Τα δύο παραπάνω νομικά κείμενα τα χωρίζει μία χρονική άβυσσος διακοσίων τριών (203) ετών.
Το πρώτο είναι διάταξη του έκτου (ς΄) άρθρου, που ανήκει στο Τμήμα Β΄ του Τίτλου Β΄ «Περί των γενικών δικαιωμάτων της επικρατείας της Ελλάδος», του πρώτου Συντάγματος της Ελλάδας, που ονομάστηκε ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ή ΟΡΓΑΝΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ, και ψηφίστηκε στις 15 Ιανουαρίου 1822 από την ΠΡΩΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ στην Επίδαυρο. Δηλαδή μερικούς μόλις μήνες μετά την έναρξη της Επανάστασης, και κυριολεκτικά κάτω από τους ήχους των μαχών που διεξάγονταν αγριότατες μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα.
Το δεύτερο είναι διάταξη που ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων, μόλις δύο-τρία εικοσιτετράωρα πριν, ως τροποποίηση του υπάρχοντος άρθρου 107 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα, προσθέτοντας στο παραπάνω άρθρο μία ακόμα περίπτωση πειθαρχικού παραπτώματος, το οποίο, αν ισχύουν αυτά που τελευταία είδαν το φως της δημοσιότητας, σε περίπτωση επανάληψής του, θα οδηγεί στην απόλυση του δημόσιου υπαλλήλου.
Δύο είναι οι κύριοι λεκτικοί όροι στις δύο παραπάνω διατάξεις. Οι όροι «αξιότης» και «αξιολόγηση», σύνθετοι και οι δύο με πρώτο κοινό συνθετικό το επίθετο άξιος, και που ο ένας, ο δεύτερος, προϋποθέτει τον πρώτο: η αξιολόγηση δηλαδή είναι η διαδικασία εκείνη, η οποία αναζητεί και πιστοποιεί, με τους προβλεπόμενους από το νόμο τρόπους, την ιδιότητα και την ποσότητα της αξιότητας, την οποία εκ των πραγμάτων πρέπει να διαθέτουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
H παραπάνω όμως συνταγματική πρόβλεψη της (συνδρομής) της αξιότητας στο Ελληνικό Δημόσιο, αν και επαναλήφθηκε στα επόμενα συντάγματα του αγώνα (του Αστρους το 1823 και της Τροιζήνας το 1827), καθώς και στο λεγόμενο Ηγεμονικόν Σύνταγμα του Καποδίστρια του 1832, το οποίο όμως ουδέποτε εφαρμόστηκε), εγκαταλείφτηκε εν τούτοις στη συνέχεια από όλα τα επόμενα και μέχρι σήμερα ελληνικά συντάγματα (1844, 1864,1911,1927,1952 και 1975).
Με αποτέλεσμα τη ρητή συνταγματική επιταγή της αξιότητας να τη διαδεχθεί η, εθιμικώ δικαίω, αρχή του βολέματος με τον μπάρμπα στην Κορώνη, και τελικά να φτάσουμε στον απαράδεκτο από κάθε άποψη διοικητικό μηχανισμό της χώρας των τελευταίων δεκαετιών, που όλοι γνωρίζουμε.
Πράγμα που, συνεχιζόμενο μέχρι τις μέρες μας, οδήγησε ευτυχώς και ύστερα από 200 χρόνια την Ελληνική Πολιτεία στην επαναναζήτηση της αρχής της αξιότητας στο Ελληνικό Δημόσιο, με την νομοθέτηση πριν τρία χρόνια του N. 4949/1922 περί αξιολόγησης στο Δημόσιο.
Έκτοτε δε και μέχρι σήμερα, βρισκόμαστε σε έναν αγώνα δρόμου για την επίτευξη της πολυπόθητης σύζευξης των παραπάνω εννοιών αξιότητας-αξιολόγησης στο Ελληνικό Δημόσιο, για το καλό του τόπου.
Την οποία σύζευξη όμως δεν μπορούμε να επιτύχουμε λόγω της λυσσαλέας αντίδρασης μιας οργανωμένης μειοψηφίας επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Επίορκων στην κυριολεξία, διότι βασική πρόβλεψη στον όρκο των δημοσίων υπαλλήλων είναι «η υπακοή στο σύνταγμα και τους νόμους του κράτους». Σύμφωνα επίσης με το άρθρο 24 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα «ο υπάλληλος είναι εκτελεστής της θέλησης του Κράτους, (και) υπηρετεί μόνον το λαό» (και όχι τον εαυτό του θα προσθέταμε εμείς για πληρέστερη κατανόηση της διάταξης). Επιπλέον, το άρθρο 25 του παραπάνω κώδικα (νομιμότητα υπηρεσιακών ενεργειών), προβλέπει επακριβώς τι πρέπει να κάνει κάποιος δημόσιος υπάλληλος κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, ακόμα και στην περίπτωση προδήλως αντισυνταγματικής ή παράνομης διαταγής, σε καμία όμως περίπτωση δεν έχει δικαίωμα να μην την εφαρμόσει.
Οι οποίοι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, όχι μόνον αρνούνται να εφαρμόσουν οι ίδιοι το νόμο του κράτους περί αξιολόγησης, πράγμα που από μόνο του δικαιολογεί πλήρως την απόλυσή τους από το Ελληνικό Δημόσιο (δεν χρειάζεται δηλαδή επανειλημμένη παράβαση), αλλά εμποδίζουν και συναδέλφους τους να το κάνουν, πράγμα που δικαιολογεί εκτός από πειθαρχική και ποινική αντιμετώπισή τους.
Μέχρι πότε όμως θα πρέπει να ανεχόμαστε, ως πολιτεία αλλά και ως κοινωνία, τη συγκεκριμένη μειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων να προσπαθεί, με παράνομα μέσα και με τη μόχλευση ενός παρωχημένου και παντελώς καταχρηστικού κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, να επαναφέρει το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία στο πριν την 15 Ιανουαρίου 1822 status quo ante, δηλαδή στον 17ο αιώνα;
Και μήπως είναι ώρα να ξανασυμπεριλάβουμε την παραπάνω συνταγματική πρόβλεψη των προγόνων μας στο ισχύον σύνταγμά μας, και μάλιστα ως προμετωπίδα του αυτή τη φορά: «Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα σε όλα τα αξιώματα του κράτους, ανάλογα με την αξιότητα (αξιοσύνη) του καθενός», αντί αυτής που υπάρχει μέχρι σήμερα και έχει σχέση με τη θρησκεία;
Συνεπώς, όχι μόνο η αξιολόγηση χρειάζεται να εφαρμοστεί αμέσως, αλλά και η «αξιότης» πρέπει να γίνει η νέα κοινή «θρησκεία» όλων των Eλλήνων, ανεξαρτήτως θρησκείας, θρησκευτικού δόγματος, αθρησκείας, αγνωστικισμού, αθεΐας, πολιτικής θέσης ή ιδεολογίας.
