Η Δημοκρατία είναι το μοναδικό πολίτευμα που αναγνωρίζει πως είναι ατελές και, μέσω του δικαιώματος της ψήφου, θέτει στους πολίτες την ευθύνη για την πορεία της στη διαρκή βελτίωση. Το εκλέγειν είναι ο ορισμός και η πεμπτουσία της ατομικής ευθύνης. Όσοι δεν το ασκούν είναι συνήθως αυτοί που όταν κάτι (τους) συμβεί είναι οι πρώτοι που αλαλάζουν «πού είναι το κράτος;»
Αντίθετα, σε όλα τα άλλα πολιτεύματα (μοναρχία, δικτατορία, θεοκρατία), το καθεστώς δεν εξελίσσεται, επειδή είναι εξαρχής δικαιωματικά και αυθύπαρκτα τέλειο. Ατομική ευθύνη δεν υπάρχει, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει και τίποτε άλλο.
Ευτυχώς ανήκομεν εις την Δύσιν και στα καθ’ ημάς ανέτειλε την προηγούμενη Κυριακή κάτι πολύ δημοκρατικό και πολύ φιλελεύθερο.
Ο κυριότερος λόγος που, κατά τη γνώμη μου, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές τόσο σαρωτικά, και ο Αλέξης Τσίπρας τις έχασε τόσο πανωλεθριαμβευτικά είναι πως η χώρα δεν έχει χρείαν προοδευτικής διακυβερνήσεως την οποία σύμπασα η Αριστερά μονίμως υπόσχεται και ευαγγελιζεται. Και δεν έχει χρεία επειδή η χώρα διαθέτει προοδευτική διακυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός, υιοθετώντας την πολιτική αρχή των συντηρητικών όπου Γης περί μείωσης φόρων και συγκράτησης των δαπανών, τήρησε τις πολιτικές επιταγές του χώρου του. Αυτό όμως που ανέδειξε τον φιλελευθερισμό του και την ικανότητά του να προσαρμόζεται σε κρίσεις, όπως κατά την πανδημία, ήταν η ευελιξία του να αλλάζει την πολιτική του και να υιοθετεί, μέσω της απαραίτητης επιδοματικής πολιτικής, μια βασική αρχή της άλλης πλευράς. Στις συντηρητικές αρχές η επιδοματική πολιτική θεωρείται ανάθεμα, ενώ στις φιλελεύθερες ακρογωνιαίος λίθος. Οι περιστάσεις όμως ήταν ακραίες και τα μέτρα έπρεπε να ήταν ανάλογα. Συνευτυχώς, υπήρχαν διαθέσιμοι συνεργάτες, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Θόδωρος Σκυλακάκης, που βοήθησαν να γίνει με φειδώ και εντός δυνατοτήτων. Για την πολιτική ιδιοσυστασία ενός κεντροδεξιού πρωθυπουργού αυτό συνιστά υπέρβαση. Όμως έτσι στάθηκε η χώρα. Με τεράστιο ανθρώπινο κόστος. Αλλά δεν διαλύθηκε. Το κράτος ήταν παρόν και συντεταγμένο. Εκτός από τους δικούς του εδώ, ούτε στην Ευρώπη έχουν συνειδητοποιήσει πως υπάρχει ρεπουμπλικανός Ομπάμα. Έχει καταγωγή από τα Χανιά και έχει την ίδια τροφό μητέρα με τον Mr. 44.
Και πώς να μην πάρει 40% όταν πήγαμε από την εξευτελιστική συνέντευξη Τσίπρα στον πρόεδρο Κλίντον στην ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο; Όλοι μας νομίζω νοητά βάλαμε τον Τσίπρα ή τον Ανδρουλάκη στο ίδιο πόντιουμ και το λεξικό της Οξφόρδης απέκτησε καινούργιο ορισμό του cringey.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αντιπάλους έναν Τσίπρα που πρότεινε όλα τα είδη των κυβερνήσεων εκτός από τη σκέτη, και έναν Ανδρουλάκη που αν ήμουν στη θέση του θα ξύριζα το μούσι για να μη μου θυμίζω τον Φωτόπουλο της ΔΕΗ. Αν και πολύ φοβάμαι πως οι ομοιότητες δεν περιορίζονται στο τριχωτό των παρειών...
