Έτσι άρχισα να σκέφτομαι τι έκανε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πέσει τόσο έξω στην κρίση του. Θεωρώ λοιπόν πως είδε σ’ αυτόν έναν συναγωνιστή στο άθλημα της πολιτικής κυβίστησης.
Όπως τότε –προ αυταπατών–, όταν ο Αλέξης εφορμούσε κατά των Βρυξελλών με «τον ένα νόμο και το ένα άρθρο» του και μετά επέστρεφε εις τας Αθήνας «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος». Έτσι και ο Ερντογάν. Πριν μεταβεί στη Μαδρίτη μόνο τη Βιέννη δεν διεκδίκησε. Κατάλογο έξι σημείων είχαν διαρρεύσει πως θα κατέθετε ο πολυχρονεμένος ενώ ήταν ακόμη στην Άγκυρα – βεβαίως. Και έφθασε στη Μαδρίτη. Υποθέτω πως ο Αλέξης όταν τον είδε θα συγκινήθηκε. Σε κάθε του δημόσια εμφάνιση ο τούρκος πρόεδρος ήταν βλοσυρός, δύσθυμος και μακράν ο πιο παράταιρος από τους παριστάμενους ηγέτες, ακολουθούμενος μόνιμα από τη διερμηνέα του και μια κλίκα μυστακοφόρων νεωκόρων. Σε κάθε του συναναστροφή η αμηχανία του ήταν παραπάνω από φανερή. Ο Αλέξης ταυτίστηκε. Θυμήθηκε εκείνο το καταπληκτικό πορτρέτο από Ευρωπαϊκή Συνοδο που ο ίδιος ήταν όλο δεξιά και παρόλο παρών φαινόταν σαν να ήταν photoshopped. Το μόνο πράγμα που ήταν περισσότερο από την αμηχανία του Τσίπρα εκείνο το βράδυ ήταν η ντροπή εκατομμυρίων από εμάς που το βλέπαμε.
Αλλά ας πάμε στην ουσία τού τι κατάφερε ο Ερντογάν. Το μόνο απτό ήταν η συνάντηση με τον αμερικανό πρόεδρο. Μόνο αυτό. Και για αντάλλαγμα αυτής της συνάντησης παρέδωσε όλα τα υπόλοιπα, της δικής μας «γης και ύδατος» περιλαμβανομένων. Ο Ερντογάν δεν έβγαλε τσιμουδιά. Και αυτό δεν συνέβη τυχαία, φυσικά, ούτε ήταν αποκλειστικό αποτέλεσμα της πίεσης που άσκησαν οι ΗΠΑ, η οποία πίεση βέβαια μόνο αμελητέα δεν είναι. Αλλά επειδή τα ελληνοτουρκικά και η εξωτερική / αμυντική πολιτική είναι αυθεντικά σοβαρά ζητήματα, το παρόν άρθρο θα επικεντρωθεί στον πολιτικό αλληλοθαυμασμό Τσίπρα -Ερντογάν και στο ειδύλλιο που εξυφαίνεται πλατωνικώς.
Έτσι, λοιπόν, αν ήταν να αποδοθεί η παρουσία Ερντογάν στη Μαδρίτη με όρους φιλμ- νουάρ, ο τίτλος θα ήταν «Το μεγάλο μόκο». Ο Αλέξης φαντασιακά θα αναπόλησε δικές του παλιές επιτυχίες. Ποιος ξεχνάει το «Kiss me Merkel» ή το κλασικό «The Jungle of the Drachma».
Και τελειώνοντας, σαν κάθε τσάμπα μάγκας που σέβεται το λαϊκισμό του, ο Ερντογάν επέστρεψε στην Τουρκία και συνέχισε τον αναθεωρητικό του χαβά από την άνεση του σπιτιού του. Και μέσα στο νεο-οθωμανικό του παραλήρημα έκανε το λάθος βήμα. Τις συνέπειες του ατοπήματός του περί του τι να ψηφίσουμε οι Ελληνες δεν τις προνόησε γιατί είναι τακτικιστής του παζαριού και όχι παίκτης με αντίληψη της στρατηγικής. Άλλη μια ομοιότητα που μοιράζονται με τον Αλέξη.
