Η ιστορία ξεκινάει το 1947, όταν η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το Σχέδιο Διαμελισμού της Παλαιστίνης (Απόφαση 181), προτείνοντας τη δημιουργία δύο κρατών: ενός εβραϊκού και ενός αραβικού. Το νεογέννητο τότε ισραηλινό κράτος αποδέχθηκε την πρόταση έστω και χωρίς τις ιστορικές εβραϊκές επαρχίες της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, χωρίς την Ιερουσαλήμ, χωρίς πρόσβαση σε εύφορα εδάφη· μάλιστα, με το μεγαλύτερο μέρος της παραχωρηθείσας γης να είναι ερημικό ή άγονο. Αντιθέτως, οι Άραβες απέρριψαν το σχέδιο συνολικά και επέλεξαν την οδό του πολέμου. Η περιοχή που προοριζόταν για αραβικό κράτος καταλήφθηκε εν μέρει από την Ιορδανία και την Αίγυπτο. όχι για να δημιουργηθεί παλαιστινιακή κρατική οντότητα αλλά για να απορροφηθεί από τους υπάρχοντες αραβικούς εθνικισμούς.
Ακολούθησαν ο Πόλεμος του 1948 (η «Νάκμπα» για τους Άραβες), ο πόλεμος του 1956, ο Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967, ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ το 1973 και αργότερα οι πόλεμοι στον Λίβανο, στη Γάζα και, προσφάτως, η φρικτή επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Μια μακρά σειρά πολέμων και επιθέσεων που δείχνει όχι απλώς άρνηση της συνύπαρξης, αλλά επίμονη εχθρότητα.
Παρά ταύτα, το Ισραήλ παραχώρησε τη Γάζα, αποχώρησε από το Σινά, αναγνώρισε διοικητική εξουσία στην Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη και επέτρεψε στους μουσουλμάνους τον έλεγχο του Όρους του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Έκανε δηλαδή παραχωρήσεις εδάφους, εξουσίας και συμβολισμού — χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα ειρήνης. Το αντάλλαγμα ήταν οι ρουκέτες, οι επιθέσεις αυτοκτονίας, οι απαγωγές και, τελικά, το ολοσχερές σφαγείο του 2023.
Σήμερα, ζητείται εκ νέου η αναγνώριση κράτους χωρίς να απαντώνται τα πιο βασικά ερωτήματα: αναγνωρίζει η άλλη πλευρά το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει; Έχει διατυπωθεί ρητή και δεσμευτική αναγνώριση, όχι μόνο από την Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά και από τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τις δεκάδες ένοπλες οργανώσεις που δρουν ανεξέλεγκτα στη Δυτική Όχθη; Θα υπάρξει αποστρατιωτικοποίηση και δέσμευση ειρήνης; Ή προτείνεται ένα κράτος-δορυφόρος του Ιράν, με οργανωμένη στρατιωτική και ιδεολογική βία ενάντια στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ;
Αντί να τίθενται αυτά τα ερωτήματα, παρατηρούμε έναν παγκόσμιο κατακλυσμό υποκριτικών δηλώσεων, συνοδευόμενο από fake news, όπως αυτά που κυκλοφόρησαν στους New York Times και αλλού, όπου παρουσιάζεται μονομερώς η σύγκρουση — ως εάν ο ισραηλινός στρατός να πολεμά τον άμαχο πληθυσμό για λόγους τιμωρίας και όχι ως απάντηση σε στρατιωτικές και τρομοκρατικές επιθέσεις.
Μια εύλογη ερώτηση που παραμένει αναπάντητη είναι: γιατί η Χαμάς δεν απελευθερώνει τους ομήρους; Γιατί ο παλαιστινιακός λαός δεν απαιτεί τη λήξη αυτής της σύγκρουσης; Αντί γι’ αυτό, προκρίνεται η σιωπή ή η αποδοχή της στρατηγικής της Χαμάς, μια στρατηγική που θυσιάζει Παλαιστινίους για να κερδίσει τη διεθνή συγκίνηση και νομιμοποίηση.
Το να ζητάει κανείς τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους χωρίς να ζητά και εγγυήσεις για την ειρήνη, τη συνύπαρξη, τον αφοπλισμό και την αναγνώριση του Ισραήλ δεν είναι απλώς αφελές· είναι μια πράξη που υπονομεύει την ασφάλεια, την ιστορική αλήθεια και τελικά την ίδια την προοπτική ειρήνης. Πριν ρωτήσουμε «αν συμφωνούν οι Ισραηλινοί», πρέπει να απαντήσουμε αν έχουν λόγο να εμπιστευθούν εκείνους που δεν αποδέχονται καν το δικαίωμά τους να υπάρχουν.
