Τι σημαίνει ένα «Free Palestine» ως πραγματικότητα για την Ελλάδα και την Τουρκία

Η λεγόμενη «Διακήρυξη της Νέας Υόρκης» αποτελεί ένα πολιτικό κείμενο που συνυπέγραψαν πολλές αραβικές χώρες, μεταξύ των οποίων η Τουρκία και το Κατάρ. Προτείνει την παράδοση των όπλων από τη Χαμάς στην Παλαιστινιακή Αρχή, ώστε αυτή να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Λωρίδας της Γάζας. Η πρόταση αυτή συνδέεται με την προοπτική διεθνούς αναγνώρισης ενός παλαιστινιακού κράτους, πιθανόν ακόμη και σε επίπεδο ΟΗΕ. Ενδεικτικά, η Γαλλία και η Βρετανία έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο σε επόμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Η Τουρκία και η στρατηγική της

Η Τουρκία, παρότι παραδοσιακά στήριζε τη Χαμάς και θεωρούσε σκανδαλώδη κάθε προσπάθεια αποδυνάμωσής της, υποστήριξε αιφνιδίως τη Διακήρυξη της Νέας Υόρκης. Γιατί;

Διότι βλέπει γεωπολιτικό όφελος: η Τουρκία σχεδιάζει, όταν και αν δημιουργηθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, να συνάψει συμφωνία ΑΟΖ με αυτό το νέο κράτος. Ένα τέτοιο σενάριο θα έδινε στην Άγκυρα πρόσβαση σε μια θαλάσσια ζώνη που σήμερα βρίσκεται υπό ισραηλινό έλεγχο. Αυτό εξηγεί τη στροφή 180 μοιρών της Τουρκίας και του Κατάρ, που πλέον εμφανίζονται να προωθούν μια λύση την οποία προηγουμένως απέρριπταν.

Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα

Η Ελλάδα πρέπει να δει την κατάσταση όχι μόνο από ανθρωπιστική σκοπιά, αλλά υπό το πρίσμα του διεθνούς συσχετισμού ισχύος και εδαφικού ελέγχου. Όπως στην περίπτωση της Κύπρου, όπου παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ η Τουρκία διατηρεί κατοχή τμήματος του εδάφους, έτσι και στο Παλαιστινιακό, αυτός που έχει τον έλεγχο του εδάφους (το Ισραήλ) έχει το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.

Αν η διεθνής κοινότητα αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος χωρίς τη συναίνεση του Ισραήλ, το ενδεχόμενο να προκύψει ένα κράτος «τυπικά ανεξάρτητο αλλά ουσιαστικά αδύναμο» είναι μεγάλο. Για την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι οι περιφερειακοί συσχετισμοί ισχύος μπορεί να μεταβληθούν δραστικά,  ιδίως αν η Τουρκία καταφέρει να συνδέσει το Παλαιστινιακό με τα σχέδιά της στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω ΑΟΖ.

Ένα «Free Palestine», αν προκύψει από διεθνή συναίνεση με ενεργό ρόλο της Τουρκίας και χωρίς πραγματική αποδοχή από το Ισραήλ, δεν θα είναι απλώς μια διπλωματική εξέλιξη, αλλά ένας κόμβος αναδιανομής ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα οφείλει να παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις, να ερμηνεύσει το ρόλο της Τουρκίας όχι ως «φιλοπαλαιστινιακό» αλλά ως γεωπολιτικά ιδιοτελή, και να εντάξει το Παλαιστινιακό στα δικά της στρατηγικά συμφραζόμενα — ιδίως σε σχέση με την Κύπρο, το Ισραήλ και την ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου.

Εν κατακλείδι, καθίσταται πλέον αδιαμφισβήτητο ότι ο Δημήτρης Κουτσούμπας του ΚΚΕ και η πλειονότητα της ελληνικής Αριστεράς, όπως και το σύνολο του λεγόμενου «ακτιβιστικού κινήματος» με τα πανό «Free Palestine» και τα συνθήματα κατά του Ισραήλ, λειτουργούν, συνειδητά ή αφελώς, υπέρ των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας. Με την εμμονική τους στήριξη στη Χαμάς και τη συστηματική τους στοχοποίηση του Ισραήλ, διευκολύνουν το νεοοθωμανικό αφήγημα, το οποίο επιδιώκει να εμφανίσει την Τουρκία ως προστάτιδα δύναμη των Παλαιστινίων, ενώ στην πραγματικότητα προωθεί τις βλέψεις της στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω πιθανής συμφωνίας ΑΟΖ με ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.  Πρόκειται για την ίδια ακριβώς στρατηγική συμμαχίας που ακολουθούν με τη Ρωσία, υπονομεύοντας συστηματικά την ελληνική εξωτερική πολιτική και το ευρωπαϊκό πλαίσιο ασφαλείας. Έτσι, οι συνεχείς δηλώσεις και παρεμβάσεις τους, με φρασεολογία βγαλμένη από τα φροντιστήρια του Κρεμλίνου και τα ινστιτούτα του Ερντογάν, δικαιώνουν απολύτως τον υπουργό Φλωρίδη και όσους προειδοποιούν εδώ και χρόνια ότι πρόκειται για ιδεολογικούς δορυφόρους της τουρκικής στρατηγικής. Δεν πρόκειται για απλές διαφωνίες· πρόκειται για γεωπολιτική συνενοχή.