Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι τα κόμματα και συγκεκριμένα τα αποκόμματα του αρχικού ΣΥΡΙΖΑ, ήτοι: νέος ΣΥΡΙΖΑ (λέγε με Φάμελλο), Νέα Αριστερά (λέγε με Χαρίτση, Αχτσιόγλου και γενικώς ριζοσπαστική Αριστερά) και Κίνημα Δημοκρατίας (λέγε με Κασσελάκη), τα οποία, καταπώς φαίνεται ήδη με την παραίτηση του Τσίπρα από το «μη ενεργό» πλην όμως καθ’ όλα «πληρωτικό» βουλευτιλίκι των τελευταίων δύο ετών, άρχισαν να νιώθουν τους πρώτους «σεισμικούς» κραδασμούς.
Γιατί; επειδή προφανώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι ήταν και είναι κόμματα υπό προθεσμίαν. Με καταληκτική ημερομηνία την εμφάνιση του νέου κόμματος του Αλέξη Τσίπρα. Και με την ανακοίνωση της παραίτησης του πρώην αρχηγού από τη θέση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, νιώθουν ότι άρχισε η διαδικασία η οποία δρομολογεί εξελίξεις που κυρίως αγγίζουν τη δική τους πολιτική ύπαρξη. Και μάλιστα ανεξαρτήτως του ιδεολογικοπολιτικού προσήμου του νέου κόμματος, το οποίο ούτως ή άλλως και σε κάθε περίπτωση θα είναι, όπως παγίως γίνεται στην Αριστερά, καθαρά αρχηγικό. Εξάλλου, η ιδεολογικοπολιτική θέση του Τσίπρα ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Το αντίθετο μάλιστα: δήθεν αριστερός στην ιδεολογία με δεξιές πολιτικές ή αριστερός στα λόγια - δεξιός στις πράξεις, δείχνει ότι τώρα επιτέλους πάει να ανακαλύψει την πραγματική του ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα στο πεδίο του πολιτικού Κέντρου.
Και απ’ ό,τι φαίνεται φοβούνται ότι ήδη διανύουν τους τελευταίους μήνες της αυθύπαρκτης κομματικής παρουσίας τους στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Όχι δηλαδή ότι πρόσφεραν και κάτι ιδιαίτερο στην πολιτική ζωή του τόπου αυτά τα δύο χρόνια, πλην του εξ αντανακλάσεως κοινοβουλευτικού κομματικού πλουραλισμού. Ή για να είμαστε δίκαιοι –μην τα αδικήσουμε κιόλας– προσέφεραν ή ακριβέστερα επέδρασαν επί του κοινοβουλευτικού και πολιτικού πεδίου της χώρας αρνητικά: καθολική κοινοβουλευτική αρνητικότητα ακόμα και στα εθνικά θέματα, απόλυτη τοξικότητα στα πολιτικοκοινωνικά πράγματα, κυβερνητική αποσταθεροποίηση με τη λυσσαλέα προσπάθεια παραίτησης για εξωκοινοβουλευτικούς λόγους μιας κυβέρνησης η οποία αναδείχτηκε νόμιμα με την ψήφο του ελληνικού λαού και απολαμβάνει ακόμα την εμπιστοσύνη της Βουλής. Και μάλιστα, ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής δυνατότητας εκ μέρους της σημερινής αντιπολίτευσης: δηλαδή μετά την παραίτηση της κυβέρνησης το χάος, με τόσα εξωτερικά μέτωπα ανοικτά και με τόσες διεθνείς πολεμικές συγκρούσεις στη γειτονιά μας.
Είναι τα κόμματα που «αυταπατώντας» τον ελληνικό λαό ζήτησαν πριν από δύο χρόνια την ψήφο του, αποκρύπτοντας ότι είναι κόμματα περιορισμένης ευθύνης, η οποία εκτείνεται ώς εκεί που θα ορίσει ο κάποιος βουλευτής πρώην αρχηγός τους, και περιορισμένου χρόνου που εκτείνεται μέχρις ότου θα κάνει καινούργιο κόμμα ο βουλευτής και πρώην αρχηγός τους.
Τι θα πουν δηλαδή στους ψηφοφόρους τους για τα αλλαξοβασιλίκια που μάλλον μαζικά θα λάβουν χώρα στο επόμενο χρονικό διάστημα; Τι θα απαντήσουν στην όλως δικαιολογημένη απορία τους σχετικά με το τι ψήφισαν τελικά πριν από δύο χρόνια: τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και το Κίνημα Δημοκρατίας Κασσελάκη ή το επί διετία αναμενόμενο νέο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα; Ότι και εκεί είχαν την αυταπάτη ότι ο πρώην αρχηγός τους Αλέξης Τσίπρας θα εγκατέλειπε οριστικά την ενεργό πολιτική και δεν θα επανέκαμπτε στον αιώνα τον άπαντα;
Την ώρα που και ο πάσα είς Έλληνας –και όχι μόνο– γνωρίζει κάλλιστα και από την αρχή τη θέση του πρώην αρχηγού: «Κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει». Πόσο πιο ωμά να τους το πει δηλαδή; Ότι δεν εγκαταλείπει την ενεργό πολιτική αλλά απλώς παραμερίζει περιμένοντας καλύτερες (για τον ίδιο και όχι για το κόμμα) μέρες; Άσχετα αν στη συνέχεια στα δύο αυτά χρόνια της επιφανειακής, πλην έντονα «δημιουργικής» για τον ίδιο, αγρανάπαυσής του, έκανε ο πρώην αρχηγός (και καθ’ ομολογίαν πρώην συντρόφων του και συνεργατών του) το παν για να μην περάσει στον πολιτικό του φορέα το νέο, με το γνωστό αποτέλεσμα: πολυδιάσπαση και δημιουργία των τριών παραπάνω υπό προθεσμία κομμάτων.
