Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για την Όλγα Κατσιαρδή-Hering, η αυθόρμητη απάντησή μου ήταν καταφατική. Ύστερα, όμως, γεννήθηκαν δεύτερες σκέψεις· μια αμηχανία για το πώς μιλάς δημόσια για έναν άνθρωπο με τον οποίο συνυπάρχεις, συζητάς συχνά για την ιστορία ή για τα τρέχοντα, συμφωνώντας ή διαφωνώντας; Κι ακόμη πώς μιλάς δημόσια για έναν άνθρωπο, την καθηγήτρια –αν και προτιμώ τη λέξη δασκάλα– Κατσιαρδή, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του γράφοντος σε όλη τη διάρκεια της σπουδαστικής πορείας και της επιστημονικής του συγκρότησης;