση τους στρατεύματος από κάθε βενιζελικό  στοιχείο και την απόλυτη επικράτηση, από πάνω μέχρι κάτω,  των βασιλοφρόνων. Αυτοί οδήγησαν το στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας. Ήταν η πρώτη τους επιτυχία.

Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ με μια χθεσινή αθλιότητα που ένιωσα να με θίγει και να με θλίβει ταυτόχρονα

«Το παρασκήνιο της εκτροπής» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της χθεσινής Αυγής. «Κουκιά τρώνε κουκιά μολογάνε» θα μου πείτε – και θα έχετε δίκιο.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο τίτλος αλλά αυτά που αναφέρονται από κάτω για να τον υποστηρίξουν στα οποία περιλαμβάνεται, όπως γράφουν, «ένα πάντα επίκαιρο άρθρο του αείμνηστου Σταύρου Τσακυράκη»!

Πράγματι, η... καρτερική Αυγή δημοσιεύει –και μάλιστα στη δεύτερη σελίδα της– αποσπάσματα από ένα πολυσέλιδο άρθρο του (αγαπημένου) Σταύρου Τσακυράκη στο 41ο τεύχος του Νομικού Βήματος το 1993.

Αν ζούσαμε στον καλύτερο των κόσμων, το φέρετρο του Κωνσταντίνου του Β’, Βασιλιά των Ελλήνων, θα πήγαινε στην τελευταία του κατοικία στο Λαϊκό Βασιλικό Νεκροταφείο του πρότυπου κολχόζ Τατόι, στους ώμους του συντρόφου Δημήτρη Κουτσούμπα και των υπόλοιπων μελών της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., ενώ η μπάντα και η χορωδία του Ε.Ε.Σ. (Ελληνικού Ερυθρού Στρατού) θα παιάνιζε και θα τραγουδούσε το γνωστό εμβατήριο:

Πως τον θέλει ο λαός τον βασιλιά;

Πως τον θέλει ο λαός τον βασιλιά;

Ν’ ανεβαίνει στο παλάτι,

Να πουλάει Ριζοσπάστη,

Και να κάνει ό,τι θέλει η εργατιά!

Αλλά δεν ζούμε στον καλύτερο των κόσμων…

Ο θάνατος του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου Β’ δεν προκάλεσε ούτε πανηγυρισμούς, όπως θα ήλπιζαν οι ορκισμένοι εχθροί της μοναρχίας, αλλά ούτε ξύπνησε ένα νέο φιλοβασιλικό κύμα – έστω και υπό τη μορφή του κιτς.

Στον Γιώργο και την Καρολίνα

Για άλλους ήταν ο «Κωνσταντίνος, Βασιλεύς των Ελλήνων» και για άλλους ο «Κωνσταντίνος Γκλύγκσμπουργκ και γιος της Φρειδερίκης», για κάποιους «Ολυμπιονίκης Διάδοχος Κωνσταντίνος», που κάποτε έσκιζε με το ιστιοπλοϊκό του τα νερά, με πλήρωμα τους Εσκιτζόγλου και Ζαΐμη (Ρώμη 1960) και κοσμούσε κάποιους δρόμους των αθηναϊκών περιχώρων (στο Χαλάνδρι;) και για άλλους «κόκκινο πανί» στις δημοκρατικές ευαισθησίες τους: ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας και ύστατος επίγονος ενός δόλιου και καταστροφικού Εθνικού Διχασμού, όπου κάποιοι είχαν το δίκιο της Ιστορίας εργολαβικά με το μέρος τους, ενώ κάποιοι άλλοι προσέβλεπαν μάταια πως, κάποτε, «Κωνσταντίνος την έχασε, Κωνσταντίνος θα την ξαναπάρει». Όμως, κανείς δεν έλυσε το μυστήριο του «εξαδάκτυλου»…

«Εμείς είμαστε βενιζελικοί!», έλεγε ο πάππους μου με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Όταν ήταν νέος είχε κόψει τη μουστάκα του για να μη μοιάζει με τον Κωνσταντίνο, παίρνοντας έτσι  επίσημα θέση στο ζήτημα του Εθνικού Διχασμού. Συχνά μας απήγγελλε κοροϊδευτικά «Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά», αλλά μόνο μέσα στο σπίτι.

