Οι τεμπέληδες της εύφορης Αλβιώνος

Χαρακτήρισα τις ομοιότητες κωμικές επειδή συνάδουν με το επίπεδο του θεσμού της μοναρχίας, η οποία θα μπορούσε να είναι εύκολα ο πιο απαρχαιωμένος θεσμός εάν δεν υπήρχε η θρησκεία. Αλλά στο θέμα μας.

Στην ταινία, λοιπόν, μια οικογένεια αποτελούμενη από τον πατέρα Βασίλη Διαμαντόπουλο, που αντιστοιχεί στην πραγματικότητα στην Ελίζαμπεθ Β', κληρονομεί ένα σεβαστό ποσό που θα επέτρεπε στον ίδιο και τους γιους του ζωή χαρισάμενη,  ακριβώς όπως οι Ουίνδσορ κληρονόμησαν μια χώρα – την Αγγλία. Η γερμανική δυναστεία τους πήρε την εργολαβία από την προηγούμενη γερμανική δυναστεία, τους Χάνοβερ, που τουλάχιστον δεν χρειάστηκε όπως ετούτοι να αλλάξουν το όνομά τους για να μην ακούγεται τόσο γερμανικό όταν η χώρα έχανε μια ολόκληρη γενιά από γερμανικές σφαίρες στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμη και το σάουντρακ της ταινίας «δένει» τις δύο οικογένειες, μια και αποτελείται αποκλειστικά από τη Συμφωνία 1 Titan, του Γκούσταβ Μάλερ, η καταγωγή του οποίου από τη Βοημία δημιουργεί μια νοητή ιστορική διασύνδεση με την Πρωσία – χώρα καταγωγής της νυν δυναστείας.

Στην ταινία, ο πατέρας αποφασίζει μαζί με τους γιους του να αφιερώσουν τη ζωή τους στο dolce far niente με ιδιαίτερη έμφαση στο niente. Η ραθυμία ανάγεται σε αρετή και η εργασία αποκηρύσσεται ως το απόλυτο κακό. Φαντάζομαι, στους Άγγλους μονάρχες δεν χρειάστηκε ειδικό οικογενειακό συμβούλιο για λήψη αυτής της απόφασης. Περνά από γενιά σε γενιά στους κύκλους τους, όπως περνούν και κάποια κουσούρια λόγω της μακράς ενδογαμίας.

Επίσης, η διανομή περιλαμβάνει τρεις γιους: τον Νικήτα Τσακίρογλου που αντιστοιχεί στον Κάρολο, τον Δημήτρη Πουλικάκο που θα ήταν ο πρίγκιπας Ανδρέας και στον Γιώργο Διαλεγμένο στο ρόλο-κλειδί που ισοδυναμεί στον Χάρι. Προσφυής είναι η παρουσία της Όλγας Καρλάτου η οποία υποδύεται την ερωτική κοιλάδα της οικογενείας – και την καθαρίστριά τους. Συμβολικά, στους Ουίνδσορ η Όλγα Καρλάτου είναι η Αγγλία, κάπως σαν νεαρά Αλβιών. Υπάρχουν και αναντιστοιχίες βέβαια. Όπως για τον Δημήτρη Πουλικάκο, για τον οποίο μόνο καλά λόγια ακούω, αντίθετα από τον πρίγκιπα Ανδρέα του οποίου ο βίος έχει αναδείξει πως πρόκειται περί μεγάλου ρατσιστή. Συγκεκριμένα, ρατσιστή εναντίον γυναικών της ηλικίας του.

Και φθάνουμε στον Γιώργο Διαλεγμένο, ο χαρακτήρας του οποίου σχεδόν ταυτίζεται με αυτόν του νεαρού πρίγκιπα Χάρι. Επειδή, προς το τέλος της ταινίας του Παναγιωτόπουλου, ο Διαλεγμένος ανακοινώνει στους υπόλοιπους ότι αποφάσισε να φύγει από το σπίτι και –πολύ περισσότερο– να βρει δουλειά! Αυτό προκαλεί την μήνιν του πατρός / της Ελισάβετ. Οι αδελφοί απελπισμένα προσπαθούν να τον  μεταπείσουν. Ο Γιώργος, όμως, είναι αποφασισμένος! Εγκαταλείπει το σπίτι. Με βήματα αργόσυρτα –έχει να περπατήσει πολύ καιρό– φθάνει στην πόρτα και την ανοίγει. Ο μόνος που παρακολουθεί είναι η Όλγα. Κάνει περίπου 20 βήματα και σωριάζεται. Η Όλγα τρέχει να τον ανασηκώσει  και η ταινία κλείνει με μια πινελιά εικονοκλαστικού genius –κατά τη γνώμη μου– εκ μέρους του σκηνοθέτη: έχει τον αποκαμωμένο πρίγκιπα στα χέρια της μητέρας Αγγλίας σε σύνθεση όμοια με αυτή της Παρθένου και του Ιησού στην Πιετά του ξέρετε ποιου...

Φαίνεται πως η ζωή μιμείται την τέχνη αναδρομικά και εξ αποστάσεως...