Διότι αυτονοήτως εννοούμενο –και όχι αυταπάτη– είναι ότι κάποιος που παραμερίζει για να περάσει κάποιος άλλος, δεν θα κάθεται εκεί, ειδικά άμα είναι και νέος στην ηλικία, παραμερισμένος εφ’ όρου ζωής, αλλά κάποια στιγμή, κάποια ώρα, επαναμερίζει στη θέση του. Φαίνεται λοιπόν ότι η ώρα αυτή «ήγγικεν».
Περαιτέρω, το εάν είναι αυταπάτες ή αυτονόητα όλα τα παραπάνω για τα κόμματα του αρχικού ΣΥΡΙΖΑ, ουδαμώς με ενδιαφέρει προσωπικά. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει, και εμένα και το πολιτικό σκηνικό της χώρας εν γένει, είναι το κατά πόσον οι αυταπάτες ή τα αυτονόητα των παραπάνω κομμάτων, είναι στην πραγματικότητα πολιτικές απάτες σε βάρος του εκλογικού σώματος.
Για τούτο και οι «αυταπατημένοι» ή εξαπατημένοι πολιτικά όπως παραπάνω ψηφοφόροι, για να μην «ξανααυταπατηθούν» ή ξαναεξαπατηθούν, θα πρέπει να έχουν υπόψη τους τη γενική αρχή που λέει ότι όποιος πιστεύει ότι με τα ίδια παλιά υλικά και κάνοντας τα ίδια ακριβώς πράγματα θα έχει διαφορετικά και μάλιστα καινούργια αποτελέσματα, δεν αυταπατάται απλώς. Αυτομαστιγώνεται αυτοοικτιρόμενος!
Ο Τσίπρας από την αρχή είχε φανεί, σε όποιον βέβαια δεν φορούσε παρωπίδες, ότι ως νέος πολιτικός δεν διέθετε τίποτα το νέο. Δεν εκόμιζε τίποτα νέο. Τι νέο εξάλλου να κομίσει στην πολιτική σκηνή ενός ευρωπαϊκού κράτους εν έτει 2015 ένας πολιτικός ο οποίος πριν μόλις κάποια χρόνια στο τέλος του 20ού αιώνα ήταν μέλος της ΚΝΕ και την εποχή που οι άλλοι έφευγαν (1989) από την παραδοσιακή Αριστερά και την ΚΝΕ λόγω κατάρρευσης του κομμουνισμού, αυτός πήγαινε; Ως πολιτικός, συνεπώς, εξ υπαρχής ανήκε στην καλύτερη περίπτωση στον 20ό αιώνα και μάλιστα στο πρώτο μισό αυτού, και φυσικά με τίποτα στον 21ο. Τώρα πώς και γιατί ένας πολιτικός του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα έφτασε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, μπορεί να είναι μεν δυσνόητο, είναι όμως εξηγήσιμο: από τη μια μεριά η εγκληματική αβελτηρία του παλιού πολιτικού συστήματος, από την άλλη η χρεοκοπία της χώρας και η διεθνής κηδεμονία της, και εκ τρίτου το αδίστακτον και οι αυτ-απάτες του εν λόγω πολιτικού, έφεραν το αποτέλεσμα. Ααα… να μην ξεχάσω και το «συμφερότερον» του ελληνικού λαού και του εκλογικού σώματος, το οποίον αποτελεί αρχή η οποία κραταιά ευδοκιμεί διαχρονικά παρά τοις Έλλησιν (άρα και τοις Νεοέλλησιν) μέχρι την σήμερον.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι οι βουλευτές και οι πολιτικάντηδες των παραπάνω τριών κομμάτων, πλην λίγων ίσως εξαιρέσεων, θα πάνε, γρήγορα ή λιγότερο γρήγορα, στο νέο κόμμα Αλέξη του δημοκρατικού καπιταλισμού, ολοσούμπιτοι δηλαδή μαζί με τους αρχηγούς τους και τις ιδεολογικοπολιτικές αποσκευές τους.
Οι οποίες εξάλλου ιδεολογικοπολιτικές αποσκευές, και του Αλέξη Τσίπρα και των αρχηγών και των βουλευτών και των πολιτευτών των παραπάνω τριών κομμάτων, στο παραμικρό δεν άλλαξαν, κατά τα διαρρεύσαντα δύο τελευταία χρόνια, παραμένοντας όπως και πριν ολόιδιες. Το νέο φρούτο του αρχηγού περί δήθεν «δημοκρατικού καπιταλισμού» δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη νέα, τσιπρικής εμπνεύσεως, κοπής και προελεύσεως, πομφόλυγα του αρχηγού, η οποία δεν έχει κανένα ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, αλλά εφευρέθηκε προς άγραν νέων, κεντρώων αυτή τη φορά, ψηφοφόρων και ψήφων.
Οπότε και αναπόφευκτη η εξέλιξη: «όμοιος στον όμοιον…», που λένε προσφυώς κι οι Πόντιοι.
