Γνώμες

Οι αριθμοί των κρουσμάτων στην Ελλάδα ακόμα σπάνε καινούργια ρεκόρ. Οι μεταλλάξεις του κορωνοϊού μεταδίδονται με απίστευτη ταχύτητα. Τα σκληρά lockdown και τα έξυπνα μέτρα δεν έχουν αποφέρει την επιθυμητή πτώση στις καμπύλες. Ποσοστό περί το 40% των εμβολιασμένων Ελλήνων έχουν δεχτεί και τις δυο δόσεις του εμβολίου. Όλα αυτά δείχνουν ότι χρειάζεται ακόμα καιρός προκειμένου, διά των εμβολιασμών, να χτιστεί το λεγόμενο τείχος ανοσίας. Γι’ αυτό ήταν κατάλληλη η στιγμή για την άμεση αλλά και σωστή εφαρμογή των self-test. 

Τα «τσιμέντα» της Ακρόπολης σε δύο φωτογραφίες, από το ίδιο σημείο και με τον ίδιο φακό, το πρωί της 11ης Απριλίου: η πρώτη είναι παρμένη από το ύψος του ματιού, η δεύτερη από χαμηλά. Βάζω στοίχημα ότι έχετε δει πιο πολύ εικόνες σαν την δεύτερη. Σε αυτήν, ο  διάδρομος φαίνεται λεωφόρος! Πάει, «την τσιμέντωσαν την Ακρόπολη!» Ή, αλλιώς, «η νέα διαδρομή δεν σεβάστηκε το μνημείο» (αν είστε πιο σοβαροφανής). Η προπαγάνδα μπορεί να πει τα ψέματά της με απλά, απλούστατα οπτικά τρικ. Ένα προσεκτικό μάτι, βέβαια, καταγράφει την κλίμακα που βάζουν οι ανθρώπινες σιλουέτες και διαπιστώνει το αληθινό πλάτος του διαδρόμου.

Άλλο ψέμα: τα ίδια τα «τσιμέντα», που δεν είναι τσιμέντα, δηλαδή μπετόν όπως το ξέρουμε. Είναι μια σκληρή επιφάνεια από αδρανή υλικά και πολύ λίγο τσιμέντο, είναι στο χρώμα της άμμου, αντιολισθητική και ασφαλής στο περπάτημα. Η επιπεδότητά της και η ουδέτερη όψη της αναδεικνύουν το τρισδιάστατο μεγαλείο του Παρθενώνα δίπλα της, αντί να το μειώνουν, εντείνουν την αίσθηση του ύψους του, γιατί τα μάτια βλέπουν πάντα μεσω συγκρίσεων και αντιθέσεων (οριζόντιο-κάθετο). Πριν, που ήταν και ο διάδρομος ανάγλυφος, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Άσε που τότε ο επισκεπτης κοίταζε κάτω, εκεί πού πατούσε, για να μην τραυματιστεί. Τωρα μπορεί να συγκεντρωθεί στο μνημείο. Το καλοκαίρι η Ακρόπολη δέχεται μέχρι και 40.000 επισκέπτες τη μέρα. Έπρεπε να προσφέρουν μιαν ασφαλή επίσκεψη του ιερού βράχου σε όλους αυτούς. Δεν «κατέστρεψαν την Ακρόπολη για τα εισιτήρια» (ακούστηκε και αυτό το ιδεολόγημα), το μνημείο δεν είναι οικόπεδό μας να το κλείσουμε (όπως έκανε ο Ερντογάν για την Αγια-Σοφιά), ανήκει στην ανθρωπότητα και οφείλουμε να είναι επισκέψιμο και ασφαλές για όλους.

