Γιάννης Κάτρης

Εμφάνιση άρθρων Books' Journal βάσει ετικέτας

Το τέλος της «δημόσιας Ιστορίας»

Περικλής Φ. Κωνσταντινίδης

Ο Γεώργιος Παπανδρέου απευθύνεται στην ολομέλεια της Βουλής. Μετά τις εκλογές του 1962, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου πήρε 52% και έγινε πρωθυπουργός, αποφάσισε ότι θα θεμελιώσει την πολιτική κυριαρχία του «πετυχαίνοντας αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει ο Καραμανλής»: την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Και τι έκανε; Όπως γράφει ο Χατζηβασιλείου, «βγάζει από τη ναφθαλίνη» και ορίζει τον Γεώργιο Γρίβα, ακροδεξιό ιδρυτή και αρχηγό της Χ και της ΕΟΚΑ, στο στρατιωτικό συμβούλιο διαχείρισης του Κυπριακού και, ύστερα από αίτημά του, τον στέλνει στην Κύπρο… Όταν, κατόπιν, ο Γρίβας άρχισε στην Κύπρο να δρα εξτρεμιστικά, ο Γρίβας τον απείλησε ότι θα τον καταγγείλει στην κοινή γνώμη και θα τον εκθέσει ως «προδότη» του Κυπριακού. Έτσι, ο Παπανδρέου εγκλωβίστηκε λόγω των επιλογών του, καθιστάμενος όμηρος και του γιου του, Ανδρέα, που επίσης δημαγωγούσε για το Κυπριακό. Κάπως έτσι προετοιμάστηκε η αποσταθεροποίηση που έφερε τη χούντα.

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ευάνθης Χατζηβασιλείου, Στρεβλή πορεία, 1960-1974. Πολιτική και κουλτούρα από τη δεκαετία του ‘60 στη δικτατορία, Μεταίχμιο, Aθήνα 2024, 352 σελ.

Πώς φτάσαμε στη δικτατορία του 1967. Κατά τον ιστορικό Ευάνθη Χατζηβασιλείου, όλα όσα συνέβησαν τότε, που οδήγησαν, τελικά, στα Ιουλιανά και στην Επταετία, ήταν το αποτέλεσμα της αρχομανίας ενός παθολογικού νάρκισσου (Γεωργίου Παπανδρέου), ο οποίος είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τις ικανότητές του που προσπάθησε να εργαλειοποιήσει έναν σκοτεινό ακροδεξιό συνωμότη στρατοκράτη (Γεώργιο Γρίβα) για να επισκιάσει πολιτικά τον προκάτοχο του (Κωνσταντίνο Καραμανλή) πετυχαίνοντας κάτι (την Ένωση Κύπρου-Ελλάδος) που ήταν πολιτικά και διπλωματικά αδύνατον να επιτευχθεί.

Συνεχίστε...