Αν δικάζονταν όσοι διαδηλωτές εμποδίζουν πολίτες του Ισραήλ να επισκεφτούν πόλεις της Ελλάδας...

Από πρόσφατη ανακοίνωση του  ΜέΡΑ25 πληροφορούμαστε ότι: «ως ενωτική πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 / Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά, βρεθήκαμε […] στον Άγιο Νικόλαο, όπου η μαζική και με παλμό κινητοποίηση έκανε ξεκάθαρο ότι οι δολοφόνοι και οι εγκληματίες πολέμου δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο νησί μας!»

Όπως από μια απλή ανάγνωση της εν λόγω ανακοίνωσης προκύπτει, οι συντάκτες της ανακοίνωσης, στο λιμάνι του Αγίου Νικολάου, είδαν τους «δολοφόνους και εγκληματίες πολέμου» παρόντες αυτοπροσώπως. Οι οποίοι κάνοντας προφανώς ένα διάλειμμα από τα εγκλήματα πολέμου και τη γενοκτονία στη Γάζα, βρέθηκαν στα ελληνικά λιμάνια για αναψυχή, για τούτο δε ακριβώς, επειδή δηλαδή ήταν δολοφόνοι και εγκληματίες πολέμου, δεν ήταν και ευπρόσδεκτοι στο νησί.

Αλλά, με δεδομένο ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν κατηγορούνται ότι έχουν οποιαδήποτε προσωπική εμπλοκή με όσα διαδραματίζονται στη Γάζα και ότι, εξ όσων γνωρίζουμε, είναι απλοί πολίτες, τουρίστες, δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος για να μην είναι «ευπρόσδεκτοι στο νησί μας», εκτός από έναν: το ότι είναι εβραίοι. Αποδεικνύοντας έτσι ότι ο μέχρι πρόσφατα υφέρπων νέος αντιεβραϊκός ρατσισμός, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελληνικής Αριστεράς, σήκωσε κεφάλι, έχει βγει πλέον από την τρύπα του και έχει ξεχυθεί σε δρόμους και λιμάνια.

Και μια που ο καθηγητής Θεοδόσιος Νικολαΐδης, εκών και καλώς, μπήκε στα «χωράφια μας» και ασχολήθηκε με ποινικό δίκαιο, δικανικούς συλλογισμούς, νόμους, δικαστήρια, δικαστές κ.λπ. («Δεν είναι αντισημίτες»), ας μου επιτραπεί να «βοηθήσω», ως δικηγόρος με αρκετά χρόνια δικηγορίας στην πλάτη μου, λέγοντας τα εξής:

Το Ποινικό Δίκαιο (για Ποινικό Δίκαιο μιλάμε όταν μιλάμε για εγκλήματα ρατσισμού) είναι το πιο αυστηρό (από απόψεως έλλειψης ευελιξίας στην ερμηνεία και όχι από απόψεως ποινών) «είδος» δικαίου. Είναι το λεγόμενο λατινιστί κατεξοχήν ius strictum, σε αντίθεση με το ius aequum, δίκαιο δηλαδή με μεγαλύτερη ευελιξία στην ερμηνεία του. Το ποινικό δίκαιο δηλαδή δεν είναι τόσο ευρύ στην ερμηνεία του και τόσο ευέλικτο όσο το νομίζει ο κ. Νικολαΐδης, οπότε και όσα αναφέρει στο άρθρο του για το «πνεύμα των νόμων», για τα «έννομα αγαθά που θέλει να προστατέψει ο νομοθέτης» και για τις «προθέσεις, το πνεύμα μέσα στο οποίο ενεργούν οι κατηγορούμενοι» δεν ισχύουν.

Ειδικότερα:

Στο Ποινικό Δίκαιο, «πνεύμα» του νόμου είναι το «γράμμα» του. Δεν εφαρμόζεται ούτε διασταλτική ούτε αναλογική ερμηνεία του, διότι ως Δίκαιο αγγίζει τον ίδιο τον άνθρωπο προσωπικά και τα μέγιστα εκ των αγαθών του, τη ζωή και την ελευθερία του, και η κάθε κρινόμενη περίπτωση έχει ιδιαιτερότητες μοναδικές.

Τα έννομα αγαθά που θέλει να προστατέψει ο νομοθέτης του Ποινικού Δικαίου είναι τα έννομα αγαθά του προσβαλλόμενου-θύματος και όχι του δράστη. Εν προκειμένω, δηλαδή, προστατευόμενα είναι τα έννομα αγαθά των εβραίων επιβατών του πλοίου (απειλή για την ελευθερία, τη σωματική ακεραιότητα, την ελευθερία μετακίνησης κ.λπ.) και όχι τα αυθαιρέτως υποτιθέμενα αγαθά των διαδηλωτών (ελευθερία στην έκφραση ή διαδήλωση) ή τρίτων (εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία Παλαιστινίων, τα οποία είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο), όπως φαίνεται ότι εννοεί ο κ. Νικολαΐδης. 

