Χαμάς

Όταν η Χαμάς αναθεώρησε το καταστατικό της, το 2017, αξιοποίησε τις αφηγήσεις της παγκόσμιας Αριστεράς – με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα. Tεύχος 148

Ο Richard Landes για τον αντισημιτισμό στις ισλαμικές κοινότητες της Δύσης. Τεύχος 147

Η γενοκτόνος κτηνωδία της Χαμάς, απειλή κατά του πολιτισμού. Tεύχος 136

Γιατί η Χαμάς και το Ιράν κάνουν τον Χίτλερ περήφανο. 1.200 «βιβλία νεκρά» τώρα*, έξι εκατομμύρια «βιβλία νεκρά» πριν...

α) ακρότητα

Δολοφόνησαν εν ψυχρώ 1.400 αμάχους.

Μια ακρότητα, λένε οι 263.000 συγγραφείς.

β) λεπτότητα

Εκ του Κατάρ ο μέγας της Χαμάς ηγέτης ωστόσο δήλωσε: δεν ήταν κάτι το τυχαίο, αυτή η σφαγή: θα την επαναλάβουμε, παρόμοια, όσες φορές κι αν χρειαστεί, έως ότου το κράτος του Ισραήλ εξαφανιστεί.

Και εκ του ιδίου Κατάρ, ο ίδιος, συνεχίζει: εμείς, το έχουμε ανάγκη το αίμα των Παλαιστινίων που χύνεται, αυτό μας εμψυχώνει.

Για αυτά, από λεπτότητα, ούτε νύξη, οι 526.000 συγγραφείς.

Στις 14 Φεβρουαρίου 1945, Βρετανοί και Αμερικανοί βομβάρδισαν με εμπρηστικές βόμβες τη Δρέσδη, παλαιά γερμανική πόλη με μεσαιωνικά ξύλινα κτίρια, όπου εκτός των κατοίκων της είχαν ήδη συρρεύσει χιλιάδες πρόσφυγες των ανατολικών περιοχών. Η πύρινη κόλαση που ξέσπασε ακαριαία κατέκαψε την πόλη και οι νεκροί άμαχοι υπολογίζονται σε 120.000. Ήταν προφανές ότι το ναζιστικό καθεστώς, που είχε προκαλέσει τον πόλεμο, άρα και αυτή την ανείπωτη συμφορά, δεν μπόρεσε να υπερασπίσει τους πολίτες του.

Η απόλυτη μυστικότητα της προετοιμασίας της επίθεσης της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, η οργάνωση και η έκτασή της και η ανηλεής εκτέλεσή της αλλά και το μέγεθος και η βαρύτητα των πιθανολογηθέντων αντιδράσεων του Ισραήλ, οι οποίες  προφανώς είναι όχι απλώς αναμενόμενες αλλά ευπρόσδεκτες, οδηγούν στη λογική υπόθεση ότι η επίθεση είναι το πρώτο μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εις βάρος του Ισραήλ και γενικότερα της Δύσης η οποία συντάσσεται με το Ισραήλ. Οι αντίπαλοι δεν είναι άγνωστοι: ανεπιφύλακτα Ρωσία, Ιράν, Βόρεια Κορέα. Με επιφυλάξεις, Κίνα και Τουρκία.

Πιστεύει κανείς πως εκείνοι που, με επίγνωση όλων των συνθηκών και του συσχετισμού δυνάμεων, σφάζουν βιάζουν εξευτελίζουν αμάχους, ενήλικους και γέρους, βρέφη και εφήβους που διασκεδάζουν, προκειμένου έτσι να προκαλέσουν τα προβλέψιμα αντίποινα του Ισραήλ, προκειμένου δηλαδή να προκαλέσουν το χαμό χιλιάδων ζωών Παλαιστινίων και, με τον τρόπο αυτό, να ασκήσουν την όποια πολιτική τους, πιστεύει κανείς πως εκείνοι που χρησιμοποιούν τους Παλαιστίνιους όχι μόνο ως ασπίδα, αλλά και ως στόχο για τα απέναντί τους όπλα, θα δίσταζαν για κάποιο λόγο να χτυπήσουν ένα νοσοκομείο της Γάζας.

Πιστεύει κανείς πως στα στρατηγεία όπου σχεδιάστηκαν οι επιθέσεις του Οκτωβρίου, είτε κατά λάθος ήταν η έκρηξη στο νοσοκομείο, πράγμα απίθανο με τόσα θύματα, είτε σχεδιασμένη, υπάρχουν κάποιοι που να μη χαίρονται για μια ακόμα πετυχημένη κίνηση πάνω στη σκακιέρα που έχουν στήσει.

Να ηττηθεί λοιπόν συντριπτικά η Χαμάς. Το σύμπλοκο γεωπολιτικών συμφερόντων και μιας αντίθεσης που τη λέμε  «πολιτισμική» –αδύναμος όρος, εδώ το πράγμα είναι πιο απλό και απόλυτο: «δεν μπορείς να υπαρχεις, η ύπαρξή σου είναι ασύμβατη με τη δική μου»– δεν το έχει δύσκολο να στήσει την επόμενη Χαμάς, τα υλικά, οι ανθρώπινες ζωές, είναι εκεί, διαθέσιμα και φτηνά.

Με αφορμή τη δικαιολόγηση των απάνθρωπων πρακτικών των τρομοκρατών της Χαμάς από ορισμένους «ρεαλιστές» πάνω σε μια interest-based λογική, κάνω ορισμένους παραλληλισμούς με τη σκέψη του Χομπς, η οποία –αδίκως αν ρωτάτε τη γνώμη μου– έχει συνδεθεί με τον κυνισμό. Η κυρίαρχη ερμηνεία πάντως, αν και όχι η μοναδική, καθώς ήδη προκύπτουν νέες μελέτες που δίνουν διαφορετική διάσταση στη χομπσιανή πολιτική φιλοσοφία, περιγράφει τον Χομπς ως κυνικό και ακραιφνή ρεαλιστή που δεν πίστευε στην ύπαρξη ηθικών περιορισμών κατά τη διεξαγωγή του πολέμου. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν προκύπτει από μια συνολική εξέταση των γραπτών του, βασίζεται δε σε μια αποσπασματική, και τελικώς παραπλανητική, ερμηνεία τους. Όσον αφορά την ωμότητα και την αναλγησία, ο άγγλος φιλόσοφος έχει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μας πει.