Γιώργος Ζώταλης

Καθισμένο σε καφεκίτρινο μωσαϊκό με μαύρες στίξεις (θα μπορούσε να είναι χαλί, κουρελού ή χώμα) το torso δεσπόζει σαν κορμός δέντρου. Με τον κόκκινο όγκο τους και τον τρόπο που τα γόνατα είναι το ένα πάνω στο άλλο, θυμίζουν εγκάρσια διατομή καρδιακών κοιλοτήτων όπως θα τις έδειχνε μια έγχρωμη αξονική τομογραφία. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν είδα πριν από χρόνια το Mom Hand της Jordan Casteel στις σελίδες του Artforum^[1].

Παρί Σαιν Ζερμαίν – Άρσεναλ: Ημιτελικός Champions League. 29 Απριλίου, 7 Μαΐου 2025

Δυο ομάδες που δεν έχουν κερδίσει ποτέ το Champions League συναντιούνται στους φετινούς ημιτελικούς. Και οι δύο έχουν φτάσει μια φορά σε τελικό και έχασαν (Άρσεναλ 2006, Παρί Σαιν Ζερμαίν 2020). Όποια επικρατήσει θα έχει μια καινούργια ευκαιρία για το έσχατο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό τρόπαιο.

Artificial Intelligence in Clinical Medicine. Διήμερο συνέδριο του Harvard Medical School. 7-8 Νοεμβρίου 2024

Στις 7 και 8 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε το πρώτο συνέδριο της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ για εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης στο χώρο της υγείας. Οργανωμένο από την Maha Farhat, MD, MSc, τον Samir Kendale, MD και τον Isaac Kohane, MD, το παρακολούθησαν σχεδόν 200 γιατροί από πολλές χώρες. 19 ομιλίες, 6 πάνελ και 9 breakout sessions πρόσφεραν πανοραμικό πορτρέτο των αλλαγών στους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε, ασκούμε, σκεπτόμαστε και βιώνουμε την ιατρική, πώς επηρεάζουν διαγνώσεις, θεραπείες, δαπάνες υγείας, δεοντολογίες. Η τεχνητή νοημοσύνη αλλάζει το πώς ανακαλύπτονται νέα φάρμακα και τεχνολογίες. Δημιουργεί νέες απαιτήσεις διαφάνειας και νέες διαστάσεις ιατρικού απόρρητου. Τροποποιεί το τι σημαίνει είμαι άρρωστος (patient experience) και διευρύνει τις αναζητήσεις υγείας (wellness).

Γιατί η Κάμαλα δεν προηγήθηκε 20 μονάδες

Alexandra Lange, Meet Me by the Fountain. An Inside History of the Mall, Bloomsbury Press, 2022, 320 σελ.

Σε αντίθεση με τουριστικούς αφορισμούς από 30.000 πόδια η Αλεξάνδρα Λανγκ μας παίρνει από το χέρι και περπατάει για να χαθεί μαζί μας στο θόρυβο των mall. Ορθή επιλογή. Στα mall συναντιόμαστε και βρισκόμαστε με άλλους. Δίνοντας τη δική της εκδοχή religare, η Λανγκ βλέπει στα ψώνια όχι υποδεέστερο φληνάφημα αλλά διαμορφωτή πόλεων.

Αλάτι

Το χαμόγελό του είχε ευγενική λεπτότητα μοναδική. Ήταν πανεύκολο, φώτιζε το χώρο και μετά από δυο τρία δευτερόλεπτα κατέληγε με τη ματιά του στραμμένη λοξά, σχεδόν ντροπαλά προς τα κάτω. Ήταν κυριολεκτικό χαμόγελο που ήθελες να το ακολουθήσεις όπου και να πήγαινε. Για κάποιους ήταν αφοπλιστικό. Τους προκαλούσε αμηχανία και δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Το θεωρούσαν αδυναμία, τυπική έλλειψη σθένους που χαρακτηρίζει διανοούμενους και κουλτουριάρηδες. Ίσως και λίγο χαζομάρα ανάμεικτη με ταλέντο για εξαπάτηση. Άλλοι εκνευρίζονταν. Κοτζάμ καθηγητής, από γνωστή οικογένεια να γελάει έτσι χωρίς λόγο, σα χάνος;

Για μένα το χαμόγελό του ήταν μεταδοτικό.

