Σύνδεση συνδρομητών

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου

Κριτικός λογοτεχνίας. Βιβλία του: Μίλτος Σαχτούρης: Η παράκαμψη του υπερρεαλισμού (1991), Οδόσημα (1999), Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία (επιμ. με την Ελισάβετ Κοτζιά, 1995), Η κίνηση του εκκρεμούς. Άτομο και κοινωνία στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία, 1974-2017 (2018), Αντώνης Φωστιέρης (2020).

 


Κατερίνα Σχινά, Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού, Κίχλη, Αθήνα 2014, 173 σελ.

 

Το πλέξιμο δεν είναι μια άλλη λέξη για τη μονοτονία και την επανάληψη, αλλά μια φαντασιακή εικασία για κάτι το οποίο θα γεννηθεί στο άμεσο μέλλον. Το πλέξιμο συνιστά ένα έργο εν προόδω. Πρόκειται για μιαν υπόσχεση εκπλήρωσης που γίνεται πραγματικότητα λεπτό προς λεπτό, για ένα άθροισμα στιγμών προστιθέμενης αξίας οι οποίες θα καταλήξουν σ’ ένα συμπυκνωμένο και αδιαίρετο σύνολο, σε μιαν ιδανικά ολοκληρωμένη συνοχή, σ’ έναν οριστικά συμπληρωμένο και αποκατεστημένο χρόνο. (αναδημοσίευση από το τεύχος 44 που κυκλοφορεί).

18 Ιουνίου 2014

Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Κ. Π. Καβάφης. Η ποίηση και η ποιητική του, Κίχλη, Αθήνα 2013, 252 σελ.

 

Ένα σύνολο καβαφικών μελετών που επικοινωνούν οργανικά μεταξύ τους μολονότι έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί κατά τη διάρκεια μίας και πλέον τριακονταετίας. Μια πορεία η οποία ξεκινάει από τα θεματικά και τα γλωσσικά χαρακτηριστικά του ποιητικού έργου του Αλεξανδρινού, για να φτάσει μέχρι την κριτική του υποδοχή και να ολοκληρωθεί με την περιδιάβαση στους δεσμούς τους οποίους θα συνάψει όχι μόνο με το κοινωνικοπολιτικό του περιβάλλον, αλλά και με την πόλη που έθρεψε τα ποιήματά του.  

 

Λέμε συχνά για τις συναγωγές δοκιμιακών κειμένων πως μπορεί να έχουν κάτι το άτονο ή και το διεκπεραιωτικό (για να μην πω αποκαρδιωτικό), υποχρεωμένες καθώς είναι να συνταιριάξουν κείμενα διαφορετικής ηλικίας και ετερογενούς βάρους, σε μια προσπάθεια του συγγραφέα να διασώσει απλώς τα σκόρπια πονήματά του σ’ έναν ενιαίο τόμο. Το βιβλίο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου για τον Καβάφη θα μας πάει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, συγκεντρώνοντας μελέτες οι οποίες  επικοινωνούν οργανικά μεταξύ τους μολονότι έχουν γραφτεί κατά τη διάρκεια ενός διαστήματος το οποίο υπερβαίνει την τριακονταετία.

01 Απριλίου 2014

Η καινούργια έκδοση των ποιημάτων της Μαρίας Πολυδούρη (θα ακολουθήσει έκδοση των πεζών της) έχει όλες τις προϋποθέσεις για πάμε επιτέλους πέρα από το όριο του Καρυωτάκη και να δούμε την ποιήτρια όχι μόνο στο επίπεδο της δημόσιας αποκατάστασής της, που έχει έτσι κι αλλιώς επέλθει από καιρό, αλλά και στην προοπτική ενός καινούργιου, αυτόνομου  λογοτεχνικού πεδίου, ικανού να αποδεσμεύσει τη λησμονημένη ή παραμερισμένη (δεν κάνει μεγάλη διαφορά) δυναμική της.

Μαρία Πολυδούρη, Τα ποιήματα, φιλολογική επιμέλεια-επίμετρο: Χριστίνα Ντουνιά, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2014, 398 σελ.

