Έτσι, την Τετάρτη, 27 Αυγούστου 2025, το βράδυ, αποφάσισα να παρακολουθήσω τηλεοπτικά τον αγώνα της πορτογαλικής Μπενφίκα εναντίον της τουρκικής Φενερμπαχτσέ, που γινόταν στο στάδιο Ντα Λουζ και αποτελούσε τον επαναληπτικό του προ εβδομάδας πρώτου μεταξύ τους αγώνα, που είχε λήξει ισόπαλος, δίχως τέρματα. Όποιος θα κέρδιζε, θα προκρινόταν στη League Phase της κορυφαίας διασυλλογικής ευρωπαϊκής οργάνωσης, του UEFA Champions League της χρονιάς 2025-2026. Η Μπενφίκα προηγήθηκε, στο 35o λεπτό του πρώτου ημιχρόνου, με τέρμα του τούρκου αριστερού εξτρέμ της, Κερέμ Ακτούρκογλου, και από το σημείο εκείνο και μετά ο αγώνας κυλούσε αρκετά ανιαρά, με την ομάδα του Μουρίνιο να φαίνεται ανίκανη να αντιδράσει και να αλλάξει τη μοίρα της.
Λόγω βαρεμάρας, έκανα ζάπινγκ και από τα ευρωπαϊκά σαλόνια μετακόμισα τηλεοπτικά, για λίγο, από περιέργεια, στην άγνωστή μου μέχρι τότε παραθαλάσσια πόλη Κλίθορπς του Λινκολνσάιρ, στον ποδοσφαιρικό αγώνα της Γκρίμσμπι Τάουν εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Carabao Cup ή, αλλιώς, League Cup, τον τρίτο σε σπουδαιότητα θεσμό του αγγλικού ποδοσφαίρου, μετά το πρωτάθλημα (Premier League) και το Κύπελλο Αγγλίας (FA Cup). Η Γκρίμσμπι Τάουν, που ιδρύθηκε το μακρινό 1878 και αγωνίζεται στην English Football League Two –δηλαδή στην τέταρτη κατηγορία (!)– είναι, για προφανείς λόγους, πιο συμπαθής σε κάθε αληθινό ποδοσφαιρόφιλο από ποδοσφαιρικές ομάδες χωρίς ιστορία αλλά με πολλά λεφτά, όπως, π.χ., η Ίντερ Μαϊάμι του Μέσι και η Αλ Νασρ του Ρονάλντο.
Δεν σκόπευα να παρακολουθήσω το παιχνίδι στο Μπλάντελ Παρκ –έτσι ονομάζεται το γήπεδο της Γκρίμσμπι Τάουν–, όμως η πρώτη σκηνή που είδα, μόλις έκανα το ζάπινγκ, ήταν δύο αλλαγές που έκανε ο πορτογάλος προπονητής της Μάντσεστερ, Ρούμπεν Αμορίμ, εκείνη τη στιγμή. Έβαζε στο παιχνίδι τον πιο ποιοτικό παίκτη που διαθέτει η ομάδα του, τον μέσο Μπρούνο Φερνάντες, και τον αμυντικό (με επιθετικές αρετές) Ματάις Ντε Λιχτ. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το σκορ ήταν ήδη 2-0 υπέρ των «ναυτικών» (mariners) –αυτό είναι το παρατσούκλι των παικτών της Γκρίμσμπι Τάουν– και έπρεπε οι «κόκκινοι διάβολοι» να ανατρέψουν το σκορ, πετυχαίνοντας τρία τέρματα για να προκριθούν ή, τουλάχιστον δύο, για να οδηγηθεί ο αγώνας στη διαδικασία των πέναλτι (παράταση δεν υπάρχει σε αυτή τη διοργάνωση). Τα γκολ των γηπεδούχων είχαν πετύχει –όπως αργότερα, δηλαδή μετά το τέλος του παιχνιδιού, είδα σε βιντεάκι στο ΥouΤube– ο Βέρναμ στο 22ο λεπτό και ο Ουόρεν στο 30ό, αφού προηγήθηκε ολέθριο σφάλμα του τερματοφύλακα της Μάντσεστερ, Ονάνα. Η πιο συγκλονιστική, όμως, διαπίστωση ήταν ότι οι παίκτες της αγγλικής ομάδας που έφερε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Νησί, το 1968 –χάρη στον μαγικό Τζορτζ Μπεστ και την παρέα του– δεν μπορούσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο του παιχνιδιού και οι «ναυτικοί» κυριαρχούσαν στις περισσότερες από τις μονομαχίες μαζί τους.
Με συνεπήρε το θέαμα, ξέχασα αμέσως το παιχνίδι στο Ντα Λουζ και αποφάσισα να δω τι θα γίνει στην αναμέτρηση του Δαβίδ με τον Γολιάθ στο Μπλάντελ Παρκ, μέχρι το τέλος. Παρατηρούσε κανείς στις κερκίδες του γηπέδου τους περίπου 9.000 οπαδούς της τοπικής ομάδας –άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας αλλά, μαζί τους, και μικρά παιδιά– να έχουν το όνειρο της ελπίδας για πρόκριση στον επόμενο γύρο, να γελούν και να τραγουδούν, να ζουν τη μέθεξη μιας μοναδικής ποδοσφαιρικής γιορτής! Ένα τέταρτο πριν από το σφύριγμα της λήξης, το σκορ εξακολουθούσε να είναι 2-0, όμως, με ένα πρώτο τέρμα του Εμπουεμό στο 75ο λεπτό, με ωραίο αριστερό φαλτσαριστό σουτ, και με ένα δεύτερο, χάρη σε κεφαλιά του «συνήθους υπόπτου», Μαγκουάιρ, στο 89ο, ο αγώνας έληξε ισόπαλος και θα ακολουθούσε η διαδικασία των πέναλτι. Δευτερόλεπτα πριν, σε μια αναμπουμπούλα μέσα στη μικρή περιοχή της Γκρίμσμπι Τάουν, ο Ντε Λιχτ, μόνος μπροστά από το τέρμα της αντιπάλου ομάδας, σούταρε αρκετά πιο ψηλά από το οριζόντιο δοκάρι, αποτυγχάνοντας να κάνει το 2-3 και έτσι να λυτρώσει τη Γιουνάιτεντ από το διασυρμό.
