Ως άξιο σεβασμού τοπόσημο εκφράζεται, τόσο από το ιστορικό κτίριο του Ελληνικού Κοινοβουλίου (Βουλή) εντός του οποίου φιλοξενείται και ασκείται, τα τελευταία περίπου εκατό χρόνια, η νομοθετική λειτουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας, όσο και απ’ τον περιβάλλοντα της Βουλής χώρο, εντός του οποίου συν τοις άλλοις έχει κατασκευαστεί και ευρίσκεται ένα άλλο εμβληματικό μνημείο της ελληνικής Δημοκρατίας: το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Το οποίο επίσης, εκτός από τον παραπάνω εμβληματικό συμβολισμό του, με την τιμητική φρουρά των εύζωνων τσολιάδων, τις αλλαγές φρουράς τους και την όλη διαδικασία, αποτελεί και την εικόνα της Ελληνικής Δημοκρατίας προς τον έξω κόσμο.
Ο χώρος που περιβάλλει τη Βουλή, σήμερα δηλαδή ο χώρος της λεγόμενης «πάνω πλατείας Συντάγματος», εκ των πραγμάτων αποτελεί το προαύλιο του κτιρίου του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Το οποίο, εκτός από καθαρά χωροθετική σημασία (κάποια απόσταση από τη βαβούρα της πόλης η οποία εκτός των άλλων προσδίδει στο κτίριο μεγαλύτερη σπουδαιότητα), έχει και συμβολική. Είναι ο ζωτικός χώρος τον οποίο πρέπει να διαθέτει η καρδιά της δημοκρατίας, δηλαδή η Βουλή, ως νοητή ασπίδα προστασίας έναντι κάθε απειλής ή προσβολής, από όπου κι αν προέρχεται. Ποιος δεν θυμάται τις πραγματικές μάχες που έλαβαν χώρα στο προαύλιο του Προεδρικού Μεγάρου της Λευκωσίας το 1974, ή τον βομβαρδισμό του Ρωσικού Κοινοβουλίου στη Μόσχα το 1993, κ.λπ. Αλλά και τις μικρότερες απειλές ή προσβολές του χώρου από τις καθημερινές διαδηλώσεις, πορείες και μολότωφ μεμονωμένων μπαχαλάκηδων ακτιβιστών και συλλογικοτήτων.
Για τούτο, ήδη από το «σύνταγμα» του Ρήγα Βελεστινλή (Νέα Πολιτική Διοίκησις) προβλέπεται στο άρθρο 53, προφανώς κατά τα τότε ευρωπαϊκά πρότυπα η ιδιαιτερότητα του χώρου της Εθνικής Συνέλευσης και του περιβάλλοντος χώρου της, που χρειάζονται ιδιαίτερη προστασία. Η οποία πρέπει να παρέχεται όχι από την κοινή αστυνομική δύναμη αλλά από αστυνομική δύναμη η οποία διορίζεται επί τούτου από την ίδια την Εθνική Συνέλευση και υπάγεται στις διαταγές της ίδιας της Εθνικής Συνέλευσης:
53. Το ζαμπητλίκι, τουτέστιν οι φύλακες οίτινες φυλάττουσιν εις τον τόπον οπού γίνεται η συνάθροισις του νομοδοτικού σώματος, υπόκειται εις τας προσταγάς του, ομοίως και εκείνοι οπού είναι τριγύρω εις το κτίριον της συναθροίσεώς του να είναι διορισμένοι από αυτό.
Το ίδιο συνεχίστηκε και από τις Εθνικές Συνελεύσεις κατά τη διάρκεια του Αγώνα, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την ύπαρξη χωριστής, κατά κάποιον τρόπο αυτόνομης αστυνομικής δύναμης (αστυνομικό τμήμα της Βουλής), η οποία κατ’ εξαίρεση υπάγεται στις διαταγές του εκάστοτε Προέδρου της Βουλής και όχι στους κατά τοπική αρμοδιότητα αξιωματούχους της Αστυνομίας της περιοχής.
Προστασία λοιπόν απαραίτητη ή πλεονασμός;
Περισσότερο από απαραίτητη αν θυμηθεί κανείς, δέκα δεκαπέντε χρόνια πρωτύτερα, μια δράκα ανθρώπων με απανθρακωμένη ψυχή να θέλουν να απανθρακώσουν και την ψυχή της Ελλάδας: «Να καεί, να καεί, το μπ…..λο η Βουλή!». Να καεί δηλαδή τι; Να καεί η ψυχή της χώρας. Όποια κι αν είναι αυτή και όπως κι αν την εννοεί κανείς: καλή ή κακή. Και σε συμβολικό επίπεδο (ως ναός της δημοκρατίας) και σε πραγματικό επίπεδο (ως πραγματικά μοναδικά αρχεία, ιστορία, σύμβολα, αίθουσες, πίνακες και τόσα άλλα).
