Andreas Umland
Αναλυτής στο Stockholm Center for Eastern European Studies (SCEEUS) του Σουηδικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων. Αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Κιέβου-Mohyla Academy. Υπήρξε ερευνητής, υπότροφος και διδάσκων πολλών Πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων και είναι υπεύθυνος των σειρών βιβλίων "Soviet and Post-Soviet Politics and Society" και "Ukrainian Voices" του εκδοτικού οίκου Ibidem Press.
Στρατηγικές και πολιτικές προκλήσεις μιας «Δύναμης Εγγυήσεων» στην Ουκρανία
Από την άνοιξη του 2025, οι δυτικές εγγυήσεις ασφάλειας για την Ουκρανία έχουν καταστεί σημαντικό θέμα στη δημόσια συζήτηση και στον πολιτικό σχεδιασμό που οδηγεί στο τέλος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Το σημείο 5 του κοινού «σχεδίου ειρήνης» των ΗΠΑ και της Ρωσίας και η επακόλουθη 28-σημείων αντιπρόταση της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας αναφέρουν ότι η Ουκρανία πρέπει να λάβει «αξιόπιστες» ή «ισχυρές» εγγυήσεις ασφάλειας. Αυτά τα έγγραφα και η σχετική δημόσια συζήτηση έφεραν ξανά στο προσκήνιο το ερώτημα του τι μπορεί να σημαίνουν τέτοιες εγγυήσεις.
Το διεθνές σύστημα που καθιερώθηκε το 1945 βρίσκεται σε παρακμή. Η προηγούμενη «φιλελεύθερη» ή «βασισμένη σε κανόνες τάξη» ξεκίνησε με την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναπτύχθηκε, μεταξύ άλλων, με την ίδρυση αρκετών υπο-οργανώσεων του ΟΗΕ και συνδεδεμένων με αυτόν θεσμών, καθώς και με την εμφάνιση περιφερειακών συστημάτων συλλογικής ασφάλειας, όπως η Διάσκεψη (αργότερα: Οργανισμός) για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Μεταξύ άλλων, η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) του 1968, η Σύμβαση για τα Βιολογικά Όπλα του 1972 και η Σύμβαση για τα Χημικά Όπλα του 1993 έχουν καταστεί θεμέλια των διεθνών σχέσεων τις τελευταίες δεκαετίες.
Η «Συμμαχία των Προθύμων» για την Ουκρανία ως πυρήνας ενός ευρωπαϊκού δημοκρατικού οράματος
Λαμβάνοντας υπόψη την επίταση των παγκόσμιων συγκρούσεων μεταξύ δημοκρατιών και αυταρχικών καθεστώτων, η «Συμμαχία των Προθύμων» που σχηματίστηκε το 2025 για την Ουκρανία προσφέρει ένα μοντέλο για τη μελλοντική δι-ευρωπαϊκή συνεργασία μεταξύ των φιλελεύθερων κρατών.
Η καταστροφική διαπραγμάτευση ΗΠΑ και Ρωσίας στην Αλάσκα καταδεικνύει μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση των παραγόντων που καθοδηγούν την εξωτερική πολιτική της Μόσχας.
Η ανακοινωθείσα συνάντηση κορυφής μεταξύ των προέδρων της Ρωσίας και των ΗΠΑ και οι ελπίδες για κατάπαυση του πυρός στην Ανατολική Ευρώπη
Γιατί η αλλαγή στάσης του Τραμπ απέναντι στη Ρωσία δεν έχει μέχρι στιγμής μεγάλη σημασία
«Δεν θα το χαρακτήριζα ακόμη αναστροφή. Μέχρι στιγμής, πρόκειται απλώς για μια ανακοίνωση – και με τον Τραμπ, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τέτοιες προφορικές δηλώσεις με επιφύλαξη». Η Hannah Wagner της εφημερίδας «Der Tagesspiegel» του Βερολίνου συζητά με τον Δρ. Andreas Umland του Κέντρου Μελετών για την Ανατολική Ευρώπη (SCEEUS) του Σουηδικού Ινστιτούτου Διεθνών Υποθέσεων (UI)
Η προσπάθεια του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ να επαναφέρει τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Μόσχας και Κιέβου ήταν καταδικασμένη εξαρχής.
Ορισμένες επιπτώσεις της παράξενης προσπάθειας διαμεσολάβησης της κυβέρνησης Τραμπ στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο θίγουν ευθέως τα βασικά εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Η υιοθέτηση, περιέργως, από την Ουάσιγκτον ενός βασικού αιτήματος του Κρεμλίνου βασίζεται σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες.
Πέρα από τα στρατιωτικά μέσα διεξαγωγής του πολέμου της, η Μόσχα χρησιμοποιεί ένα ψευδοδημοκρατικό επιχείρημα για να συγκεντρώσει διεθνή υποστήριξη προκειμένου να επιτύχει την εσωτερική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας.
