21η Απριλίου 1967

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Στρεβλή πορεία, 1960-1974. Πολιτική και κουλτούρα από τη δεκαετία του ‘60 στη δικτατορία, Μεταίχμιο, Aθήνα 2024, 352 σελ.

Πώς φτάσαμε στη δικτατορία του 1967. Κατά τον ιστορικό Ευάνθη Χατζηβασιλείου, όλα όσα συνέβησαν τότε, που οδήγησαν, τελικά, στα Ιουλιανά και στην Επταετία, ήταν το αποτέλεσμα της αρχομανίας ενός παθολογικού νάρκισσου (Γεωργίου Παπανδρέου), ο οποίος είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τις ικανότητές του που προσπάθησε να εργαλειοποιήσει έναν σκοτεινό ακροδεξιό συνωμότη στρατοκράτη (Γεώργιο Γρίβα) για να επισκιάσει πολιτικά τον προκάτοχο του (Κωνσταντίνο Καραμανλή) πετυχαίνοντας κάτι (την Ένωση Κύπρου-Ελλάδος) που ήταν πολιτικά και διπλωματικά αδύνατον να επιτευχθεί. 

Φίλοι και συμφοιτητές με τον Γιάννη Δουβίτσα στη Γεωπονική Σχολή, συγκατοικήσαμε την κρίσιμη χρονιά του 1967. Μέναμε σ’ ένα ημιυπόγειο στην οδό Σκιάθου 75, στα Πατήσια. Εκεί ακούσαμε τις ερπύστριες των τανκς εκείνη την Παρασκευή της 21ης Απριλίου.

Όταν ένας Αμερικανός, στέλεχος της CIA και εκπρόσωπος μιας χώρας στην οποία άκμασε ο ρατσισμός και η δουλεία, αποκαλούσε πόρνη την ελληνική δημοκρατία…

Δημήτρης Βεριώνης, Θάνατοι στη χούντα. Δολοφονίες, αντιδικτατορική δράση, ύποπτοι θάνατοι κατά την περίοδο 1967-1974, Τόπος, Αθήνα 2024, 805 σελ.

Το βιβλίο του Δημήτρη Βεριώνη, Θάνατοι στη χούντα, είναι ένα εκτενές, οργανωμένο και σημαντικό έργο με φιλοδοξία να καταγράψει όλους τους θανάτους που επήλθαν κατά την περίοδο της δικτατορίας 1967-1974 ως αποτέλεσμα σύλληψης, δίωξης, κακομεταχείρισης, και κάθε είδους βίας του καθεστώτος σε βάρος πολιτών οι οποίοι του εναντιώθηκαν, λιγότερο ή περισσότερο φανερά.

Τιμόθεος Παπαδόπουλος, Του Λαζάρου, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2022, 368 σελ.

Τιμόθεος Παπαδόπουλος, Του Λαζάρου. Όταν είδα τον τίτλο, ξαφνιάστηκα. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Όταν τέλειωσα το βιβλίο, είπα μέσα μου: μόνον αυτός ο τίτλος τού πήγαινε! Γιατί το βιβλίο είναι τόσα πολλά και διαφορετικά μαζί, που μόνο το όνομα του αφηγητή μπορούσε να τα περιλάβει. Ο Τίμος δεν μας καλεί να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν σαν «μανιακοί» συγγενείς που επισκέπτονται τελετουργικά το νεκροταφείο των νεκρών τους αλλά το παροντοποιεί.