Οι δε «προθέσεις, το πνεύμα μέσα στο οποίο ενεργούν οι κατηγορούμενοι», λαμβάνονται υπόψη στο Ποινικό Δίκαιο, όχι για τον χαρακτηρισμό ή όχι του αξιόποινου της πράξης ή για τη διάπραξη ή όχι του εγκλήματος, αλλά μόνον δευτερευόντως, στο άρθρο 84 παρ. 2 εδ. β, του Ποινικού Κώδικα, ως ελαφρυντικές περιστάσεις: «2). Ελαφρυντικές περιστάσεις θεωρούνται ιδίως α)… β). Το ότι στην πράξη του ωθήθηκε από μη ταπεινά αίτια». Ακόμα δηλαδή κι αν δεχτούμε ότι τα κίνητρα των διαδηλωτών-δραστών δεν είναι ταπεινά, και πάλι δεν βοηθά στα λεγόμενα του κ. Νικολαΐδη, αφού το παραπάνω ελαφρυντικό αναγνωρίζεται και λαμβάνεται υπόψη αφού ήδη έχει κριθεί από το δικαστήριο ότι το έγκλημα έχει ήδη διαπραχθεί. Προϋποθέτει δηλαδή τη διάπραξη του εγκλήματος για να ληφθεί υπόψη.

Σύμφωνα λοιπόν με τη λογική του κ. Νικολαΐδη, ο Κουφοντίνας (όπως και οι υπόλοιποι τρομοκράτες) θα έπρεπε να κηρυχθεί αθώος και για τις ένδεκα (11) δολοφονίες που καθ’ ομολογίαν του διέπραξε, διότι προφανώς «οι προθέσεις και το πνεύμα μέσα στο οποίο ενήργησε»  του «έλεγαν» ότι εκτελούσε θεάρεστη αποστολή και όχι… ανθρώπους.  Όπερ όχι απλά άτοπον, αλλά εγκληματικά άτοπον.

Και παρακάτω εκθέτει ο κ. Νικολαΐδης: «Οι Συριανοί δεν εμπόδισαν τους επιβάτες του πλοίου να αποβιβαστούν επειδή τάχα τούς θεωρούν μέλη μιας κατώτερης φυλής που με την παρουσία τους θα μόλυναν το νησί τους'.

Όπως ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, και ο ίδιος ο κ. καθηγητής αφού αναγράφει το σχετικό άρθρο του αντιρατσιστικού νόμου στο δικό του άρθρο, ο νόμος θέτει τρεις προϋποθέσεις οι οποίες (συν τοις άλλοις) πληρούν την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος: τη δυνητική πρόκληση διακρίσεων, μίσους ή βίας. Συνεπώς, αυτό που ο κ. Νικολαΐδης εκθέτει παραπάνω μπορεί κάλλιστα να υπαχθεί στην πρώτη κατηγορία, δηλαδή στις διακρίσεις. Όχι ντε και καλά ως «μέλη μιας κατώτερης φυλής», όπως ο ίδιος λέει, αλλά σίγουρα ως μέλη μιας δολοφονικής φυλής (που από απόψεως διάκρισης είναι ακριβώς το ίδιο), και συγκεκριμένα των Εβραίων Ισραηλινών, η οποία διαπράττει εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία. Ενώ είναι βέβαιον ότι κι αν ακόμα στην περιοχή διαπράττονται εγκλήματα πολέμου ή γενοκτονία, πράγμα το οποίο είναι διεθνώς υπό συζήτηση, αυτά δεν τα διαπράττει μια δολοφονική φυλή ή ένα δολοφονικό έθνος, αλλά ένα κράτος, ένας στρατός, μια κυβέρνηση του Ισραήλ. Τα οποία τρία (κράτος, στρατός, κυβέρνηση) σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εξομοιωθούν ή να ταυτιστούν με έναν λαό, τον Ισραηλινό (ένα πολύ μεγάλο μέρος του οποίου αποδεδειγμένα και έμπρακτα δεν συμφωνεί), ούτε πολύ περισσότερο με ένα έθνος, το εβραϊκό, ή ακόμα περισσότερο με μία φυλή, την εβραϊκή. Πέραν αυτού όμως είναι βέβαιο ότι υπεπληροί κατά τη γνώμη μου και τις άλλες δύο προϋποθέσεις: το μίσος και τη βία κατά των ανθρώπων αυτών. Και δυστυχώς, αυτό ακριβώς διαπράττουν οι διαδηλωτές τους οποίους υποστηρίζει ο κ. Νικολαΐδης: ταυτίζουν τους εν λόγω τουρίστες με την κυβέρνηση Νετανιάχου, το κράτος του Ισραήλ και τον  στρατό του Ισραήλ, διαπράττοντας ταυτόχρονα με τον τρόπο αυτό το έγκλημα του αντιρατσιστικού νόμου, το οποίο εκθέτει ο κ. Κούρκουλος στο άρθρο του «Σύρος: ρατσιστικό έγκλημα».  

