web only

Στο Ποινικό Δίκαιο, «πνεύμα» του νόμου είναι το «γράμμα» του. Δεν εφαρμόζεται ούτε διασταλτική ούτε αναλογική ερμηνεία του, διότι ως Δίκαιο αγγίζει τον ίδιο τον άνθρωπο προσωπικά και τα μέγιστα εκ των αγαθών του, τη ζωή και την ελευθερία του, και η κάθε κρινόμενη περίπτωση έχει ιδιαιτερότητες μοναδικές. Τα έννομα αγαθά που θέλει να προστατέψει ο νομοθέτης του Ποινικού Δικαίου είναι τα έννομα αγαθά του προσβαλλόμενου-θύματος και όχι του δράστη. Τι θα συνέβαινε αν διαδηλωτές που εμποδίζουν πολίτες του Ισραήλ να επισκεφτούν ελληνικές πόλεις παραπέμπονταν σε δίκη. Μια απάντηση στον καθηγητή Θεοδόσιο Νικολαΐδη.     

Στις 6 Αυγούστου 2025 ήταν η ογδοηκοστή επέτειος της ρίψης της πρώτης ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα. Και στις 9 Αυγούστου 2025 είναι η ογδοηκοστή επέτειος της ρίψης της δεύτερης, στο Ναγκασάκι. Και τα δυο αυτά όπλα επέφεραν σε δευτερόλεπτα καταστροφές, θύματα και μακροπρόθεσμες συνέπειες στην υγεία όσων επέζησαν, που με συμβατικά όπλα δεν θα μπορούσαν να είχαν επιτευχθεί. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: μερικές μέρες αργότερα, την 15η Αυγούστου 1945, η ιαπωνική στρατοκρατική κυβέρνηση κατέθεσε τα όπλα και η Ιαπωνία εισήλθε στον δρόμο που τη μετέτρεψε από μια πολεμοχαρή ιμπεριαλιστική, ρατσιστική στρατοκρατική αυτοκρατορία σε μια ειρηνόφιλη αλλά παρ’ όλα αυτά στρατιωτικά και οικονομικά ισχυρή συνταγματική μοναρχία, με παγκόσμια οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επιρροή.

Η Τζένη Μαστοράκη, που έκλεισε ένας χρόνος χωρίς να είναι ανάμεσά μας, ήταν κατεξοχήν διανοούμενη ποιήτρια και έγκριτη μεταφράστρια.

Πώς θα ελευθερωθεί η Παλαιστίνη, από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα;

Σε αντίθεση με τον Θεοδόσιο Νικολαΐδη που, όπως γράφει, δεν αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του Κώστα Κούρκουλου για τις απόψεις που εξέφρασε στο σημείωμά του με τίτλο «Σύρος: Ρατσιστικό Έγκλημα» (διαδικτυακή έκδοση The Books’ Journal, 24 Ιουλίου 2025), εγώ, απερίφραστα, αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του Νικολαΐδη για τα όσα λέει στον αντίλογο που έγραψε («Δεν είναι αντισημίτες», διαδικτυακή έκδοση The Books’ Journal, 27 Ιουλίου 2025). Γιατί παραβλέπει, θολώνει, μπερδεύει και ψεύδεται.

Η αριστερή κουλτούρα στην υπηρεσία του συστήματος

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η έννοια της αριστερής κουλτούρας και κυρίως το λεγόμενο «έντεχνο», με πολιτικό πρόσημο δηλαδή, τραγούδι, απέκτησε διαστάσεις σχεδόν ιερού συμβόλου. Συνδέθηκε είτε άμεσα είτε συνειρμικά με το αντιστασιακό, το αγωνιστικό παρελθόν, και η αισθητική του κυριάρχησε ως πολιτισμικό πρότυπο της κοινωνίας. Το μοτίβο αυτό διατηρήθηκε με πιο σύγχρονες μουσικές μορφές όπως η ροκ ενώ εμφανίζεται και σήμερα μέσα από ακόμα πιο σύγχρονες μορφές όπως η τραπ.
Όμως, σήμερα, εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Μήπως αυτή η κουλτούρα, αντί να απελευθερώνει, καταστέλλει; Μήπως αντί να αμφισβητεί το σύστημα, το συντηρεί;

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η εξωτερική πολιτική ήταν επί δεκαετίες τομέας συναινετικών εθνικών στρατηγικών, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων. Όμως μια δύναμη παρέμεινε συστηματικά εκτός αυτού του εθνικού πλαισίου, ακολουθώντας μια βαθύτατα ιδεολογική και επιθετικά ακτιβιστική στάση: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Όχι μόνο δεν στηρίζει, αλλά συστηματικά υπονομεύει κάθε προσπάθεια στρατηγικής ενίσχυσης της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον.

«Γιατί διαβάζουμε τα αρχαία ελληνικά φιλοσοφικά κείμενα;», ρωτούσε ο Παύλος Καλλιγάς και απαντούσε: «Όποια απάντηση και αν δώσει κανείς στο παραπάνω ερώτημα, θα αναφερθεί, θαρρώ, σε έναν τουλάχιστον από τους εξής δύο λόγους – και συνηθέστερα και στους δύο: στην απόλαυση και στη μάθηση».

Η 24η Ιουλίου είναι, βέβαια, η ημέρα εορτασμού της δημοκρατίας μας. Όμως, είναι και ημέρα μνήμης του χρέους της πατρίδας μας προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.  Και επιπλέον, ημέρα υπενθύμισης προς όλους ότι η ευρωπαϊκή χώρα στην οποία ζούμε είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής επικράτησης της Κεντροδεξιάς μετά τον Εμφύλιο – όχι με τανκς και όπλα, αλλά στις κάλπες.

Τι κάνει την τραγωδία του Ματιού μοναδική; Ότι εκτυλίχτηκε και επέφερε τα ολέθρια αποτελέσματά της ερήμην του κρατικού μηχανισμού.