Έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχεδόν τα πάντα, αλλά τώρα είναι η ώρα της δράσης του κοινού παράγοντα του διάσημου ορισμού: the people. Σκεπτόμενος ως πολίτης του κόσμου δεν θα ψήφιζα ποτέ για κάποιον καταδικασμένο για κακουργήματα, σεξουαλική επίθεση και δεδηλωμένο θαυμαστή του Χίτλερ. Δεν είναι δυνατόν να μπει κανείς σε περισσότερες λεπτομέρειες για το ποιόν του Orange Jesus χωρίς να χρειαστεί άπλετο χρόνο και γερό γαστρεντερικό σύστημα. Αυτός ο απατεώνας κατάφερε να φυσιολογικοποιήσει τη χυδαιότητα σε βαθμό που κανένας δεν θα φανταζόταν πριν την κάθοδό του πάνω σε εκείνη την επίχρυση κυλιόμενη σκάλα του, το 2015.
Αντίθετα από κάθε άλλη προεδρική εκλογή από ιδρύσεως των ΗΠΑ, δεν περιλαμβάνεται στα διακυβεύματα –όπως σε αυτήν– το ίδιο το πολίτευμα της χώρας. Μπορεί κανείς να διατηρεί αμφιβολίες για επιμέρους πολιτικές, θέσεις ή απόψεις της Κάμαλα Χάρις, αλλά κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την πίστη της στην Δημοκρατία, στο Σύνταγμα και στο Κράτος Δικαίου. Και στη συγκεκριμένη ιστορική περίσταση και εκλογή αυτό (πρέπει να) αρκεί.
Τρία μόνον επιπλέον σημεία για τα τεκταινόμενα ξεκινώντας από το σοβαρότερο.
Πρώτον, ανησυχώ για το διάστημα από την επομένη των εκλογών έως την 20ή Ιανουαρίου που θα ορκιστεί ο ή η νέος/-α πρόεδρος.
Δεύτερον, πρέπει να γίνει σοβαρή μελέτη και έρευνα για το ρόλο των ΜΜΕ στην αντιμετώπιση και την προβολή του Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, που ανέχθηκαν και ακρίτως πρόβαλλαν τον οχετό που έβγαινε από το ασχημότερο στόμα που έχω δει σε homo sapiens.
Και τέλος, θα ήθελα να ξέρω τι σόι άνθρωπος στην Αμερική σε αυτές τις εκλογές κατατάσσει τον εαυτό του στους αναποφάσιστους...
