Αλλά για τα 20.000 παιδιά της Ουκρανίας που έχουν απαχθεί βίαια από τις ρωσικές δυνάμεις και μεταφερθεί στη Ρωσία (βλ. Andreas Umland, Το ρωσικό παιδομάζωμα στην Ουκρανία), η σιωπή είναι εκκωφαντική. Πρόκειται για έγκλημα πολέμου, αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ, για το οποίο έχει εκδοθεί διεθνές ένταλμα κατά του Πούτιν.
Άλλο που ο Τραμπ το «έγραψε» κανονικά για να παραδώσει στον Πούτιν το γράμμα της Μελάνιας η οποία ανησυχεί για τα 20 χιλιάδες παιδιά απευθύνοντας έκκληση στις ανθρωπιστικές ευαισθησίες του Πούτιν. Κι όμως, ούτε το ΚΚΕ, ούτε οι «αλληλέγγυες» ΜΚΟ, ούτε οι επαγγελματίες ακτιβιστές τύπου Γκρέτας, ούτε οι πολυπράγμονες «διανοούμενοι» της ευαισθησίας βρήκαν να πουν λέξη.
Προφανώς δεν πρόκειται για αμέλεια αλλά για συνενοχή. Είναι η ίδια λογική που, δεκαετίες πριν, χειροκροτούσε τον «λιμό του Λένιν» (1921-22) και τα εγκλήματα του Στάλιν, βαφτίζοντάς τα ηρωικές θυσίες στο βωμό της ιστορίας (βλ. Δημήτρης Κωστόπουλος, Γολοντομόρ). Τι σημασία έχουν 20.000 παιδιά όταν μπροστά τους βρίσκονται τα εκατομμύρια νεκρών της σοβιετικής βαρβαρότητας; Μια λεπτομέρεια, θα πουν οι απολογητές της «μητέρας Ρωσίας», η οποία παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα ως καταφύγιο, ακόμη κι όταν αρπάζει παιδιά με τη βία.
Η αλήθεια όμως είναι αδυσώπητη: τα παιδιά αυτά δεν είναι «ναζιστόπουλα», όπως προπαγανδίζουν οι Ρώσοι, ούτε «εργαλεία της Δύσης». Είναι παιδιά που αποκόπηκαν από τις οικογένειες και την πατρίδα τους, βίαια εκρωσισμένα, εκτεθειμένα σε ένα μέλλον καταναγκαστικής λήθης.
Και η Ελλάδα; Το προοδευτικό της ακροατήριο, οι πανεπιστημιακές «πασιονάριες», οι αιώνιοι φοιτητές της επανάστασης, οι επαγγελματίες καταγγέλλοντες; Σιωπή. Καμιά πορεία για αυτά τα παιδιά, καμιά κατάληψη αμφιθεάτρου, κανένα «αντιφασιστικό» συλλαλητήριο. Γιατί, φαίνεται, η τραγωδία των Ουκρανών δεν πουλάει. Δεν εξυπηρετεί το αντιδυτικό μένος, δεν ταιριάζει με την ιδεολογική τους μήτρα.
Και έτσι, η ντροπή μένει. Ντροπή για ένα πολιτικό κόμμα που έχει θεμελιώσει την ύπαρξή του πάνω στην άρνηση εγκλημάτων τα οποία άλλοι ονομάζουν γενοκτονίες. Ντροπή για τα μέσα ενημέρωσης που κλείνουν τα μάτια. Ντροπή για τους ακτιβιστές που συγκινούνται επιλεκτικά. Ντροπή για όλους μας, όσους βλέπουμε την πιο κραυγαλέα υποκρισία της εποχής και δεν αντιδρούμε.
Γιατί τελικά το ερώτημα δεν είναι μόνο πολιτικό ή ιδεολογικό. Είναι ανθρώπινο: πόσο αξίζει η ζωή ενός παιδιού; Στην Παλαιστίνη φαίνεται να έχει απεριόριστη αξία, στην Ουκρανία καμία. Και αυτή είναι ίσως η πιο αποτρόπαιη σύγκριση της εποχής μας.
Το ΚΚΕ έχει κάνει το αδιανόητο να πάει να τραμπουκίσει τους Ουκρανούς στην Ελλάδα που ήθελαν να τιμήσουν τα θύματα της δικής τους γενοκτονίας από το καθεστώς-εργοδότη του, και ούτε καν έγινε πολιτικό θέμα στη βουλή ή στα μμε. Δυστυχώς το μεταδικτατορικό consensus της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ» έχει κάποιες μαύρες τρύπες γύρω από τις οποίες περιστρεφόμαστε χαζοχαρούμενα παριστάνοντας ότι δεν βλέπουμε την ύπαρξη τους και τι σημαίνει αυτή.
17 Αυγ 2025, 06:08