Κινηματογράφος

3 Bad Men. Ασπρόμαυρη βουβή ταινία γουέστερν του 1926, σε σκηνοθεσία John Ford. Σενάριο: Herman Whitaker (στηριγμένο στο μυθιστόρημά του Over the Border), John Stone, Malcolm Stuart Boylan, Ralph Spence. Παίζουν: George O'Brien, Olive Borden, Tom Santschi, J. Farrell MacDonald. Διεύθυνση φωτογραφίας: George Schneiderman. Παραγωγή: John Ford, διανομή: Fox Film Corporation. Διάρκεια: 92΄

Συμπληρώνονται φέτος πενήντα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη Τζον Φορντ, που υπηρέτησε τον βωβό και τον ομιλούντα κινηματογράφο. Ο Φορντ, βραβευμένος με τέσσερα Όσκαρ σκηνοθεσίας, γύρισε πάνω από 140 ταινίες. Ειδικά στα γουέστερν, ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία του ύφους του είναι οι κινηματογραφικές λήψεις που εστιάζουν στη «φυσική» σχέση των ηθοποιών με τα άγρια τοπία, σε πραγματικές τοποθεσίες. Μια σύγχρονη ανάγνωση της βουβής ταινίας γουέστερν 3 Bad Men του Τζον Φορντ, μιας ταινίας που αναπαριστά την εποχή του Πυρετού του Χρυσού και, ενώ δεν απομακρύνεται από τον ρεαλισμό, ταυτόχρονα θεμελιώνει το μύθο της Άγριας Δύσης, ταυτόσημο με τη μυθολογία των πρώτων δεκαετιών του Χόλιγουντ.

Valerio Curcio, Der Torschützenkönig ist unter den Dichtern gegangen. Fussball nach Pier Paolo Pasolini (Ο σκόρερ χάθηκε ανάμεσα στους ποιητές. Το ποδόσφαιρο και ο Πιερ Πάολο Παζολίνι), μετάφραση από τα ιταλικά: Judith Krieg, Bad Herrenalb, 2022, 184 σελ.

Στην «ενδεκάδα των φιλοσόφων και ποιητών», αναμφίβολα, ξεχωρίζει το enfant terrible της ιταλικής και, ευρύτερα, της ευρωπαϊκής διανόησης, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι (1922-1975): αυτό το κείμενο, για τη σχέση του ποιητή με την ποιητική του ποδοσφαίρου, είναι αφιερωμένο στα εκατοστά του γενέθλια. Τεύχος 129

Lauren Elkin, Flâneuse. Women walk in Paris, New York, Tokyo, Venice and London, Vintage, London 2016

Giorgana Banita, Judith Ellenbürger, Jörg Glasenapp (Hg.), Die Lust zu gehen. Weibliche Flanerie in Literatur und Film, Inter|media/ Wilhelm Fink Verlag, Paderborn 2017

Der Vintage Flaneur, Ausgabe 24, September-Oktober 2017 (περιοδικό)

Le Monde d’ Hermès, No 67 (περιοδική έκδοση του Οίκου Hermès)

Γυναικείες μορφές στις πόλεις, στις μητροπόλεις πρωτίστως, σαν φιγούρες σε πίνακες ιμπρεσσιονιστών: φευγαλέες, σαν βγαλμένες από τους στίχους του Μπωντλαίρ (À une passante), εύθραυστες και μοιραίες, κουβαλώντας ένα μυστικό, σαν την Περαστική του Σαν-Σουσσί (στο μυθιστόρημα του Ζοζέφ Κεσσέλ, αλλά και στην ομότιτλη ταινία, με πρωταγωνιστές τη Ρόμυ Σνάιντερ και τον Μισέλ Πικκολί), ανάλαφρες, σαν την Ώντρεϋ Χέπμπορν, στις περιπέτειές της στη Ρώμη και τις περιπλανήσεις της στη Νέα Υόρκη, αλλά και ατίθασες, σαν την άτακτη, αθυρόστομη μικρή Ζαζί στο Μετρό, λογοτεχνική χάρις στον Ραιημόν Καινώ και κινηματογραφική χάρις στον Λουί Μαλ,  που εξ αιτίας μιας απεργίας του παρισινού Υπογείου αναστατώνει στο διάβα της το Παρίσι. Κάποιες  πρόσφατες εκδόσεις από την Εσπερία επιβεβαιώνουν το διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον των ξένων εκδοτών και ακαδημαϊκών γύρω από ένα θέμα που έπαψε καιρό πλέον να αποτελεί ανδρικό προνόμιο, εμπλουτίζοντας τη σχετική βιβλιογραφία σε διαφορετικά, αλλά συμπληρωματικά πεδία. ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ BOOKS' JOURNAL, τχ. 84

