Εκδόθηκε και το πολυαναμενόμενο βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, το οποίο από τον Μανώλη Όθωνα του ΠΑΣΟΚ πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε ιστορικό μυθιστόρημα, με την ορθότατη παρατήρηση: «Στα ιστορικά μυθιστορήματα πράγματι συνηθίζεται, για λογοτεχνικούς λόγους, να χρησιμοποιούνται στοιχεία μυθοπλασίας. Μόνο που επιβάλλεται αυτό να αναφέρεται ρητά στο προοίμιο». Ένα πολιτικό (θα πρόσθετα εγώ) ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο όπως αναμενόταν (για τον Αλέξη Τσίπρα μιλάμε) γράφτηκε όχι για να αναδείξει την αντικειμενική αλήθεια των πολιτικών γεγονότων (όσο αυτή είναι δυνατή), ούτε καν για να αποδείξει την υποκειμενική ούτως ή άλλως «αλήθεια» του συγγραφέα του και πολιτικού (όσο αυτή είναι επίσης δυνατή), αλλά για να εξυπηρετήσει απλώς το πολιτικό ριμπράντιγκ του Τσίπρα στην ενεργό πολιτική.

Το μνημείο αυτό είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στους πάμπολλους αφανείς στρατιώτες που διαχρονικά έπεσαν υπέρ της πατρίδας και οι οποίοι, σε αντίθεση με όσους ήταν γνωστοί, αξιωματούχοι του στρατού ή του κράτους ή, ελάχιστοι, γνωστές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, δεν τιμήθηκαν εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο για την θυσία τους.

Στις κοινωνίες μας κάποια πράγματα αποτελούν ιδιαιτερότητες, οι οποίες για λόγους κυρίως συμβολισμού, σπουδαιότητας κ.λπ., απαιτούν περισσότερο σεβασμό από τα υπόλοιπα. Στο πλαίσιο της θρησκευτικής συλλογικότητας και γι’ αυτούς που πιστεύουν σε κάτι, αυτά είναι τα όσια και ιερά της θρησκείας ή της πίστης τους. Στο πλαίσιο της πολιτειακής δημοκρατικής συλλογικότητας, και για όλους τους πολίτες, θρησκευόμενους και μη, ένθεους και άθεους κ.λπ., αυτά είναι όσα συμβολίζουν τη δημοκρατία. Μεταξύ αυτών, πρωτεύουσα θέση κατέχει το Σύνταγμα: και ως συνταγματικό κείμενο πρωτίστως, και ως τοπόσημο δευτερευόντως.

Ποσώς με ενδιαφέρει ο Αλέξης Τσίπρας και εάν επανακάμψει στην ενεργό πολιτική με ένα νέο παλιό κόμμα από το μελλοντικό παρελθόν του.

Κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο και σε όλους τους τομείς: νέος ψυχρός πόλεμος επιβάλλεται, ίσως τρίτος παγκόσμιος πόλεμος αναδύεται, τρίτες οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις απειλούν τη μέχρι σήμερα αναμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία της Δύσης. Η Ευρώπη φαίνεται να απειλείται σοβαρά, κυρίως στρατιωτικά αλλά και οικονομικά, για πρώτη φορά μετά το 1945 και έως σήμερα. Κοσμογονικές αλλαγές, όχι μόνο στο παγκόσμιο στερέωμα αλλά και στη γειτονιά μας, με τον τουρκικό αναθεωρητισμό, τα όσα φοβερά και τρομερά συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή κ.λπ. Η Τεχνητή Νοημοσύνη επιπλέον «απειλεί» να φέρει τόσες και τέτοιες αλλαγές στις κοινωνίες μας, που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί – και τόσα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.

«ς΄. Όλοι οι Έλληνες εις όλα τα αξιώματα και τιμάς, έχουσι το αυτό δικαίωμα. Δοτήρ δε τούτων μόνη η αξιότης εκάστου».

«1. Πειθαρχικά παραπτώματα είναι: κ΄. Η άρνηση υπαλλήλου να λάβει μέρος, να διευκολύνει ή να προβεί στη διαδικασία αξιολόγησης είτε ως αξιολογητής είτε ως αξιολογούμενος».

Πολλοί άνθρωποι λένε: «Ίσως θα θέλαμε έναν δικτάτορα». Δεν μου αρέσουν οι δικτάτορες. Δεν είμαι δικτάτορας.

Από πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ

Δυστυχώς δεν είμαι γνώστης σε βάθος του πολιτειακού συστήματος των ΗΠΑ. Έτσι, εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να διατυπώσω παρατηρήσεις, απορίες και ανησυχίες για τη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου – και την παλαιότερη αβασίλευτη δημοκρατία του κόσμου. 

Στο Ποινικό Δίκαιο, «πνεύμα» του νόμου είναι το «γράμμα» του. Δεν εφαρμόζεται ούτε διασταλτική ούτε αναλογική ερμηνεία του, διότι ως Δίκαιο αγγίζει τον ίδιο τον άνθρωπο προσωπικά και τα μέγιστα εκ των αγαθών του, τη ζωή και την ελευθερία του, και η κάθε κρινόμενη περίπτωση έχει ιδιαιτερότητες μοναδικές. Τα έννομα αγαθά που θέλει να προστατέψει ο νομοθέτης του Ποινικού Δικαίου είναι τα έννομα αγαθά του προσβαλλόμενου-θύματος και όχι του δράστη. Τι θα συνέβαινε αν διαδηλωτές που εμποδίζουν πολίτες του Ισραήλ να επισκεφτούν ελληνικές πόλεις παραπέμπονταν σε δίκη. Μια απάντηση στον καθηγητή Θεοδόσιο Νικολαΐδη.     

Τι κάνει την τραγωδία του Ματιού μοναδική; Ότι εκτυλίχτηκε και επέφερε τα ολέθρια αποτελέσματά της ερήμην του κρατικού μηχανισμού.

Παρότι υπάρχουν πολύ πιο πιεστικά προβλήματα και πολύ πιο ενδιαφέροντα θέματα για να ασχοληθεί κανείς σήμερα από το να ασχολείται με τα πρακτικά του Συμβουλίου των Αρχηγών, τον Ιούλιο του 2015, υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, εντούτοις δεν μπορεί και να τα αγνοήσει, μπροστά στο ενδεχόμενο να ξαναδούμε κάποιους από τους τότε πρωταγωνιστές να ξαναπαίζουν με τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, όπως εσχάτως απειλούν ότι θα κάνουν.