Ας δώσουμε ένα light παράδειγμα. Το μετρό. Και ας πάρουμε υπόψη έναν συγκεκριμένο σταθμό του μετρό. Τον πιο κεντρικό, αυτόν του Συντάγματος.
Κι ας μη μιλήσουμε για κάποια βαριά ή δύσκολη αναπηρία, αλλά για κάτι ελαφρύ.
Έχετε πάθει ένα διάστρεμμα, όχι κάτι σπουδαίο. Δεν χρειάζεστε αμαξίδιο, ούτε καν πατερίτσα. Μετακινείστε κανονικά, αλλά οπωσδήποτε με κάποια δυσκολία, κουτσαίνετε κάπως. Έρχεστε από την Αμαλίας ή, από την άλλη πλευρά, από την Πανεπιστημίου. Υπάρχει είσοδος μπροστά από τον Εθνικό Κήπο για την πρώτη περίπτωση και υπάρχει είσοδος και μπροστά από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεταννίας για τη δεύτερη.
Τι δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει πρόσβαση. Και στις δύο εισόδους υπάρχει μονή κυλιόμενη σκάλα, αποκλειστικά ανόδου. Δεν υπάρχει ασανσέρ, εξυπακούεται.
Για να φτάσετε λοιπόν στην αποβάθρα του μετρό, πρέπει να κατεβείτε είτε από την Όθωνος στη μία περίπτωση είτε από την Βασιλέως Γεωργίου Α’ στην άλλη, να φτάσετε στη Σταδίου, να διασχίσετε όλη την πλατεία Συντάγματος, να καταλήξετε κοντά στην είσοδο του μετρό και να χρησιμοποιήσετε ασανσέρ ή να κατεβείτε μερικά σκαλιά για να φτάσετε στο επίπεδο από το οποίο και μετά υπάρχει κυλιόμενη σκάλα καθόδου.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε την προσπάθεια που θα κάνει για να κινηθεί, ένας άνθρωπος που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο ή, έστω, μια μητέρα ή ένας πατέρας με ένα καρότσι ή ένας ηλικιωμένος άνθρωπος.
Αυτό είναι ένα ελάχιστο παράδειγμα. Κατά τα λοιπά, υποκριτικά, διακηρύσσουμε την ευαισθησία μας αναφερόμενοι στη συγκεκριμένη ημέρα, υποστηρίζοντας ότι αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ίσες ευκαιρίες για όλους, και βέβαια για την προάσπιση των δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ.
Ουαί ημίν… (και όχι υμίν, αφού όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι και εξίσου υποκριτές).
