Αυτή η «ψυχή» του συλλογικού σώματος αντανακλά και μια συλλογική οίηση, μια περηφάνια γι’ αυτό που υπήρξε και γι’ αυτό που εξακολουθεί να είναι, οίηση που τείνει στην υπογράμμιση και στη διατήρηση αυτών των χαρακτηριστικών.
Η έλλειψη αυτού του anima corporis και η υπαγωγή των συλλογικών σωμάτων σε ευρύτερα μορφώματα αναιρεί την ανάγκη ύπαρξής τους, αφού τα μετατρέπει σε κενά, χωρίς σημασία, αλαλάζοντα κύμβαλα.
Έχουν καμιά σημασία οι ανακοινώσεις της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ή του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, αφού σταθερά προβάλλουν πολιτικές θέσεις κείμενες στα αριστερά και, πάντως, αντικυβερνητικές;
Έχουν καμιά σημασία οι ανακοινώσεις των σωματείων-σφραγίδων, των ελεγχόμενων από το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ η από οποιοδήποτε άλλο κόμμα του οποίου αποτελούν απλώς ιμάντες μεταβίβασης της γραμμής στις ευρύτερες μάζες;
Μόνο προπαγανδιστική σημασία έχουν, με τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων στους αδαείς.
Ασφαλές κριτήριο για τη διαπίστωση του σοβαρού και σπουδαίου τής κάθε αντικυβερνητικής ή φιλοκυβερνητικής ανακοίνωσης συλλόγων και σωματείων, ου μην αλλά και ΝΠΔΔ, όπως ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, είναι: «Είπε ποτέ κάτι διαφορετικό;»
