Παρεμβάσεις

Υπάρχουν άνθρωποι συντηρητικοί που ειλικρινώς πιστεύουν πως ο τρόπος που αυτοί ζουν είναι ο σωστός, ο ηθικά ενδεδειγμένος. Υπάρχουν άλλοι που δεν το πιστεύουν, αλλά φοβούνται να ζήσουν αλλιώς, αν και κατά βάθος θα το ήθελαν. Έτσι, αυθυποβάλλονται στην ιδέα πως η ζωή τους είναι μια χαρά. Υπάρχουν, τέλος και αυτοί, που, από θάρρος, θρασύτητα ή ικανότητα –εσείς επιλέγετε το χαρακτηρισμό– αποφασίζουν να ζήσουν «χωρίς συμβάσεις» (κάποτε και «πέρα από το νόμο»).

50 χρόνια μεταπολίτευση: η Τρομοκρατία, οι Αγανακτισμένοι, η Μαρφίν και η κουλτούρα των καταλήψεων. Τεύχος 151

Τον Νοέμβριο του 1953 ο Γιώργος Σεφέρης γνώριζε πως έπρεπε να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί, το ένα άκρο του οποίου ήταν στερεωμένο γερά στη φιλική σχέση που ως διπλωμάτης και διανοούμενος είχε δημιουργήσει με τους Άγγλους και την Αγγλία (όχι μόνο με τους δύο στενούς φίλους του, τον Μορίς Κάρντιφ και τον Λόρενς Ντάρελ) και το άλλο στη συνείδησή του και σε ό,τι αυτή θα του υπαγόρευε όταν θα πατούσε για πρώτη φορά το πόδι του στην εξεγερμένη Κύπρο. Γι’ αυτό εξάλλου και ο Γιώργος Κατσίμπαλης, προκειμένου υποτίθεται να τον προφυλάξει, για να μη βρεθεί αντιμέτωπος με δυσάρεστα διλήμματα, τον είχε προειδοποιήσει  (επιστολή 16ης Νοεμβρίου) να μην πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι.^[1]

Η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπως και η ευρύτερη επίθεση στην Ευρωπαϊκή Τάξη Ασφαλείας θέτει το ζήτημα της πανευρωπαϊκής συνεργασίας και εντός αλλά και πέραν των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Tεύχος 150

Οι γνωστές τρεις στάθμες επικοινωνιακής ευστοχίας στην ανάγνωση κειμένου

Ο μάγος της διπλωματίας, η ψυχή των διεθνών σχέσεων, ο ψυχρός κυνικός, ο μεγάλος ιδεαλιστής, ο άνθρωπος του 20oύ αιώνα, είναι μόνο ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν το κενό που αφήνει ο Χένρι Κίσινγκερ. Είναι βέβαιο πως ο θάνατός του δεν άφησε ασυγκίνητους ούτε τους θαυμαστές, ούτε και τους πολέμιούς του. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως μεγαλύτερους από τη ζωή^[1].

Την άνοιξη του 1966, τρία περίπου χρόνια πριν διοριστεί Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, ο δραστήριος πανεπιστημιακός και αναγνωρισμένος ειδήμων στις διεθνείς σχέσεις Χένρι Κίσινγκερ δημοσιεύει στην επιθεώρηση Daedalus το άρθρο του «Εσωτερική δομή και εξωτερική πολιτική»^[1]. O Κίσινγκερ αντιπαραθέτει στο άρθρο την ιδεώδη μορφή του Πολιτικού, του Statesman, προσεκτικού, ορθολογιστή, γνώστη των ορίων της εξουσίας, που προχωρά βαθμιαία και είναι αφοσιωμένος στην επιβίωση, με εκείνη του Προφήτη, επαναστάτη, αποπειρώμενου να χτίσει τη δική του πραγματικότητα, εμμονικού με το δίκαιο και με τις ολικές λύσεις –μορφή που παρέπεμπε με σαφήνεια σε ηγέτες του Τρίτου Κόσμου–, ενός ηγέτη που ήταν προ-ορθολογιστής και παρασυρόταν από την ίδια του τη ρητορική. Οι Πολιτικοί ήταν σε θέση να συνομιλούν, ενώ, αντιθέτως, δεν είχε νόημα η συνεννόηση με Προφήτες, κατέληγε ο Κίσινγκερ. Όπως σωστά επισημαίνει ο Μαρκ Μαζάουερ^[2], η ύφεση που επεχείρησε να εμπεδώσει ο Κίσινγκερ βασιζόταν στις συνομιλίες μεταξύ Πολιτικών και αποτελούσε μια προσωπική προσπάθεια επιστροφής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στους διπλωματικούς κανόνες του 19ου αιώνα, με συναντήσεις και συνεννοήσεις κορυφής που παρέκαμπταν τη διπλωματική γραφειοκρατία, τις κοινωνικές δυνάμεις και τους θεσμούς, όλα όσα έμοιαζαν ως εμπόδια στη συναντίληψη των Μεγάλων Δυνάμεων.