Άλλο παραμύθι: η «μη αναστρέψιμη βλάβη του μνημείου». Μα οι διαδρομές είναι σε κομμάτια λιγων τετραγωνικών το καθένα, που πατάνε σε μεμβράνες και ενώνονται με αρμούς, μπορούν να αφαιρεθούν εύκολα σε λίγες δεκαετίες, αν υπάρχει τότε καταλληλότερο υλικό. Και άλλα ψέματα, όπως για το «πλάτος που πνίγει τα Προπύλαια» (πώς θα χωρούσε τόσος κόσμος τη στιγμή που φτάνει επάνω και βλέπει πρώτη φορά τον Παρθενώνα και φωτογραφίζει μαζικά, αν είχαν κρατήσει τη στενή χάραξη του Τραυλού;), και άλλα που δεν χωράνε σε αυτό το σημείωμα.

Γνώρισα τον Μανόλη Κορρέ το 1990. Εντυπωσιάστηκα αμέσως από τη γνώση που είχε και το πάθος του για την Ακρόπολη από τότε – ο άνθρωπος ήταν ταγμένος! Όπως εντυπωσιάστηκα και από την τιτάνια προσπάθεια που γινόταν στο βράχο από τον ίδιο και άλλους, τα καλύτερα μυαλά του Πολυτεχνείου, για την αναστύλωσή της, ήδη από το 1975! Μέσα από τις συμπληγάδες του ελληνικού Δημοσίου, με ό,τι αυτό σημαίνει. Όταν πρόσφατα ξέσπασε ο θόρυβος για τα «τσιμέντα», δεν το χωρούσε το μυαλό μου ότι αυτός ο άνθρωπος, με αυτή τη γνώση, θα μπορούσε να κάνει τέτοιο έγκλημα στην Ακρόπολη, στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του – σε λίγο κλείνει 50 χρόνια ενασχόλησης, αποκλειστικής, μαζί της! Γιατί δικό του σχέδιο είναι οι νέες διαδρομές, με συνεργασία και έγκριση από το ΚΑΣ έγιναν όλα, και στο τέλος μόνο πήρε και την έγκριση από το υπουργείο. Κατάλαβα, βλέποντας και μόνος μου ότι είχε πέσει και ο ίδιος και το σχεδιό του θύματα της αντιπολιτευτικής μάχης με κάθε μέσο. Για να χτυπηθεί τώρα μια υπουργός που, ούτως ή άλλως, είναι προσωρινή (αν είχε παραδοθεί πριν από δύο χρόνια το έργο, δεν θα είχε ακουστεί τίποτα). Η Ακρόπολη, όμως, θα είναι και αύριο εδώ, όπως δυστυχώς και τα πάθη μας.

ΥΓ. Φεύγοντας, ήμουν στα Προπύλαια την ωρα που κατέφθανε από την είσοδο μια παρέα. Μια κοπέλα, πριν τα πατήσει ακόμα τα «τσιμέντα», τα είδε κι έβγαλε φωνή μεγάλη: «Τράτζικ! Τράτζικ!..». Δεν μπορούσες να μη γελάσεις. Είναι απίστευτο το πώς η προπαγάνδα ντρεσάρει συνειδήσεις και ανθρώπους, και όχι μόνο από το στενό κομματικό ακροατήριο, που πιστεύει ούτως ή άλλως τα πάντα. Είναι σατανικό όπλο η προπαγάνδα, απλώνεται υπόγεια μέσα στον κοινωνικό ιστό και τα δηλητηριάζει όλα. Όσο για την κοπελίτσα, έβγαλε αμέσως μια σέλφι με την παρέα της και τα μπετά, με φόντο τον Παρθενώνα, είχαν ξεμπερδέψει με την Ακρόπολη. Τι ξέρει τώρα ο Κορρές; σαμπουάν δεν φτιάχνει αυτός;