Η Μαρία Πολυδούρη έχει, παρά πάσα προσδοκία, κατορθώσει στις ημέρες μας να γλιτώσει από τη συντριβή του χρόνου. Στα βιβλιοπωλεία και στις υπαίθριες αγορές μπορεί κανείς να βρει πολλαπλές εκδόσεις των ποιητικών της συλλογών ή και των απάντων της, ακόμα κι αν πρόκειται για βιβλία κακοτυπωμένα και χωρίς καμιά φιλολογική επιμέλεια (δεν ξέρω αν εξακολουθούν να είναι διαθέσιμα τα άπαντα που επιμελήθηκαν πρώτα η Λιλή Ζωγράφου το 1961 και, κατόπιν, ο Τάκης Μενδράκος το 1982).

01 Μαρτίου 2014

Βάσω Κιντή, Παναγιώτης Τουρνικιώτης, Κώστας Τσιαμπάος (επιμέλεια), Το μοντέρνο στη σκέψη και τις τέχνες του 20ού αιώνα, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013, 246 σελ.

Τίποτε δεν έχει τελειώσει και όλα εξακολουθούν να βρίσκονται στο τραπέζι. Η φιλοσοφία, η αισθητική θεωρία, ο πολιτισμός, οι εικαστικές τέχνες, η μουσική, η πολεοδομία, η αρχιτεκτονική, ακόμα και η μαγειρική (που μόνο τα τελευταία χρόνια κατόρθωσε να αποκτήσει μια θέση μεταξύ των τεχνών), δεν έχουν βγει από τον αστερισμό του μοντέρνου. Κάτι περισσότερο: είναι πιθανό να το επαναδιεκδικούν μετά το θάμπωμα (αρκετοί συζητούν για μιαν εκ νέου χρεοκοπία) των μεταμοντέρνων κατακτήσεων. Αλλά θάμπωσαν όντως οι μεταμοντέρνες κατακτήσεις;

01 Δεκεμβρίου 2013

Ποιήματα που μιλούν για τις τύχες της τέχνης και του καλλιτέχνη μέσα σε ένα ατομικό συνεχές του χώρου και του χρόνου: όχι για το τι οφείλει να πράξει ή να μην πράξει η τέχνη απέναντι στον τόπο και την εποχή της, αλλά για τα πού καταλήγουν, θέλοντας και μη, οι παραγωγοί της, αποφασίζοντας να ζήσουν τη ζωή τους υπό τη σκέπη της.

Αλέξανδρος Ίσαρης, Εγώ ένας ξένος. Ποιήματα 1967-2011, Κίχλη, Αθήνα 2013, 260 σελ.

01 Φεβρουαρίου 2014

Η χρονιά που πέρασε είχε ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν συναντάμε συχνά στη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή: σημαντικούς νέους συγγραφείς. Συγγραφείς οι οποίοι τυπώνοντας το πρώτο ή το δεύτερο βιβλίο τους σχηματίζουν ήδη μιαν ομάδα που μοιάζει έτοιμη να ξεφύγει από τα παραδεδεγμένα. Τι ακριβώς, όμως, συμβαίνει με αυτούς τους συγγραφείς; Θα αποφύγω να χρησιμοποιήσω τον όρο «γενιά», όρο από τον οποίο έχει κακοπάθει η κριτική εδώ και πολλές δεκαετίες, όπως και να εντάξω τους πεζογράφους για τους οποίους σκοπεύω να μιλήσω σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες τάσεις. Η κατάσταση είναι ακόμη εξαιρετικά ρευστή για όλους: βρισκόμαστε μόλις στο ξεκίνημα για τους περισσότερους, υπάρχουν σοβαρές ηλικιακές διαφορές ανάμεσα στους νεώτερους και τους μεγαλύτερους ενώ τόσο οι μεγαλύτεροι όσο και οι νεώτεροι κάνουν πράγματα αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Εκείνο, ωστόσο, το οποίο μπορώ να πω από τώρα είναι ότι κανένας από τους νέους συγγραφείς δεν έχει βγει στον λογοτεχνικό στίβο ανυποψίαστος: οι τεχνικές τους είναι ψαγμένες και χωρίς το παραμικρό στοιχείο έπαρσης ή επίδειξης, ο λόγος τους έχει δουλευτεί εις βάθος και η θεματογραφία τους είναι κοιταγμένη μέσα από μια πολύ φρέσκια και ταυτοχρόνως ιδιαιτέρως ανήσυχη ματιά.

01 Ιανουαρίου 2014
Σελίδα 5 από 5