!["Free Palestine". Από πρόσφατη συγκέντρωση του ΚΚΕ.](/media/k2/items/cache/11b26ee0b67b101720f3e12cd445e528_XL.jpg ""Free Palestine". Από πρόσφατη συγκέντρωση του ΚΚΕ.")
Πενήντα χρόνια τώρα, σχεδόν καθημερινά, κάποιοι βγαίνουν στους δρόμους φωνάζοντας συνθήματα για «Αμερικάνους φονιάδες των λαών»... Το ακούσαμε, το συνηθίσαμε, το βαφτίσαμε «παράδοση». Και όμως, αν δεν υπήρχε η αμερικανική στήριξη, αν δεν υπήρχε η Δύση, σήμερα η Ελλάδα δεν θα υπήρχε στο χάρτη. Το ίδιο ισχύει και με την Ευρωπαϊκή Ένωση: χωρίς αυτήν, η χώρα θα είχε βυθιστεί σε αδιέξοδη οικονομική κρίση και γεωπολιτική ανυπαρξία.
Ωστόσο, το παράδοξο επαναλαμβάνεται. Ενώ η Ελλάδα στηρίζει (σταθερά ευτυχώς!) εκείνους που εξασφαλίζουν την επιβίωσή της, ένα κομμάτι της κοινωνίας –αριστερό και ακροδεξιό– γοητεύεται από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς της. Η Ρωσία, επειδή δήθεν είναι «ομόδοξη», και η Παλαιστίνη, επειδή ο κρυφός αντισημιτισμός τρέφεται ακόμα στα υπόγεια της «εθνικοφροσύνης» και της ψευτοανθρωπιστικής Αριστεράς, που εδώ και χρόνια έχει επενδύσει το ηθικό της κεφάλαιο στην τρομοκρατία της Χαμάς.
Το ζήτημα δεν είναι «ποιος έχει δίκιο». Το ζήτημα είναι απλό: με συνέπεια και επιμονή, στηρίζονται πολιτικές που βλάπτουν θανάσιμα το εθνικό συμφέρον.
Όσοι δεν θέλουν να το δουν, ας κάνουν μια απλή σκέψη: μια νίκη της «Free Palestine» θα σημαίνει ενίσχυση της Τουρκίας και της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας». Ένας θρίαμβος του Πούτιν, θα νομιμοποιήσει τον αναθεωρητισμό δύο φορές: μία στην Ουκρανία και μία στο Αιγαίο. Δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία – αρκεί να ανοίξει κανείς τα μάτια του. Ήδη, αυτές τις μέρες στα τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια, αναλυτές κάνουν λόγο, δίχως περιστροφές, ότι οι διεθνείς συνθήκες «έχουν παλιώσει» και όπως οι Ρώσοι θα πάρουν κάποια εδάφη από την Ουκρανία έτσι θα κάνει και η Τουρκία στο Αιγαίο.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Άγκυρα παίζει διπλό παιχνίδι: στηρίζει τη Χαμάς, φιλοξενεί ηγετικά της στελέχη, αλλά ταυτόχρονα διαπραγματεύεται με το ΝΑΤΟ και τη Δύση σε όλα τα μέτωπα, από τα F-16 μέχρι την τελωνειακή ένωση με την ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ρωσία του Πούτιν στήνει στρατηγικές συμμαχίες με το Ιράν και το Κατάρ – τους ίδιους που εξοπλίζουν και τροφοδοτούν την ισλαμιστική τρομοκρατία. Και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που η Ευρώπη κάνει ένα βήμα για να ενισχύσει την άμυνά της, οι ίδιοι «αλληλέγγυοι» στην Αθήνα σπεύδουν να καταγγείλουν τη Δύση!
Πόσο δύσκολο είναι να θυμηθούμε ότι ο Λένιν υπήρξε από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του Κεμάλ για να σφαγιαστούν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας; Πόσο δύσκολο είναι να αναλογιστούμε πόσο πληρώσαμε τον εμφύλιο και τη σλαβοφιλία, που ζητούσε Μακεδονία και Θράκη μαζί με τους Τούρκους;
Σήμερα η Ουκρανία πληρώνει το ίδιο τίμημα που απειλείται να πληρώσει αύριο η Ελλάδα, αν συνεχίσει να χαϊδεύει αυτιά «επαναστατών» που καταλήγουν να γίνονται δούρειοι ίπποι του αναθεωρητισμού.
Πόσο δύσκολο είναι να δούμε ότι σήμερα, τα συμφέροντά μας συμπίπτουν όσο ποτέ με αυτά του Ισραήλ; Και πόσο ντροπιαστικό είναι να παρακολουθούμε τον ίδιο εμετικό αντεθνικό εσμό να ταυτίζεται με την τουρκική προπαγάνδα;
«Free Palestine» σημαίνει συμμαχία με τον πιο ακραίο ισλαμοφασισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατία, την ελευθερία και το μέλλον της περιοχής. Σημαίνει, πρακτικά, στήριξη σε όσους γιορτάζουν κάθε φορά που πέφτουν ρουκέτες στο Τελ Αβίβ, όπως πανηγυρίζουν κάθε φορά που τουρκικά drones πετούν πάνω από το Καστελλόριζο.
Κι όμως, όλα αυτά λέγονται και γράφονται στα ελληνικά. Στη γλώσσα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της Αντιγόνης, του Θουκυδίδη. Αυτό είναι το πραγματικό μας δράμα: ένας λαός που μιλάει τη γλώσσα της ελευθερίας, αλλά αλληθωρίζει προς την τυραννία. Ένας λαός που διδάσκει την ιστορία, αλλά αρνείται να τη μάθει. Ένας λαός που λέγεται «έξυπνος», αλλά πέφτει θύμα της πιο απλής προπαγάνδας.
Αν αυτό δεν είναι παρακμή, τότε τι είναι; Παρακμή δεν είναι να έχεις εχθρούς· παρακμή είναι να τους βαφτίζεις συμμάχους.
Η Ελλάδα δεν χάνεται από τους εχθρούς της αλλά από εκείνους που επιμένουν να τους χειροκροτούν στα ελληνικά.
