web only

Το 1994, στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης, έμοιαζε να χαράσσεται μια νέα σελίδα στην παγκόσμια ασφάλεια. Η Ουκρανία, ένα νεοσύστατο κράτος που μόλις είχε βγει από τη σκιά της Σοβιετικής Ένωσης, κατείχε ξαφνικά το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, περίπου 1.900 κεφαλές, ικανές να αλλάξουν τις ισορροπίες μιας ολόκληρης ηπείρου. Θα μπορούσε να γίνει η επόμενη μεγάλη πυρηνική δύναμη. Αντί γι’ αυτό, διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Παρέδωσε τα όπλα της στη Ρωσία και υπέγραψε τη Συνθήκη Μη Διάδοσης, με την υπόσχεση ότι Ηνωμένες Πολιτείες, Βρετανία και Ρωσία θα εγγυούνταν την ανεξαρτησία και την εδαφική της ακεραιότητα.

Στο τέλος όλων αυτών των μετατοπίσεων –της ρωσικής αναθεωρητικής ορμής, της ουκρανικής αντοχής, της ευρωπαϊκής επανασυσπείρωσης και της ψυχρής κινεζικής αριθμητική – προκύπτει ένα καίριο ερώτημα: μπορεί η Ευρώπη να δεχθεί αναθεώρηση συνόρων διά της βίας; Η απάντηση, όσο κι αν δοκιμάζεται από την κόπωση και τις εσωτερικές αντιφάσεις, παραμένει αρνητική: «όχι».

Το φούτερ του Λαβρώφ δεν είχε μόνο ιστορική συναισθηματική διάσταση.

Το ΚΚΕ και ένα μεγάλο μέρος του «προοδευτικού» κόσμου στη Δύση φροντίζουν με συνέπεια να κρατούν στην επικαιρότητα εικόνες παιδιών της Παλαιστίνης. Εικόνες τραγικές, αλλά συχνά εργαλειοποιημένες από τη Χαμάς, η οποία δεν διστάζει να χρησιμοποιεί ανήλικους ως ανθρώπινες ασπίδες ή κομπάρσους σε σκηνοθετημένα στιγμιότυπα θανάτου. Για τα παιδιά αυτά μιλούν αδιάκοπα οι ίδιοι κύκλοι, καταγγέλλοντας το Ισραήλ, την Αμερική και όποιον άλλο εξυπηρετεί τον βολικό τους εχθρό.

Η εικόνα της Πάτρας αυτές τις ημέρες,  οι καπνοί στις γειτονιές, οι φωτιές να απειλούν σπίτια και ανθρώπους, εκτός από μια  δοκιμασία για την Πολιτική Προστασία και τους πολίτες είναι και ο καθρέφτης ενός πολιτικού ήθους που έχει πια φτάσει στον πάτο.

Η μεγάλη απολογία του ΚΚΕ που δεν ήρθε ποτέ

Η διαδρομή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στον πολιτικό βίο του τόπου υπήρξε γεμάτη αντιφάσεις, ιδεολογικές μονομέρειες και σκόπιμες παραχαράξεις της ιστορικής μνήμης. Από την ίδρυσή του, το ΚΚΕ εμφανίζεται να συμμετέχει ενεργά στους θεσμούς της Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα τους απορρίπτει ως «μηχανισμούς της αστικής εξουσίας». Στις προεκλογικές περιόδους καλεί το λαό στις κάλπες, μόνο και μόνο για να δηλώσει, λίγες μέρες αργότερα, ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι μια «ψευδαίσθηση αλλαγής».

Η Μαράλ Σαλμασί, γερμανίδα μουσικός, παραγωγός και επιχειρηματίας, ιρανικής καταγωγής, που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, ανέβασε ένα βίντεο στο Instagram/Facebook, 11 Αυγούστου 2025. Στο βίντεο αυτό κάνει μια σύνοψη του προβλήματος που αποκαλείται Παλαιστινιακό. Θεώρησα χρήσιμο να γίνει προσβάσιμο στους αναγνώστες το κείμενο αυτής της σύνοψης και το μετέφρασα. Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης

Η ανακοινωθείσα συνάντηση κορυφής μεταξύ των προέδρων της Ρωσίας και των ΗΠΑ και οι ελπίδες για κατάπαυση του πυρός στην Ανατολική Ευρώπη

Η εικόνα που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο για τη Γάζα είναι σχεδόν πάντα η ίδια: μια περιοχή αποκλεισμένη, με πληθυσμό σε απόγνωση, που ζει κάτω από βομβαρδισμούς και στερήσεις. Σπάνια όμως συζητιέται το άλλο μισό της πραγματικότητας, ότι την ίδια στιγμή, στην κορυφή της Χαμάς, υπάρχει μια τάξη ηγετών που ζει μακριά από τη Γάζα, σε βίλες και σε πολυτελή ξενοδοχεία, με περιουσίες που ανταγωνίζονται εκείνες προσώπων σε εύπορα κράτη.

Το έτος 146 π.Χ. έγινε στον Ισθμό η τελευταία μάχη των Ελλήνων κατά των  Ρωμαίων. Ο Δίαιος και ο Κριτόλαος ήσαν οι ανδρείοι που πολέμησαν και έπεσαν ευκλεώς.