Στα πέναλτι, θα ανέμενε κανείς να λυγίσει, υπό το βάρος του άγχους, η ομάδα των «ναυτικών». Όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά όταν το σκορ ήταν 4-4 και απέμενε ένα μόνο πέναλτι να εκτελεστεί κι αυτό ήταν της Μάντσεστερ, ο τερματοφύλακας των γηπεδούχων, Κρίστι Πιμ, επέδειξε απίστευτη ψυχραιμία. Έπεσε στη σωστή γωνία και απέκρουσε το σουτ του Ματέους Κούνια, δίνοντας το «φιλί της ζωής» στην ομάδα του. Η διαδικασία των πέναλτι συνεχίστηκε, με επιτυχείς εκτελέσεις όλων των υπολοίπων παικτών και των δύο ομάδων (των δύο τερματοφυλάκων συμπεριλαμβανομένων). Το σκορ έγινε 10-10 και οι παίκτες άρχισαν να εκτελούν πέναλτι από την αρχή. Τελικώς, ο αγώνας ολοκληρώθηκε με νίκη 12-11 της γηπεδούχου στα πέναλτι, όταν ο Εμπουεμό αστόχησε, στέλνοντας την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι της Γκρίμσμπι Τάουν. Ακολούθησε πανζουρλισμός, ντελίριο ενθουσιασμού, με τους φιλάθλους της γηπεδούχου να μπαίνουν στο γήπεδο για να αποθεώσουν τους παίκτες της αγαπημένης τους ομάδας, που πέτυχε μια μία από τις πιο αναπάντεχες προκρίσεις στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου!
Κλείνοντας, αξίζει να κάνει κανείς κάποιες παρατηρήσεις, ξεκινώντας από τη στάση που είχαν οι δυο προπονητές –δηλαδή από την εικόνα τους– κατά τη διαδικασία της εκτέλεσης των πέναλτι. Ο Ρούμπεν Αμορίμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν με το κεφάλι κάτω, έχοντας επιλέξει να μην παρακολουθεί με τα μάτια του όσα συνέβαιναν στο γήπεδο αλλά απλώς να ακούει τα αποτελέσματά τους! Ο Ντέιβιντ Αρτέλ της Γκρίμσμπι Τάουν, από την άλλη, όρθιος, με ένα λεπτό διακριτικό χαμόγελο στα χείλη του, έδειχνε ότι ζούσε τη διακύμανση του σκορ, έχοντας επίγνωση ότι επρόκειτο περί «ρωσικής ρουλέτας». Ταυτόχρονα, όμως, η εικόνα του εξέπεμπε την υπερηφάνεια που αισθανόταν, ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος, για την εμφάνιση της ομάδας του εκείνο το βράδυ. Ο πρώτος προπονητής ζούσε τον εφιάλτη του κινδύνου της απόλυσής του, σε περίπτωση ήττας και αποκλεισμού, ο δεύτερος απολάμβανε την επιτυχία να έχει πάει η ομάδα του το παιχνίδι στα πέναλτι, με αντίπαλο μια από τις μεγάλες ομάδες της Premier League. Το βάρος των χρημάτων κάθε επένδυσης προκαλεί ευθέως ανάλογες συναισθηματικές εμπειρίες και ψυχοδράματα, βλέπετε.
Η νίκη της Γκρίμσμπι Τάουν επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέδειξε γιατί το ποδόσφαιρο είναι υπέροχο, γιατί δικαίως θεωρείται ο «βασιλιάς» των ομαδικών σπορ. Πιστεύω πως ο αγώνας αυτός υπήρξε μεγαλύτερη διαφήμιση του ποδοσφαίρου από τον τελικό του Champions League της περσινής περιόδου, κατά τον οποίο η χάρμα ιδέσθαι Παρί Σεν Ζερμέν του Λουίς Ενρίκε διέλυσε την Ίντερ με 5-0. Και τούτο διότι σε κανένα ομαδικό άθλημα –ούτε στο μπάσκετ, ούτε στο βόλεϊ, ούτε στο πόλο– δεν θα μπορούσε μια ομάδα που αγωνίζεται στην τέταρτη κατηγορία να κερδίσει μια –παρά την κρίση που διέρχεται– από τις καλύτερες ομάδες της πρώτης κατηγορίας! Και για να είμαστε ειλικρινείς, ίσως αυτό να μη γίνεται –με κάποια αξιοπρόσεκτη τουλάχιστον συχνότητα– πουθενά αλλού παρά μόνο στα αγγλικά γήπεδα. Ζήτω το αγγλικό ποδόσφαιρο, λοιπόν!
