Ο αντισημιτισμός είναι ένα φαινόμενο που δεν θα σταματήσει να μας απασχολεί. Όχι τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά την εισβολή των τρομοκρατών της Χαμάς στο Ισραήλ, οι οποίοι διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων πολέμου, από μαζικές δολοφονίες παιδιών, νέων ανθρώπων και ηλικιωμένων, απαγωγές παιδιών, μέχρι βιασμούς γυναικών και δημόσια περιφορά των άψυχων κορμιών τους υπό τη συνοδεία ιερών αλαλαγμών, βλέπουν το φως της δημοσιότητας διάφορες απόψεις που καλούν τους έλληνες πολίτες να δουν «αντικειμενικά» και «ψύχραιμα» τα πράγματα. Το κράτος του Ισραήλ, ισχυρίζονται, πληρώνει το τίμημα για το «απαρτχάιντ» κατά των Παλαιστινίων και είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Όταν βέβαια το Ισραήλ άρχισε να αντιδρά με πυγμή μετά το πρώτο σοκ, δηλώνοντας έτοιμο να θωρακίσει τους όρους που διασφαλίζουν την επιβίωσή του ως κρατική οντότητα, τότε άρχισαν να το κατηγορούν ότι δολοφονεί αμάχους και ότι κλιμακώνει την ένταση.
Νομίζω πως κάπου εδώ πρέπει να τεθεί η συζήτηση στο σωστό πλαίσιο. Το Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική δημοκρατία της περιοχής, χρωματισμένη από έναν ζωηρό και έντονο πολιτισμό, πρωτοπόρο στην τεχνολογία, την καινοτομία, ενώ οι μουσουλμάνοι που ζουν στην επικράτεια του ισραηλινού κράτους απολαμβάνουν δικαιώματα που οι εβραίοι δεν θα μπορούσαν ούτε να φανταστούν στις γειτονικές τους χώρες. Εν ολίγοις, το Ισραήλ νοιάζεται για την ευημερία όσων κατοικούν στην επικράτειά του. Από την άλλη, η Χαμάς αποτελεί έναν ισλαμικό φονταμενταλιστικό πυρήνα, μακριά και πέρα από κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, ενώ ταυτόχρονα διεξάγει έναν αγώνα με θρησκευτικούς όρους για την πλήρη κυριαρχία του Ισλάμ υπό οποιοδήποτε κόστος. Ο «λαός της Παλαιστίνης», όπως τον αποκαλούν, αποτελεί μονάχα ένα ακόμα μέσο, μια ασπίδα, πίσω από την οποία κρύβονται επιμελώς για να μένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα και οι θηριωδίες τους.
Επιστρέφοντας στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα, θα δούμε τα άκρα και των δύο χρωμάτων να συντάσσονται αναφανδόν με τους τρομοκράτες της Χαμάς, διασπείροντας το αντισημιτικό τους δηλητήριο στη δημόσια σφαίρα. Προκαλεί επίσης αλγεινή εντύπωση ότι συγκεκριμένα –και κατά τ’ άλλα λαλίστατα– κινήματα, όπως αυτό του #MeToo, παραμένουν άφωνα και δεν βρήκαν να ψελλίσουν ούτε μία λέξη για τα ανατριχιαστικά βίντεο που διέρρευσαν απεικονίζοντας τη σκύλευση γυναικείων πτωμάτων αλλά και την απάνθρωπη μεταχείριση ζωντανών γυναικών. Οι ίδιοι άνθρωποι που με κάθε ευκαιρία κατηγορούν τον λευκό, χριστιανό άντρα, που βλέπουν παντού πατριαρχία και συστημικό ρατσισμό, διαδηλώνουν φωνάζοντας «νίκη στα όπλα της Παλαιστίνης». Στην πραγματικότητα, πίσω από την επιχειρηματολογία τους κρύβεται ένας καλά μασκαρεμένος αντισημιτισμός, ο οποίος ενοχλείται από την ύπαρξη του εβραϊκού στοιχείου. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά εντάσσεται στην ιστορική συνέχεια των αντισημιτικών αντιλήψεων. Είναι μια συζήτηση που έχει διεξαχθεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν και συνεχίζει να ανακυκλώνεται και να ανανεώνεται στο σήμερα.
Κάπου εδώ μου έρχεται στον νου η καθ’ όλα επίκαιρη απάντηση του γερμανοεβραίου θεωρητικού των διεθνών σχέσεων, και αρχιτέκτονα του κλασικού ρεαλισμού, Hans J. Morgenthau, στον Ιησουίτη Daniel Berrigan, ο οποίος κατηγορούσε τους Ισραηλινούς για τη χρήση βίας:
Ξεκινάτε από την υπόθεση που μοιράζεται η ιουδαιοχριστιανική παράδοση, ότι δηλαδή ο κόσμος είναι κακός, ότι η χρήση βίας είναι κακή. Ύστερα όμως επιλέγετε ένα συγκεκριμένο κακό –αυτό που εντοπίζετε στο Ισραήλ– και το καθολικεύετε. Εδώ θεωρώ ότι εδράζεται μια αδικία, μια ηθική ανεπάρκεια, καθώς αν αναπροσαρμόσετε αυτή τη θέση, αν αναρωτηθείτε, όπως εγώ νομίζω ότι πρέπει να κάνετε με όρους δικαίου, θα έπρεπε να συγκρίνετε το κακό που βλέπετε στο Ισραήλ με αυτό που εντοπίζετε και αλλού, πιο συγκεκριμένα γύρω από το Ισραήλ, και έπειτα να φτάσετε στο συμπέρασμα των Πατέρων της Εκκλησίας. Αντιθέτως, εσείς επικεντρώνεστε σ’ ένα μικρό σημείο, το Ισραήλ, ξεχνώντας τι συμβαίνει γύρω του. Και αυτό το θεωρώ επικίνδυνο[1].
[1] https://progressive.org/magazine/daniel-berrigan-moral-dilemma-middle-east-1974/
