Νίκος Ανδρουλάκης

Είναι πανανθρώπινη οδυνηρή εμπειρία: Η Δημοκρατία δεν «αποθηκεύεται» ψυχικά, ώστε να χρησιμοποιηθεί σε περιόδους «έλλειψης» ή κρίσης. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν «πολιορκείται» από την  αχαλίνωτη δημαγωγία, υπόκειται σε συνεχή ευθραυστότητα, έτοιμη πάντοτε να καταρρεύσει απέναντι σε κάθε «χαοτικό ψέμα». Αρκεί αυτό να γίνει πιστευτό. Γι’ αυτό ακριβώς η Δημοκρατία που θέλει να ζήσει, δεν δικαιούται να είναι  «αφελής» και να μην αναγνωρίζει τους εχθρούς της. Ειδικά όταν αυτοί επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τους ανθρώπους ως «εργαλεία» για τους σκοπούς τους.

Κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το προσωπικό της κόμμα να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Το θέμα αυτό ήρθε στην ελληνική επικαιρότητα –οι προτεραιότητες της οποίας αποδεικνύουν και την… υψηλή αίσθηση πολιτικής αξιολόγησης που διαθέτει–, ταυτόχρονα με το εξίσου σοβαρό ζήτημα της επίθεσης ενός απίθανου χούλιγκαν βουλευτή που τα έκανε λαμπόγυαλο στην Εθνική Πινακοθήκη.

Μετά τη χαώδη εμπειρία του ΣYΡIZA, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στο ίδιο το κόμμα, στην πρόσφατη αλλά και απώτερη περίοδο, ήρθε η σειρά του ΠΑΣΟΚ; Το ΠΑΣΟΚ απειλείται από ένα ανάλογο χάος, στην προσπάθεια μέρους τουλάχιστον ορισμένων σημερινών κορυφαίων στελεχών του, με επικεφαλής τον Χάρη Δούκα, να ασκήσουν μια κινηματική αριστερή πολιτική συμμαχιών για να εξυπηρετήσουν την επανεμφάνιση στο χώρο της σημερινής αντιπολίτευσης του γνωστού «αντιδεξιού συνδρόμου» ως προνομιακού οχήματος για την κατάκτηση της εξουσίας;

Τελικώς, όχι μόνο δεν μάθαμε ποιοι ήταν οι «εθνικοί λόγοι» που επέβαλαν την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά δεν μάθαμε καν πώς ορίζονται οι «εθνικοί λόγοι» που οδηγούν σε κάποια παρακολούθηση.

Σε ένα πρόσφατο σημείωμά του, με αφορμή το πρόσφατο σκάνδαλο παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του Νίκου Ανδρουλάκη, ο Ευάγγελος Βενιζέλος απευθύνει στον πρωθυπουργό την (ίσως) ρητορική ερώτηση, αν συμφωνεί ότι η ΕΥΠ θα μπορεί να έχει το δικαίωμα με μια απλή έγκριση εισαγγελέα να παρακολουθεί μεταξύ των άλλων τις επικοινωνίες του ιδίου του πρωθυπουργού και μελών της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, αρμοδιότητα της οποίας είναι να επιβλέπει και να ελέγχει τις μυστικές υπηρεσίες. Στην ίδια ανάρτηση, ο κ. Βενιζέλος επίσης κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι παραβαίνει τη μεθοδολογική αρχή της «επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου», η οποία ορίζει ότι ο νόμος ερμηνεύεται με βάση το Σύνταγμα και όχι το Σύνταγμα με βάση το νόμο.

Οι κοντά σαράντα νεκροί ημερησίως από την «ξεχασμένη πανδημία», οι υποκλοπές και τα ρήγματα που έχουν ανοίξει στη δημόσια ζωή, η γενικότερη αίσθηση πως ο ορίζοντας αυτής της κυβέρνησης έχει γίνει η επίταση και επέκταση του μοντέλου μιας αλόγιστης (ανακουφιστικής, φυσικά, για ένα μέρος του πληθυσμού αλλά βλαπτικής προοπτικά για τον τόπο) τουριστικοποίησης και η επιδοματική αντιμετώπιση των κρίσεων – όλα αυτά προσφέρουν μια γεύση απογοήτευσης και δικαιολογημένης δυσφορίας. Η άποψη πως φαινόμενα σαν τα παραπάνω δεν είναι σημαντικά μπρος στο αγαθό της πολιτικής σταθερότητας μοιάζει ρηχή: διότι η σταθερότητα δεν μπορεί ποτέ να είναι η ανώτερη αξία μιας δημοκρατικής πολιτικής τάξης. Για την ακρίβεια, η σταθερότητα είναι σημαντική όταν προκύπτει ως απαύγασμα της καλής λειτουργίας των θεσμών και μιας κουλτούρας ώριμων συμβιβασμών που απέχουν από την ωραιοποίηση και την τεχνητή απόκρυψη των προβλημάτων. Αυτό που αισθανόμαστε πάντως εδώ και πολλούς μήνες (για να μην ανατρέξω πιο πριν) είναι πως η διακυβέρνηση της χώρας έχει στριμωχτεί σε μια καθημερινή κοπτορραπτική σε επικοινωνιακές τρύπες με την παρεμβολή κάποιων σημαντικών πλην ανεπαρκών από πολιτική άποψη λειτουργικών εκσυγχρονισμών (κυρίως ως προς την ψηφιοποίηση υπηρεσιών του Δημοσίου και παροχών προς τον πολίτη).

Νεφελώδης και καταγγελτική, συχνά χωρίς κατανόηση των λεπτομερειών και πολλές φορές παρελκυστική, είναι η δημόσια συζήτηση για τις υποκλοπές. Το κείμενο που ακολουθεί ξεκαθαρίζει τι έχει συμβεί (σε ό,τι έχει διευκρινιστεί) και τι μένει απαραιτήτως να μάθουμε. Εξηγεί ακόμα ότι η κυβέρνηση ελέγχεται για μια διαδικασία απολύτως εναρμονισμένη με την εφαρμογή των νόμων, που για να μην επαναληφθεί απαιτεί συγκεκριμένες ενέργειες και παρεμβάσεις. Ο πρωθυπουργός έχει υποχρέωση να νομοθετήσει κανόνες προστασίας των πολιτών, διότι η «δημοκρατία είναι το καθεστώς του αναστοχασμού και του αυτοπεριορισμού». Σε αυτό οφείλει να εξαντλήσει τη θεσμική ωριμότητά του και το ΠΑΣΟΚ. [ΤΒJ]