Να καεί το πιο εμβληματικό κτίριο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ένα κτίριο το οποίο στις αίθουσές του μπορεί να φιλοξένησε τους βασιλιάδες και τις βασίλισσες, κι αυτοί όμως, μας αρέσει - δεν μας αρέσει, ιστορία μας είναι, εμείς τους φέραμε, εμείς τους διώξαμε. Αλλά εκτός απ’ αυτούς πήρε στην αγκαλιά του και πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, περιέθαλψε αρρώστους αφού λειτούργησε και σαν νοσοκομείο, ιατρείο βρεφών, οικοτροφείο φοιτητών, ορφανοτροφείο, φιλοξένησε δημόσιες υπηρεσίες του υπουργείου Γεωργίας, του υπουργείου Στρατιωτικών, του υπουργείου Υγιεινής, τη Διεθνή Υπηρεσία Μετανάστευσης, την Αστυνομία Πόλεων, την Χριστιανικήν Ένωσιν Νεανίδων, τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, τον Διεθνή Σύνδεσμο Γυναικών και τόσα άλλα. Και φυσικά, τα τελευταία χρόνια και τη νομοθετική εξουσία της χώρας, την οποία, κι αν ακόμα δεν λειτουργεί τέλεια ή έστω καλά, δεν την καις. Την κάνεις καλύτερη.
Περισσότερο από επίκαιρη είναι η εν λόγω προστασία αν αναλογιστεί κανείς πόσες φορές τα τελευταία χρόνια κάηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, από μολότωφ (στις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός ων και μιλώντας μέσα στο εν λόγω κτίριο δεν έβλεπε τίποτα το κακό) των μπαχαλάκηδων, ο προαύλιος χώρος της Βουλής. Κάποιες μάλιστα φορές κάηκαν και τα υπόστεγα των ευζώνων, παραλίγο δε να καούν και οι ίδιοι οι εύζωνοι και να θρηνήσουμε, πρωτοτυπώντας και πάλι επί τα χείρω παγκοσμίως, θύματα.
Αυτή τη μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας προφανώς σκεπτόμενη η κυβέρνηση, καθώς και το ότι ο χώρος έχει μετατραπεί μόνιμα πλέον σε πλατεία «διαμαρτυρίας» για τον κάθε καθολικώς ή μερικώς διαμαρτυρόμενο, προέβη στη νομοθετική ρύθμιση της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων σχετικών με τον παραπάνω χώρο του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Θεωρώντας προφανώς ότι εάν και ενόσω ο χώρος θα ανήκει στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, δηλαδή στον κατά τεκμήριο ακομμάτιστο Ελληνικό Στρατό, θα τυγχάνει περισσότερου σεβασμού από μεγαλύτερο αριθμό συνελλήνων.
Επειδή όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρος γι’ αυτό, δεν νομίζω ότι θα «δουλέψει» (μακάρι να πέφτω έξω) και ίσως αποδειχθεί μια αχρείαστη τρύπα στο νερό. Οψόμεθα. Σίγουρα όμως εκτροπή της δημοκρατίας, όπως και πάλι στεντορείως κραυγάζουν οι εκπρόσωποι σύσσωμης της αντιπολίτευσης, δεν συντρέχει σε καμία περίπτωση. Και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας υπουργείο της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι, δεν είναι υπουργείο της Τουρκίας ή της Λιβύης. Και το «ζαμπιτλήκι» καθαυτό δεν είναι καθόλου ασύμβατο με τη δημοκρατία όταν την υπηρετεί αυτό και δεν το υπηρετεί, αντίθετα, εκείνη.
Το μόνο βέβαιο λοιπόν είναι ότι και το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και ο περιβάλλων χώρος της Βουλής έχουν ανάγκη περισσότερου σεβασμού από όλους, και στην ενάντια περίπτωση, περισσότερης προστασίας έναντι όλων (η οποία προφανώς και θα προσφέρεται από την αρμόδια δημόσια δύναμη, δηλαδή την Αστυνομία και όχι το στρατό).
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, της Ευρώπης ή του κόσμου ολόκληρου, κι αν πάει κανείς, σε καμία δεν πρόκειται να δει το χάλι της πάνω πλατείας Συντάγματος.
Γιατί αυτή η, επί τα χείρω και πάλι, ελληνική ιδιαιτερότητα;
*Η λέξη προερχόμενη προφανώς από το τουρκικό «zaptiye», δηλαδή χωροφύλακας, σημαίνει την αστυνόμευση γενικά, την άσκηση της αστυνομικής εξουσίας σε μια περιοχή. Εδώ με την έννοια της φρουράς, των φυλάκων που αποτελούν τη φρουρά της Εθνικής Συνέλευσης και έχουν αποστολή την προστασία της και την ασφαλή και απρόσκοπτη λειτουργία της.