Ο Ορφέας ήταν μαθητής του θεού της μουσικής, Απόλλωνα, και από εκείνον έμαθε να παίζει τόσο όμορφες μελωδίες στη λύρα του, έτσι ώστε να μαγεύει ακόμα και τα άγρια ζώα του δάσους. Συμμετείχε στην Αργοναυτική Εκστρατεία και με το παίξιμο της λύρας του βοήθησε τους Αργοναύτες να περάσουν άθικτοι από τις Σειρήνες. Με το τέλος της εκστρατείας, ο Ορφέας επέστρεψε στην πατρίδα του, την Πιερία. Μια μέρα, κάνοντας βόλτα στο δάσος, συνάντησε τη νύμφη Ευρυδίκη, την ερωτεύτηκε και τελικά την παντρεύτηκε. Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε για πολύ. Ένα φίδι δάγκωσε την Ευρυδίκη που πέθανε, αφήνοντας τον Ορφέα απαρηγόρητο.

Στις 15 Δεκεμβρίου 2011, πέθανε, σε ηλικία 62 χρόνων, ο αγγλοαμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, ένα πρόσωπο που είχε παρέμβει σε όλες τις μεγάλες διεθνείς υποθέσεις της εποχής του. Αν ζούσε, σήμερα θα γινόταν 72 χρόνων. Δουλειά του ήταν η δημοσιογραφία, την οποία ασκούσε παρεμβατικά. 

Δεν υπάρχει πιο αντιφατικό όνομα υπουργείου από αυτό της Παιδείας και Θρησκευμάτων. Σκοπός της πρώτης είναι να διδάσκει την αλήθεια, ενώ των δεύτερων να κατηχούν την «αλήθεια» τους. Και ας μην κοροϊδευόμαστε περί θρησκευμάτων. Στην Ελλάδα «ένα είναι το κόμμα» και «μία η θρησκεία».

Ένα φάντασμα τριγυρίζει στην Ελλάδα, το φάντασμα της «μοναρχίας». Αυτό είναι το «καταστάλαγμα» από τη συζήτηση στη Βουλή για την πανδημία.

Αφορμή για το παρόν σημείωμα απετέλεσε η τελευταία πρόταση των επίσημων δηλώσεων του πρώην καταληψία και πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τα διακοσιοστά γενέθλια της έναρξης του αγώνα για ελευθερία του έθνους και την ίδρυση του κράτους μας.

«Μια γελοιογραφία στον Τύπο πρέπει να γίνεται κατανοητή μέσα σε δύο δευτερόλεπτα», έχει πει ο Βιγιέμ. Ο ολλανδός γελοιογράφος, με τη σπουδαία καριέρα στα γαλλικά έντυπα, σήμερα ολοκληρώνει 40 χρόνια σκιτσογραφώντας καθημερινά για τη γαλλική εφημερίδα Libération, και την αποχαιρετά, για να τον αποχαιρετήσει και αυτή με τη σειρά της με ένα φύλλο αφιέρωμα και ένα πρωτοσέλιδο αντάξιο της εξηντάχρονης διαδρομής του γελοιογράφου.     

Το Κέντρο, ως γνωστόν, αφορά πάντα ένα σημείο που σηματοδοτεί τον στόχο ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί. Αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στη μοναδική περίπτωση που  το Κέντρο δεν αφορά σημείο αλλά πεδίο, και δεν είναι άλλο από το πολιτικό.

Εφ’ όσον η συγκεκριμένη σημερινή εφημερίδα, έπαψε να  είναι η εφημερίδα της ανανεωτικής Αριστεράς, όπως έχει καταχωριστεί στις συνειδήσεις των καταναλωτών της συγκεκριμένης αγοράς (των  αναγνωστών των πολιτικών εφημερίδων), όφειλε να τροποποιήσει και τον τίτλο της, διότι το σήμα «Η ΑΥΓΗ» έπαψε να ανταποκρίνεται στο προϊόν και στις υπηρεσίες που προσέφερε αρχικά και επί πολλά χρόνια, καθώς η σημερινή εφημερίδα προσφέρει πλέον  άλλες υπηρεσίες από εκείνες που οι καταναλωτές είχαν συνηθίσει να λαμβάνουν από αυτήν...