Mario Vargas Llosa

Όσοι ξέρουν και παρακολουθούν από παλιά τον Μάριο Βάργκας Λιόσα, που πέθανε στις 13 Απριλίου 2025, συχνά αναφέρονται στις ιδεολογικές μετατοπίσεις του και στις πολιτικές επιλογές του. Πώς είναι δυνατόν να επιτίθεται με τέτοια σφοδρότητα κατά του καθεστώτος Κάστρο στην Κούβα, αυτός, ένας παλιός σοσιαλιστής, αναρωτιούνται π.χ. πολλοί. Πώς είναι δυνατόν να μην είμαι αντίπαλος ενός αυταρχικού καθεστώτος, απαντά εκείνος. Στη συνέντευξή του που ακολουθεί, η οποία είχε δοθεί στην Αθήνα το 2002 και τυπώθηκε στο Books’ Journal, τχ. 2, Δεκέμβριος 2010, ο Μάριο Βάργκας Λιόσα απαντά με σαφήνεια σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν τα πιστεύω του και τις επιλογές του.

Από τη δεκαετία του 1980 ήταν υποψήφιος για Νόμπελ ο Μάριο Βάργκας Λιόσα, από τους πρώτους σ’ όλους τους καταλόγους, από τους επικρατέστερους σ’ όλες τις συζητήσεις – ωστόσο είκοσι πέντε τόσα χρόνια στην αναμονή είναι, τουλάχιστον, εξαντλητικά. Σε αποθαρρύνουν. Παύεις να περιμένεις πια. Αν ληφθεί μάλιστα υπ’ όψη και το «πολιτικό ατόπημα» του συγγραφέα να αποκηρύξει την αριστερή του νιότη, να συμπαραταχθεί με την Κεντροδεξιά και να διεκδικήσει την προεδρία της χώρας του το 1990, οι ελπίδες του για Νόμπελ μάλλον είχαν εκπνεύσει οριστικά. Κι όμως, το 2010, στα 74 χρόνια του, ο περουβιανός συγγραφέας, με πεζογραφικό έργο από τα πιο πολυπρισματικά, πολυδιάστατα, αριστοτεχνικά δομημένα της σύγχρονης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, αξιώθηκε, επιτέλους, τη διάκριση της Σουηδικής Ακαδημίας «για τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και την καυστική απεικόνιση της αντίστασης, της εξέγερσης και της ήττας του ατόμου», σύμφωνα με την ετυμηγορία της.