Και τούτο αποδεικνύεται αναμφισβήτητα από τα ίδια τα παρακάτω λεγόμενα του κ. Νικολαΐδη: «Στους επιβάτες του πλοίου είδαν το κράτος του Ισραήλ…» και «Στα πρόσωπα λοιπόν των επιβατών του ισραηλινού πλοίου, οι Συριανοί είδαν τη γενοκτονία που διαπράττουν και την αποδοκίμασαν».

Απορριπτέα και τα δύο, διότι εκτός των παραπάνω, σίγουρα, στο Ποινικό Δίκαιο, το τι βλέπει ο δράστης κατά τη διάπραξη του εγκλήματος, τα οράματα δηλαδή του δράστη, ούτε το αξιόποινο του εγκλήματος αναιρούν ούτε τον ίδιο απαλλάσσουν από την ενοχή. Στο μόνο που επενεργούν, κι αυτό στο μεταγενέστερο στάδιο του καταλογισμού της ποινής, είναι το στοιχείο του ακαταλόγιστου στο πρόσωπο του δράστη. Αλλά είμαι βέβαιος ότι ο κ. Νικολαΐδης δεν θα ήθελε να συντρέχει το ακαταλόγιστο στα πρόσωπα των διαδηλωτών που υπερασπίζεται.

Και παρακάτω ο κ. Νικολαΐδης γράφει: «Οι επιβάτες του πλοίου παρέλαβαν, ή εν πάση περιπτώσει όφειλαν να παραλάβουν, ένα πολιτικό μήνυμα και να το μεταφέρουν στη χώρα τους». Ειλικρινά δεν γνωρίζω πού, σε ποια θρανία δηλαδή, έμαθε ο κύριος καθηγητής ότι οι πολίτες στην ιδιωτική τους ζωή είναι υποχρεωμένοι να είναι λήπτες και κομιστές πολιτικών μηνυμάτων, οποιουδήποτε αποστολέα, και μάλιστα εις την αλλοδαπήν και εκ της αλλοδαπής. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι αποκλειστικά και απολύτως ιδιώτες, βρίσκονται σε διακοπές όπως έχουν κάθε δικαίωμα, δεν είναι καν πολιτικοί ούτε στρατιωτικοί, δεν έχουν ουδεμία ιδιότητα εκπροσώπησης ούτε του κράτους τους, ούτε της κυβέρνησής τους, ούτε του στρατού τους, και συνεπώς καθόλου δεν «οφείλουν» και ούτε «όφειλαν να παραλάβουν και να μεταφέρουν στη χώρα τους οποιοδήποτε πολιτικό μήνυμα». Ας σκεφτεί λίγο ο κύριος καθηγητής πώς θα το εύρισκε, εάν π.χ. ευρισκόμενος στην Κωνσταντινούπολη, οι εκεί κάτοικοι του έδιναν κάποια δυναμικά «πολιτικά μηνύματα», τον προπηλάκιζαν δηλαδή, σχετικά με τις δήθεν ελληνοτουρκικές διαφορές που εκείνοι θεωρούν ότι έχουν στο Αιγαίο με τη χώρα μας, και αυτός «όφειλε να παραλάβει», να υποστεί δηλαδή τον προπηλακισμό και τον εξευτελισμό, να μην αποβιβαστεί από τον  Βόσπορο στην Πόλη, να μην μπορέσει να δει τα αξιοθέατα της Πόλης (Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί, Πατριαρχείο, Βόσπορο κ.λπ.) ούτε την Πριγκηπόννησο, ούτε τη Σμύρνη, ούτε την Αλικαρνασσό  κ.λπ., και να επιστρέψει οίκαδε με τα ίδια εισιτήρια και μεταφέροντας στη χώρα μας (σε ποιον άραγε;) «το πολιτικό μήνυμα» των γειτόνων και μόνον;    