Μια (αυτο)βιογραφία με ταινίες

Ο Μπέρνχαρντ Σλινκ είναι ένας αγαπημένος στους Έλληνες συγγραφέας, κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι το νέο βιβλίο του στα ελληνικά, η συλλογή διηγημάτων Χρώματα του αποχαιρετισμού (μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός, Κριτική, 248 σελ.), μερικές εβδομάδες μετά την κυκλοφορία της στα ελληνικά, είναι πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των αναγνωστών. Η εξαιρετική δημοσιογράφος Κική Τριανταφύλλη (είναι απώλεια ότι ο βιοπορισμός την έστρεψε σε ρεπορτάζ που δεν έχουν σχέση με το βιβλίο), είχε συναντήσει την άνοιξη του 2013 τον συγγραφέα, στον απόηχο της μεγάλης του επιτυχίας, Διαβάζοντας στη Χάννα (που έγινε εξίσου επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία). Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος 30 του Books' Journal, Aπρίλιος 2013, και ο Σλινκ ήταν στο εξώφυλλο, όπως πάντα από τον Αλέκο Παπαδάτο. Ήταν μια δύσκολη εποχή. Η ελληνική κρίση κορυφωνόταν με άδηλο το μέλλον. Όμως ζούσε ο Φίλιπ Ροθ και δεν είχε γίνει ακόμα η φονική επίθεση ισλαμιστών κατά του σατιρικού Charlie Hebdo… (Η συνέντευξη που ακολουθεί είχε δημοσιευτεί με τίτλο: «Η γερμανική λογοτεχνία πάει στο Χόλλυγουντ»)

Η φιλοσοφία του ποδοσφαίρου μέσα από κείμενα νεοελλήνων λογοτεχνών.* (Τεύχος 121)

Φώντας Λάδης - Νίκος Θεοδοσίου, Οι Έλληνες στο Χόλιγουντ την εποχή του βωβού κινηματογράφου, Μνήμες, Αθήνα 2020, 110 σελ.

«Η ιστορία με τους Έλληνες του Χόλιγουντ στην πρώτη βουβή περίοδο της αμερικανικής κινηματογραφίας μοιάζει με παραμύθι», γράφει στο βιβλίο-λεύκωμα Οι Έλληνες στο Χόλιγουντ ο δημοσιογράφος και ποιητής Φώντας Λάδης, ο ένας από τους δύο συγγραφείς του. Κι αυτό, συνεχίζει, όχι μόνο εξαιτίας των άγνωστων στοιχείων για τη ζωή και τη δράση δεκάδων συμπατριωτών μας, τη δεκαετία του 1910 και του 1920 στο χώρο του αμερικανικού κινηματογράφου, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα στοιχεία συλλέχτηκαν.

O Τέος και ο Σταύρος είναι η τελευταία ταινία του Σταύρου Καπλανίδη, που ολοκληρώθηκε λίγες μέρες πριν ο σκηνοθέτης πεθάνει, τον Νοέμβριο του 2019. Η ταινία προβάλλεται σήμερα, 25 Ιουνίου 2021, ώρα 9.30 μ.μ. στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο αφιερώματος στον σκηνοθέτη από το 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Ο αμερικανικός κινηματογράφος είχε ανέκαθν υποδειγματική σχέση με τον ρεαλισμό και ιδιαίτερες επιδόσεις στην κοινωνικοπολιτική περιπέτεια. Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τέσσερις από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες με παρεμβατική γραφή στην πραγματικότητα: Γκας Βαν Σαντ, Σπάικ Λι, Άαρον Σόρκιν, Κλιντ Ίστγουντ.

Ο τίτλος του σημειώματος αποτελεί παράφραση αυτού μιας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου του 1978 με τίτλο Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Σκοπός του σημειώματος είναι καταδείξει τις κωμικές ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στους χαρακτήρες και την πλοκή της ταινίας με τα μέλη του Οίκου των Ουίνδσορ, και πιο συγκεκριμένα με τον Πρίγκιπα Χάρι.