Συχνά οι ιστορικές εξελίξεις προκύπτουν μέσω μακρόχρονων διαδικασιών, ενώ άλλοτε παράγονται από αποφάσεις που λαμβάνονται ακαριαία. Ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ αυτές τις ημέρες πυροδοτήθηκε από την απόφαση του προέδρου Μπάιντεν να αποσυρθεί από τη διεκδίκηση της δεύτερης θητείας, που και δικαιούται συνταγματικά και είχε κατακτήσει δημοκρατικά. Με αυτή την απόφαση, αποδείχτηκε το πολιτικό μεγαλείο του ανδρός, αφού έθεσε το συμφέρον της χώρας υπεράνω εαυτού. Ιδωμένο αλλιώς, έκανε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνει από τότε που γεννήθηκε ο Τραμπ – ο χειρότερος κλέφτης οξυγόνου που έζησε ποτέ.
Το πολιτικό κύκνειο άσμα του προέδρου Μπάιντεν, που θα επισημοποιηθεί απόψε με πανεθνική ομιλία, έφερε στο προσκήνιο την Κάμαλα Χάρις, να τίθεται αντιμέτωπη με τον Τραμπ και να δίνει στους Δημοκρατικούς το μόνο που έλειπε ώς τώρα από την καμπάνια τους: τον ενθουσιασμό. Η αρχική μετα-δόνηση από την απόσυρση Μπάιντεν είχε ως επιφερόμενο την ανάδειξη της αντιπροέδρου που, με την πρώτη της ομιλία χθες στο Μιλγουόκι, έδειξε πως είναι έτοιμη να ενσαρκώσει την, κατά την γνώμη μου, αλληλοπληρωματική αντίστιξη του τίτλου. Ο κατά τεκμήριον απατεώνας, ρατσιστής και μισογύνης θα αναμετρηθεί με γυναίκα, μη λευκή και πρώην εισαγγελέα. Η ποιητική δικαιοσύνη είναι γνωστή και ως ποιητική ειρωνεία. Είναι διαμετρικά αντίθετοι σε κάθε πεδίο σύγκρισης. Είναι ευφυέστατη, είναι βλαξ. Είναι εξαιρετική ρήτωρ, είναι κάτοχος 500 λέξεων. Αυτή ομνύει στη δημοκρατία, αυτός είναι φασίστας. Μπορεί κανείς να συνεχίσει εις τον αιώνα.
Η νέα υποψήφια έχει την υποστήριξη όλων των πτερύγων του κόμματός της και πλέει ανεμπόδιστα, την ίδια στιγμή που οι Ρεπουμπλικανοί, και πολύ περισσότερο ο orange baby hands, ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι τους βρήκε.
Σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής και παγκόσμιου οφέλους, όμως, εξακολουθεί να είναι σπουδαιότερη η ήττα του Τραμπ και του τραμπισμού παρά η νίκη των Δημοκρατικών. Προέχει η νίκη της Δημοκρατίας.