Και συνεχίζει ο κ. Νικολαΐδης: «ποινικοποιούν την έκφραση πολιτικής γνώμης, ενισχύοντας έτσι το κύμα του αυταρχισμού που σαρώνει τη Δύση». Κανένας δεν ποινικοποίησε τη γνώμη τους, μπορούν να έχουν όποια γνώμη θέλουν και για το Ισραήλ και τη Γάζα, εγκαλούνται απλώς και μόνον για ποινικά αδικήματα που με πράξεις διέπραξαν εις βάρος συνανθρώπων μας εβραϊκής καταγωγής. Είναι καιρός πλέον να ξεφύγουμε από τη μεταπολίτευση και να κατανοήσουμε ότι η βία δεν αποτελεί έκφραση γνώμης, αλλά έγκλημα.  Επί πλέον δεν νομίζω ότι τα γεγονότα και η πραγματικότητα επαληθεύουν τη ρήση του κυρίου καθηγητή περί «αυταρχισμού που σαρώνει τη Δύση», αναφερόμενου προφανώς, όπως και από τα συμφραζόμενα προκύπτει,  στους παράνομους μετανάστες. Θα έλεγα μάλιστα ότι τα γεγονότα τον διαψεύδουν: εάν ο αυταρχισμός σάρωνε τη Δύση τότε οι παράνομοι μετανάστες δεν θα χρυσοπλήρωναν λαθρέμπορους ούτε θα θαλασσονπνίγονταν οι ίδιοι και τα παιδιά τους για να έρθουν στην κόλαση της Δύσης την οποία σαρώνει ο αυταρχισμός και κυβερνούν οι… δράκοι!        

Τέλος έχω τη γνώμη, ότι για οποιοδήποτε δικαστήριο,  για οποιονδήποτε «σώφρονα και τίμιο δικαστή» (sic), στην περίπτωση που κάποιος από τους συλληφθέντες έφτανε στο ακροατήριο για τις υποθέσεις της Σύρου, της Ρόδου και του Αγίου Νικολάου, η διαδικασία (συνοπτικά εκτιθέμενη) θα ήταν η παρακάτω:

Δικαστής: Γιατί κύριε κατηγορούμενε προβήκατε στις αξιόποινες πράξεις που περιλαμβάνονται στο κατηγορητήριο εις βάρος των ανθρώπων αυτών;

Κατηγορούμενος: Μα για τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα και για τη γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων, κ. Πρόεδρε!

Δικ.: Γνωρίζετε να έχουν διαπράξει οι άνθρωποι αυτοί προσωπικά κάποιο έγκλημα πολέμου κύριε;

Κατηγ.: Όχι κ. Πρόεδρε.

Δικ.: Κανένα έγκλημα γενοκτονίας;

Κατ.: Όχι κ. Πρόεδρε.

Δικ.: Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί εκπροσωπούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την κυβέρνηση, το κράτος ή τον στρατό του Ισραήλ, κύριε;

Κατ.: Όχι κ. Πρόεδρε.

Δικ.: Ε, τότε γιατί στραφήκατε εναντίον των ανθρώπων αυτών, κύριε κατηγορούμενε;

Κατ.: Ε, μα εβραίοι είναι κ. Πρόεδρε, αν όχι σ’ αυτούς, σε ποιους  θα πρέπει να…

[Παρεμπιπτόντως, η μέχρις εδώ στιχομυθία είναι πραγματική και ακριβέστατη και διημείφθη τις τελευταίες ημέρες μεταξύ εμού και καλού μου φίλου, υποστηρικτή των συγκεκριμένων διαδηλώσεων].

Δικαστής: Αρκετά κατηγορούμενε. Παρέλκουν περισσότερες ερωτήσεις. Το δικαστήριο έχει ήδη διαμορφώσει ασφαλή δικανική πεποίθηση για την υπόθεση. Προκύπτει και αποδεικνύεται ότι  αφού οι άνθρωποι αυτοί ούτε έχουν διαπράξει οποιοδήποτε αδίκημα, ιδίως έγκλημα πολέμου ή γενοκτονίας, ούτε εκπροσωπούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο τη χώρα τους ώστε να νομιμοποιούνται παθητικά σε οποιαδήποτε πολιτική διαμαρτυρία εναντίον τους, προβήκατε στις αξιόποινες εναντίον τους πράξεις κινούμενος από μόνο τον λόγο ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι γενεαλογικά και εθνολογικά εβραίοι. Πράγμα το οποίο συγκροτεί καθ’ όλα την αντικειμενική και υποκειμενική  υπόσταση  του εγκλήματος του άρθρου 1 του ν. 927/1979 και του άρθρου 82^Α του Ποινικού Κώδικα.  Κρίνεστε συνεπώς ένοχος ρατσιστικού εγκλήματος.

Ο δικανικός συλλογισμός λοιπόν του κ. Κώστα Κούρκουλου, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου εσφαλμένος από οποιαδήποτε άποψη, και κάθε «σώφρων και τίμιος δικαστής» όπως παραπάνω,  θα τον δεχόταν και θα τον εφάρμοζε επακριβώς.