Μετά την εκλογική αποτυχία του Ιουλίου και την απροσδόκητη εκλογή από τη βάση (ναι, από τη βάση) νέου προέδρου, οι διαφωνούντες και οι τάσεις  του ΣΥΡΙΖΑ μόνον υπαινικτικά αναφέρθηκαν στις αιτίες που η περιβόητη «βάση» και οι φίλοι της επέλεξαν με συντριπτική πλειοψηφία τον νεόφερτο Στέφανο Κασσελάκη και όχι ηγετικά στελέχη με δυνατό κομματικό μητρώο όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, η Έφη Αχτσιόγλου και ο Νίκος Παππάς μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα. Τι συνέβη;

Οι ευρωεκλογές, τα πολιτικά άκρα και η κυβερνησιμότητα της χώρας

«Το πάρκο παραμένει στην μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου. Η πεμπτουσία ενός πάρκου είναι όπως όταν κάποιος κοιτά έναν πίνακα ή ονειρεύεται, να βρίσκεται σε έναν τόπο που όμως δεν μπορεί ποτέ να πάει».

Χένρι Μίλλερ για τον Εθνικό Κήπο (1939)

 Ο Εθνικός Κήπος είναι ένα σπουδαίο δείγμα  αρχιτεκτονικής τοπίου του 19ου αιώνα. Σε πείσμα της υδροκέφαλης αστικοποίησης της πρωτεύουσας, έχει κατορθώσει να  διατηρήσει αναλλοίωτα τα βασικά χαρακτηριστικά του. Η εξέλιξη και η πορεία  του συνδέονται άρρηκτα με την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους και με την ανάπτυξη της Αθήνας σε σύγχρονη (!) ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Η εμβέλεια του Εθνικού Κήπου ξεπερνά τα όρια της χώρας μας.

100 χρόνια από το θάνατο του Ερνστ Τσίλλερ – που ξεχάστηκαν

Εκατό χρόνια πέρασαν από το θάνατο του σάξονα αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ. Ποιος δεν τον ξέρει, αλήθεια, τουλάχιστον κατ’ όνομα; Τον μετανάστη εκείνο «ξένο» που έφτασε στην Αθήνα το 1861, είδε, έμεινε, δημιούργησε και κυριάρχησε, παρέμεινε ταπεινός, συχνά βασανισμένος, ταλαιπωρημένος από τα «ελληνικά πράγματα», όπως ανέκαθεν λέγονταν εκείνα που δεν πρέπει να λέγονται.

Δημοσιεύουμε στη συνέχεια το κείμενο της παρέμβασης του υπουργού Εξωτερικών, καθηγητή συνταγματικού δικαίου Γιώργου Γεραπετρίτη, στη συζήτηση της Βουλής, της Πέμπτης 15 Φεβρουαρίου 2024, για το νομοσχέδιο με αντικείμενο τα ομόφυλα ζευγάρια, που πλέον είναι νόμος του κράτους. «Το να αγνοεί το δίκαιο την πραγματικότητα», είπε ο υπουργός, «δεν είναι απλώς μια υπεκφυγή είναι η μεγαλύτερη θεσμική υποκρισία που μπορεί να υπάρξει η οποία κρατά κοινωνικές ομάδες στην αφάνεια». [Το κείμενο είναι απόσπασμα από τα Πρακτικά της Βουλής]