Βαγγέλης Χατζηβασιλείου

Arthur Machen, Οι τρεις απατεώνες ή οι μεταμορφώσεις, μετάφραση από τα αγγλικά και εισαγωγή: Χριστόφορος Τσαπραΐλης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2025, 316 σελ.

Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις, η αρχαιολατρία, η φυσιολατρία, καθώς και η επιφυλακτική του στάση απέναντι στον αστικό χώρο και στον μητροπολιτικό χαρακτήρα του Λονδίνου αποτελούν σταθερά χαρακτηριστικά της γραφής ενός μυθιστοριογράφου ο οποίος έζησε βυθισμένος στη φτώχεια και τη βιοπάλη με μια έντονη τάση προς το αποξενωμένο, αδιάγνωστο περιβάλλον και προς την απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Walter de la Mare, Η θεία του Σίτον, εισαγωγή-μετάφραση: Ευαγγελία Κουλιζάκη, Στερέωμα, Αθήνα 2025, 100 σελ.  

Φαντάσματα που δεν ανατριχιάζουν το σώμα με το αόριστο άγγιγμα και με την παγωμένη ανάσα τους, δεν σκορπούν τον πανικό με το τράβηγμα των αλυσίδων και με το σύρσιμο των ρούχων τους, δεν αδειάζουν την ψυχή με τη δυσοίωνη όψη τους. Φαντάσματα που μοιάζουν με αποτέλεσμα μιας σκοτεινής και αδιευκρίνιστης μνήμης, με παράγωγο εξημμένης φαντασίας, με ένα εύρημα φερμένο από τα βάθη της συνείδησης.

Άννα Εμμανουήλ, Εστί ηδονή, ΑΩ Εκδόσεις, Αθήνα 2024, 51 σελ.

Ποιήματα όχι μικρά μα με συμπυκνωμένη στιχοποιία (κάθε στίχος αποτελείται συχνά από ένα ουσιαστικό και από ένα ρήμα ή αποτελεί μια ρηματική ενέργεια από μόνη της). Ποιήματα που δεν αποφεύγουν την έκταση πλην επιζητούν τη συγκέντρωση της έντασης σε μία ή δύο μονάδες εκάστοτε, ικανές να μετατραπούν σε αυτόφωτες πηγές που υπηρετούν αντιστοίχως ένα ή δύο νοήματα και αρθρώνονται επί τη βάσει μίας ή δύο ομόλογων εννοιών.

Κωνσταντίνος Δομηνίκ, Κακό ανήλιο. Διηγήματα, Ίκαρος, Αθήνα, Αθήνα 2024, 74 σελ.

Ιστορίες φόβου, τρόμου και κατάπληξης που μοιάζει να ξεκινούν από τη λαϊκή παράδοση της Πιερίας. Ο τρόμος, παρ’ όλα αυτά, με ηλεκτρικά μικρόφωνα που ουρλιάζουν, με κινητά τηλέφωνα που αφηνιάζουν και με προτεσταντικούς ναούς που  απειλούνται από λείψανα ορθόδοξων αγίων έχει αφήσει πίσω του διά παντός, και παρά το πρόσχημα των μύθων και των θρύλων, την οιαδήποτε λαογραφική ατζέντα.

Ασημίνα Χασάνδρα, Ο εσωστρεφής νους. Μετα-Νεωτερική ποιητική, Ανατολικός, Αθήνα 2024, 42 σελ. 

Ασημίνα Χασάνδρα, 5 προ μεσημβρίας χάραγο. Μετα-Νεωτερική ποιητική, Ανατολικός, Αθήνα 2024, 46 σελ.  

Με πολυετή παρουσία στην ποίηση, καθώς και με συμμετοχή σε πολλαπλές καλλιτεχνικές δράσεις και σχήματα, η Ασημίνα Χασάνδρα μάς δίνει, πλησιάζοντας προς την ωριμότητά της, δύο ποιητικά βιβλία που από τη μια πλευρά συμπυκνώνουν τα βήματα της μέχρι τώρα πορείας της ενώ από την άλλη σταθεροποιούν το σήμα της γραφής της.

