Στις πανεπιστημιακές σχολές οι σκοπεύσεις ήσαν πολιτικές, αντιδικτατορικές, αριστερές. Η τομή ήταν μεταξύ αριστερών - αριστεριστών. Δεξιοί δεν υπήρχαν. Αναρχικοί δεν υπήρχαν. Ο στόχος ήταν πολιτικός: η ανατροπή της χούντας. Τα φοιτητικά αιτήματα ήσαν τα μέσα, τα σκαλοπάτια.
Ο κόσμος, που παρακολούθησε τις καταλήψεις της Νομικής έκπληκτος και άκουσε μουδιασμένος τα αντιχουντικά συνθήματα από την ταράτσα, για πρώτη φορά άρχισε να σκέφτεται ότι μπορείς και να εναντιωθείς δημόσια στη Δικτατορία χωρίς να πας κατευθείαν στη φυλακή. Άρχισε έτσι να ξεθαρρεύει.
Έτσι και η συμμετοχή του στο Πολυτεχνείο ήταν σημαντική, πράγμα που δεν έγινε στη Νομική, δεν προσέλαβε όμως χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης. Άρχισε ως συμπαράσταση και, καθώς συνεχιζόταν η κατάληψη, όλο και περισσότεροι έβγαιναν στους δρόμους με αντιχουντική διάθεση.
Δεν έγινε όμως ποτέ λαϊκή εξέγερση, όπως π.χ. έγινε στο Ιράν.
Μπορούσε λαϊκή εξέγερση να ανατρέψει την χούντα; Ναι! Φοιτητική εξέγερση; Όχι!
Παρ’ όλα αυτά, μέσα στο Πολυτεχνείο αποφασίστηκε να δοθεί εκεί και τότε η μάχη των μαχών. Δεν υποχωρούμε, δεν φεύγουμε! Έτσι αποφάσισε η Συντονιστική Επιτροπή.
Και δεν ήσαν μόνο οι αριστεριστές, που ό,τι και αν αποφασιζόταν ήθελαν το παραπάνω. Ο ενθουσιασμός που επικράτησε έκανε αδύνατη την εφαρμογή της πρότασης των χώρων από ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτ. «βγαίνουμε διαδηλώνοντας και σε ένα μήνα είμαστε πάλι εδώ».
Αποφασίστηκε λοιπόν ο ηρωικός, ανυποχώρητος δρόμος που οδηγούσε σε σύγκρουση για την πολιτική εξουσία, χωρίς να έχει προκύψει ακόμη γενικευμένη λαϊκή αντιχουντική εξέγερση.
Δηλαδή πρόωρα.
Η Βαστίλη αλώθηκε από το ανοργάνωτο και τεράστιο πλήθος του εξαγριωμένου λαού, που έπεφτε πάνω στα κανόνια. Η Οκτωβριανή Επανάσταση πέτυχε χάρη στην πειθαρχημένη οργάνωση των μπολσεβίκων και στην ιδιοφυΐα του Λένιν: χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Σήμερα!
Ούτε το ένα ούτε το άλλο συνέτρεχε στο Πολυτεχνείο. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο.
Και η συνέχεια γνωστή.