6 Μαρτίου 1964, σε ένα μήνα θα έκλεινα τα επτά μου χρόνια, και είχαμε σταματήσει σε ένα βενζινάδικο. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε κλασική μουσική, πένθιμη. Κοιτούσα από το παρμπρίζ τον πατέρα μου που είχε βγει έξω και μιλούσε με τον βενζινά όταν η μουσική σταμάτησε και μια σοβαρή φωνή είπε «ο β- απέθανεν». Όταν ο πατέρας μου μπήκε στο αυτοκίνητο του επανέλαβα, με ύφος σπουδαίο, «Ο β- πέθανε» και η  έκφρασή του έγινε, όπως πολύ συχνά, ανεξιχνίαστη. Ο πατέρας μου δεν ήταν β-ικός.

Η Νέα Δημοκρατία, που φέρεται σταθερά  ως πρώτο κόμμα,  έχει προ πολλού διακηρύξει ότι στόχος της είναι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης και ότι αν αυτό δεν επιτευχθεί στις πρώτες –με αναλογική– εκλογές, η χώρα θα πρέπει να οδηγηθεί αναγκαστικά  σε νέες εκλογές, οι οποίες εικάζεται ότι, λόγω του ενισχυμένου εκλογικού συστήματος,  θα της επιτρέψουν να σχηματίσει τότε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Το περιοδικό Economist, σε πρόσφατο άρθρο του, έχει αφιέρωμα στο νέο κεντρικό κτίριο του Πολυκεντρικού Μουσείου των Αιγών, που αποτελεί τη νέα είσοδο του αρχαιολογικού χώρου και μια «πύλη» στην ιστορία των Μακεδόνων βασιλέων. Το νέο κτίριο άνοιξε στις 19 Δεκεμβρίου κσι είναι μια νοερή «είσοδος» στην εποχή της ελληνιστικής οικουμένης και ταυτόχρονα ένας προθάλαμος του αρχαιολογικού πάρκου της Βεργίνας. Στο άρθρο, η διευθύντρια του μουσείου Αγγελική Κοτταρίδη αναφέρεται σε λεπτομέρειες που δίνουν μία νέα προοπτική για την τροχιά της αρχαίας ιστορίας και τα κληροδοτήματα της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνει η πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, με τη δημοσίευση του υβριστικού «αρχαιολογικού ευρήματός» της, ας αναλογιστούμε τα εξής:

Πώς άραγε θα αντιδρούσε ο πρόεδρος του Ιατρικού συλλόγου, αν κάποιος του πρότεινε να δημοσιοποιήσει ένα έγγραφο, με όλα τα στοιχεία μιας κανονικής ιατρικής γνωμάτευσης, που να αναφέρεται με αισχρό τρόπο σε έναν πολιτικό αρχηγό;

Πώς θα αντιδρούσε ο πρόεδρος ενός δικηγορικού συλλόγου στην αντίστοιχη πρόταση, με χρήση μίμησης δικανικού εγγράφου, ή ο πρόεδρος της Ενώσεως δικαστών, με χρήση μίμησης δικαστικής αποφάσεως, και παρόμοια αισχρή αναφορά;

Είναι κάποια πράγματα που η οικογένεια δεν τα μπορεί. Οι γονείς μου καλά γράμματα εγνώριζαν και ψυχανάλυση εδιάβαζαν, τη δεκαετία του 1950. Ήταν κοσμογυρισμένοι και πολύγλωσσοι, και οι φίλοι τους αντίστοιχοι. Κι όμως, στο σπίτι τους, και στο κοινωνικό τους περιβάλλον, τα αγόρια τους μεγάλωναν με τον φόβο μήπως εκπέσουν της αρρενωπότητας, που δεν ήταν απλώς το φύλο τους, ήταν το προνόμιό τους, μια ιδιαίτερη αξία και τα λοιπά και τα λοιπά, ας μη φλυαρώ για τα γνωστά. Έσχατη έκπτωση από αυτή την αξία, η ομοφυλοφιλία.