Στρατής Πασχάλης, Το βαλς του Ορφέα. Στίχοι γραμμένοι για τη σκηνή, Κάπα Εκδοτική, Αθήνα 2024, 118 σελ.

Στίχοι τραγουδιών για θεατρικές παραστάσεις, μεταφράσεις και διασκευές, στίχοι για το χοροθέατρο, ανέκδοτοι στίχοι, πεζά βασισμένα σε σκηνικές παρουσιάσεις. Συνομιλώντας με τον Μολιέρο, με τον Σαίξπηρ, τον Καραγάτση, αλλά και με τον Τενεσί Ουίλιαμς ή με τον Άντον Τσέχοφ, ο Στρατής Πασχάλης ρίχνει γέφυρες για τη σύνδεση της ποίησης με τη μουσική και το θέατρο.

Γιάννης Παλαβός, Αστείο. Διηγήματα, Ίκαρος, Αθήνα 2024, 112 σελ.  

Γιάννης Παλαβός, Το παιδί. Διηγήματα, Ίκαρος, Αθήνα 2024, 80 σελ.

Με εξαιρετικά λιτό και ελεγχόμενο λόγο, που έχει τις βάσεις του στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του, ο συγγραφέας περνά εν συνεχεία από το υπερρεαλιστικό, το φανταστικό και το υπερλογικό ή το παράλογο σε έναν ρεαλισμό ο οποίος όχι μόνο δεν παρακάμπτει αλλά και προβάλλει υποβλητικά το υπερφυσικό ή το θρησκευτικό στοιχείο.

Γιάννης Μαρής, Διακοπές στη Μύκονο, εισαγωγή: Ανδρέας Αποστολίδης, Άγρα, Αθήνα 2024, 272 σελ.

Μια τετράδα μυθιστορηματικών προσώπων και ένα ερωτικό δράμα σε μια ιστορία μυστηρίου με νουάρ αποχρώσεις, πλην χωρίς αστυνόμο Μπέκα και άλλους αστυνομικούς. Πιθανόν κι ένα βιβλίο που θέλει να συμπορευτεί με το εντελώς ξεχασμένο σήμερα  ρομάντζο.   

Ανδρέας Κάλβος, Ιππίας, εισαγωγή - μετάφραση: Νάσος Βαγενάς, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2024, 142 σελ. 

Μια αρχαιόπνευστη ιταλική τραγωδία, όπου για να αντιμετωπιστεί η υποκρισία της πολιτικής αυθαιρεσίας χρειάζεται να επιστρατευτούν οι μέθοδοι απόκρυψης του καλού συνωμότη. Μόνο έτσι θα στεφθεί με επιτυχία η ύψιστη απόβλεψη, που δεν είναι άλλη από την κατάρρευση της τυραννίας. Αυτό πίστευαν οι Καρμπονάροι, αυτό πρέσβευε o Μακιαβέλι, το ίδιο ακριβώς ενστερνιζόταν και ο Κάλβος.  

Δημήτρης Φύσσας, Ο Μέσκουλας αποσύρεται για να πεθάνει. Μυθιστορηματική ιλαροτραγωδία, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2023, 272 σελ.   

Ποιος είναι σε θέση να ξέρει τα συγγραφικά μυστικά; Ποιος μπορεί να υπολογίσει αν ο Δημήτρης Φύσσας είχε ήδη βάλει στα σκαριά μια καινούργια λογοτεχνική επέλαση ή αν σχεδίαζε διαισθητικά τη συγγραφική του διαθήκη; Το μόνο που έχει πλέον  σημασία είναι η στάση του απέναντι στο ενδεχόμενο ενός επινοημένου (δηλαδή εκλογοτεχνισμένου) θανάτου. Με άλλα λόγια, ο αγέρωχος τρόπος του να ξεθεμελιώνει τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό του, συγκερνώντας τον καγχασμό και τον πόνο, αλλά και συνενώνοντας την ευδία ενός απογυμνωμένου και κυνικού βίου με την πενία μιας ριζικά στερημένης ζωής.