Γνώμες

Ο πρίγκιπας Λεφ Νικολέγιεβιτς Μίσκιν, ευγενής και ενδεής, επιστρέφει στην Πετρούπολη έπειτα από πολλών χρόνων θεραπεία στην Ελβετία. Κληρονομεί ανέλπιστα μια μεγάλη περιουσία και βρίσκεται ξαφνικά στην δίνη της ζωής της μεγαλούπολης του 19ου αιώνα. Είναι απλόχερος, αγνός, άδολος και καλοσυνάτος, αλλά κερδίζει την προσωνυμία «Ηλίθιος» από τους γύρω του που παρανοούν και χλευάζουν αυτά του τα χαρίσματα.  Ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι.

Ύμνος στους λιποτάκτες που με την επιλογή τους να αποφύγουν τον πόλεμο αποφεύγουν να γίνουν καύσιμο στη δολοφονική μηχανή του καθεστώτος Πούτιν

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Η μονομερής αυτή αλληλογραφία μας διαρκεί ήδη έξι μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος είχα την ευκαιρία να σου εξηγήσω πώς προσεγγίζουμε και αναλύουμε τα γεγονότα που συγκλονίζουν όχι μόνο την πατρίδα σου και τη δύστυχη, γειτονική Ουκρανία –γιατί κακά τα ψέματα, πρόκειται για πόλεμο δύο διαφορετικών κοσμοθεωριών– αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η πολεμική σύγκρουση που για μήνες συγκλονίζει τον κόσμο προσεγγίστηκε από πολλούς ως μία ακόμη (;) εκδίκηση του ρεαλισμού.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου,

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να ξαναθυμηθούμε την ταινία του Μπαλαμπάνοφ, Φορτίο 200. Δεν του έφτανε του τύραννου το μακελειό που προκάλεσε στην Ουκρανία, τώρα θα πάρει τον ανθό της ρωσικής κοινωνίας και θα τον μετατρέψει σε κρέας για τα κανόνια.

Ο πυρηνικός κίνδυνος ως όπλο του Πούτιν

Σκεπτόμενοι στρατηγικά για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας

 Πολλές δημόσιες συζητήσεις στη Δυτική Ευρώπη σχετικά με τη βοήθεια προς την Ουκρανία αντιπαραβάλλουν τα αισθήματα αλληλεγγύης προς τους Ουκρανούς με τις ανησυχίες για την ασφάλεια της Δύσης. Αυτός ο δυϊσμός αγνοεί τα βασικά εθνικά συμφέροντα των χωρών μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για μια ρωσική ήττα, καθώς και για μια ασφαλή, σταθερή και ανθεκτική Ουκρανία.

Αγαπημένε Ρώσε φίλε μου, 

Μέρες τώρα με απασχολεί ένα ερώτημα: γιατί η ρωσική κοινωνία στην πλειοψηφία της υποστηρίζει αυτόν τον άδικο, επεκτατικό πόλεμο που κήρυξε το καθεστώς του Πούτιν κατά της Ουκρανίας; 

Αγαπημένε μου Ρώσε φίλε,

Φαντάζομαι ότι θα παρακολουθείς τα νέα από το μέτωπο. Θα ένιωσες απογοήτευση από τις εξελίξεις, από την άτακτη υποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την περιοχή του Χάρκοβο. Αλήθεια, θυμάσαι εκείνο το ολονύχτιο ταξίδι μας, σε βαγόνι τρίτης θέσης που κάναμε πριν από πολλά χρόνια για να επισκεφτούμε φίλους μας που σπούδαζαν εκεί; Θυμάσαι τις βόλτες στα πάρκα και στις αλέες; Θυμάσαι το γλέντι στη φοιτητική εστία;

Φίλος μου, συνομήλικος, στην έως τώρα ζωή του είχε φορέσει για τελευταία φορά γραβάτα στα δεκάξι του, για κάτι οικογενειακό, μου είπε. Τώρα όμως, βλέποντας αυτή τη σύναξη στο Ουζμπεκιστάν, [Χρυσό Οδηγό κανονικό αν ψάχνετε για ηγέτες αυταρχικούς ή/και εγκληματίες] με τα κουστούμια μαύρο Χιούγκο και Αρμάνι Μπος, και με χωρίς γραβάτα, εμφατικά, καθότι προσανατολισμένοι αντιδυτικά - βλέποντάς τους λοιπόν, σε αυτό το χάλι, άρχισε να το ξανασκέφτεται και ήδη με το μυαλό διαλέγει χρώματα.

Όλοι οι μηχανισμοί προπαγάνδας, πολιτικοί και θρησκευτικοί, εκείνο απεχθάνονται περισσότερο, είναι οι ερωτήσεις.  Γιατί η ερώτηση εισέρχεται στα άβατα, οπότε είναι από μόνη της μία αποκαθήλωση της αυθεντίας της εξουσίας. 

Ξεκίνησε το 1977 και έκτοτε απομακρύνεται από εμάς με 60 χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα. Κάποια στιγμή το 1991, και ενώ βρισκόταν στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, το ρομποτικό διαστημόπλοιο Voyager 1 έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος μας και τράβηξε μία τελευταία φωτογραφία. Για να διασχίσει τα 6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα που μας χώριζαν, η φωτογραφία εκείνη χρειάστηκε πεντέμισι ώρες, ταξιδεύοντας με την ταχύτητα του φωτός. Σήμερα είναι η πιο μικρή και συνάμα η πιο γεμάτη νόημα απεικόνιση του πλανήτη μας.

Στον κόσμο των ανθρώπων «ό,τι γίνεται δεν ξεγίνεται». Έτσι, τα λόγια που ειπώθηκαν, ο πόνος που προκλήθηκε, η ύβρις που διαπράχθηκε, δεν είναι αναστρέψιμα, αφού ζουν στη μνήμη. Απέναντι λοιπόν σ’ αυτόν τον αμετάκλητο χαρακτήρα της ανθρώπινης πράξης, η μόνη δυνατότητα που μένει στον άνθρωπο είναι η νοηματοδότησή της.  Με τον τρόπο αυτό, ένα οδυνηρό γεγονός, παρότι δεν εξαλείφεται από την μνήμη, μπορεί να νοηματοδοτηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι ψυχικά διαχειρίσιμο, ως  τμήμα της ανθρώπινης εμπειρίας.