Το «πυρίμαχο» αντίτυπο βρέθηκε τυχαία στο βιβλιοδετείο του Παπύρου το 1978, από τον αξέχαστο φίλο Μιχάλη Μεϊμάρη, ο οποίος το χάρισε στον Μανόλη Αναγνωστάκη. Το φωτοτύπησα και το παρουσιάζω.
Αναρωτιέμαι πότε μπορούμε να βεβαιωθούμε ότι ένα περιοδικό κάποτε υπήρξε. Πώς αποδεικνύεται, ποιο είναι το αδιάσειστο κριτήριο. Η απάντηση είναι απλή αλλά η τεκμηρίωση δύσκολη. Για να δεχθούμε ότι ένα περιοδικό υπήρξε, χρειάζεται να έχει τυπωθεί και να έχει φτάσει στα χέρια ενός τουλάχιστον παραλήπτη. Ένα τέτοιο τεύχος, που ένα και μοναδικό αντίτυπό του διασώθηκε, είναι το Θέατρο του Κώστα Νίτσου (τχ. 31, Γενάρης-Φλεβάρης 1967). Επρόκειτο να κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 1967, αλλά λόγω των συνθηκών αποσύρθηκε και κάηκε όλο το τιράζ. Το 1973 εκδόθηκε ένα νέο τεύχος με τον ίδιο αριθμό (31, Γενάρης-Φλεβάρης 1973) με τελείως διαφορετική ύλη.
Το «πυρίμαχο» αντίτυπο βρέθηκε τυχαία στο βιβλιοδετείο του Παπύρου το 1978, από τον αξέχαστο φίλο Μιχάλη Μεϊμάρη, ο οποίος το χάρισε στον Μανόλη Αναγνωστάκη. Το φωτοτύπησα και το παρουσιάζω.
Ερευνητής της λογοτεχνίας. Μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, διατηρεί σημαντικό αρχείο το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί στην έρευνα πολλών εργασιών στο χώρο της νεοελληνικής φιλολογίας.
Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.