Επιλέγω πρώτα τη γνώμη της για τον Διονύσιο Σολωμό:
Τον υπεραγαπώ, αλλά: με όλο το δέος που του πρέπει. Τον αγαπώ για τα φαντάσματά του, για τη σπαραγμένη γλώσσα του, για τα νεκρά κορίτσια, που έχει τραγουδήσει. Αλλά, κακά τα ψέματα: για όποιον γράφει, ο Σολωμός δεν είναι, δεν μπορεί να είναι «έμπνευση». Είναι τρόμος.
Και ένα απόσπασμα από μετάφρασή της (Εγκώμιο του εγκλήματος):
«Ο εγκληματίας παράγει την αίσθηση του ηθικού και του τραγικού κι έτσι συμβάλλει στη διακίνηση των αισθητικών συγκινήσεων του κοινού, αφού μεσ’ απ’ αυτόν τον εγκληματία, γεννιέται η τέχνη, η λογοτεχνία, οι μεγάλες τραγωδίες σαν τον “Οιδίποδα” και τον “Ριχάρδο τον Τρίτο”» γράφει ο Μαρξ. Συνεχίζει η Τζένη Μαστοράκη: «Οι δυο τους, ποιητής κι εγκληματίας, μπορει να έχουν, τελικά, κάτι κοινό. Ας πούμε: ποιήματα και εγκλήματα είναι προϊόντα μιας διπλής ζωής. Δεν εννοώ τίποτα θεαματικό. Κάτι σαν: άλλη δουλειά το πρωί και άλλη το βράδυ. Ποιήματα και εγκλήματα τρέφονται συνήθως από το νυχτερινό κομμάτι μιας ζωής. Ή, πάντως, απ’ το πιο ερημικό. Οι ποιητές και οι εγκληματίες μένουν στο σκοτάδι. Σπάνια γίνονται διάσημοι (Από συνέντευξη στον Β. Κ. Καλαμαρά, Ελευθεροτυπία, 26/11/2009).
Επιμέλεια: Γιώργος Ζεβελάκης