Στο Νέο Πνεύμα του Καπιταλισμού η πολιτική ξέμεινε από μεταφυσικά καύσιμα. Έπαψε να είναι επένδυση σε εξιδανικευμένο μέλλον. Ιδεολογικές ταυτότητες που ήταν μεταμφιεσμένα κόμπλεξ ανωτερότητας έχασαν λούστρο και έγιναν ανέκδοτο δύο λέξεων όπως ηθικό πλεονέκτημα.

David Runciman, «How Can It Work?»,  London Review of Books, 21 Μαρτίου 2013

David Runciman, «History of ideas: Susan Sontag. Past, Present, Future», Apple podcasts. 24 Αυγούστου, 2023

Donald Trump, «I never understood wind», τρίλεπτο ΥouΤube βίντεο, Guardian News

O Τραμπ δεν είναι πρωτοπορία ούτε προσφέρει κάποια καινούργια ιδέα. Κοσμικά, καλλιστεία, wrestling, καζίνα, ριάλιτι tv, χρυσοί πύργοι και ξενοδοχεία με το όνομά του σε τεράστια γυαλιστερά γράμματα, ψευδοπανεπιστήμια με κάλπικα πτυχία, προεδρία, τριχομοσχεύματα, πηγουνισμοί – όλα τους έχουν αβάσταχτη βαρεμάρα. Δεν πρωτοτυπεί σε κιτς, ναρκισσισμό ούτε σε δημαγωγία. Αντί αβανγκάρντ είναι dérivé. Για να παραφράσω τη Χάννα Άρεντ, ο Τραμπ είναι The Banality of Banal.

Τι ρόλο παίζουν τα ντιμπέιτ στις προεκλογικές περιόδους, σε μια εποχή εκδημοκρατισμού της πληροφορίας, αλλά και μιας διαδικασίας που, στην Αμερική, κρίνεται σε μερικές πολιτείες και από πολύ ειδικά ακροατήρια. Ένας άνθρωπος της τηλεόρασης το είχε εξηγήσει στον Μπερνάρ-Ανρί Λεβί με σαφήνεια: Προκειμένου να ευχαριστήσεις τους διανοούμενους στις ακτές (οι οποίοι ψηφίζουν Δημοκρατικούς) ή τους αγρότες του Ουισκόνσιν (που ό,τι και να γίνει είναι Ρεπουμπλικανοί), διακινδυνεύεις να πεις κάτι για το οποίο θα κατηγορηθείς όταν παλεύεις για χίλιες ψήφους σε Βιρτζίνια ή Λουιζιάνα που θα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα

Ο Λαός ήταν παντού το 1973. Ο δικτάτορας άρχιζε διαγγέλματα με το Ελληνικέ λαέ. Οι αντίπαλοί του αγωνίζονταν για τον βασανισμένο Λαό. Και οι δύο πλευρές τα έδιναν όλα για το Λαό. Όμως κανείς από όσους ήξερα δεν θεωρούσε τον εαυτό του Λαό ή ότι ανήκε στο Λαό. Σε αφηρημένο επίπεδο στριμωχνόμαστε σε στατιστικά κουτιά και χωράμε σε αριθμητικά τσουβάλια όπως το σύνολο που περιέχει όλα τα σύνολα, ακόμη και τον εαυτό του. Αλλά μπροστά στον καθρέφτη δεν σκέφτεσαι Ίδε ένα νιοστό δείγμα Λαού. Ούτε λες Γειά σας είμαι ο τάδε και ανήκω στον Λαό, Είμαι Λαός ή κάτι τέτοιο όταν συστήνεσαι. Λαός είναι άλλοι.