Ήδη από το βράδυ της εκλογής του αφροαμερικανού προέδρου Ομπάμα, ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία Mitch McConnell συναντήθηκε με κορυφαία στελέχη του κόμματος, όπου συμφωνήθηκε πως ο κύριος στόχος του κόμματος θα ήταν να μην κερδίσει δεύτερη θητεία ο Ομπάμα. Gια την επίτευξη αυτού του στόχου κανένα μέσο δεν θα αποκλειόταν, όσο ακραίο ή πολιτικά ανήθικο κι αν ήταν. Το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή αμέσως και, κοινοβουλευτικά, η κωλυσιεργία έγινε το επίσημο modus operandi ακόμη και για νομοθετήματα που ήταν προτάσεις του προκατόχου τού 44ου Προέδρου, του Τζορτζ Μπους του νεότερου. Και σα να να μην έφτανε αυτό, σιωπηλά στην αρχή και ξεδιάντροπα φανερά αργότερα, ασπάστηκαν τη θεωρία συνωμοσίας που ήθελε τον Ομπάμα να έχει γεννηθεί στην Κένυα και συνεπώς να μην είναι νόμιμα εκλεγμένος ηγέτης. Σημαιοφόρος αυτής της απροκάλυπτα ρατσιστικής θεωρίας αυτοανακηρύχθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Η κάθοδος στην πολιτική σχιζοφρένεια είχε αρχίσει.
Όσοι παρακολουθούσαν τα γεγονότα έβλεπαν τον κυνισμό να αντικαθιστά την όποια νηφαλιότητα είχε απομείνει στις θέσεις του κόμματος. Και εκεί που όλοι πίστευαν πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο συντηρητικό δίδυμο από αυτό των Μπους - Τσένεϋ, αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν όταν είδαν τους Τραμπ και Πενς. Ώς τότε, ο πολιτικός Ιησούς για τους Ρεπουμπλικανούς ήταν ο Ρόναλντ Ρέηγκαν και ιδεολογικός του(ς) πατέρας ήταν ο William F. Buckley Jr. Ωστόσο ο συντηρητισμός που πρέσβευαν ήταν ήταν ένας συντηρητισμός αρχών, που εδραζόταν στέρεα στη σχεδόν φετιχιστική λατρεία του κράτους δικαίου και στις αρχές του κοινοβουλευτισμού. Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν με την εκλογή του Tραμπ που, σχεδόν εξαρχής, έδειξε τις προθέσεις του όταν, σε μια ερώτηση δημοσιογράφου για τα επεισόδια που είχαν σημειωθεί στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια, στις 17 Αυγούστου του πρώτου έτους της προεδρίας του, είχε δηλώσει το περίφημο, ότι υπήρχαν «καλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές», εξισώνοντας τους ειρηνιστές διαδηλωτές με τα τάγματα των φασιστοειδών που είχαν παρελάσει κρατώντας δάδες και φωνάζοντας το ανατριχιαστικό σύνθημα «οι Εβραίοι δεν θα μας αντικαταστήσουν».
Ο σημερινός πρόεδρος Μπάιντεν, αργότερα, δήλωσε πως πήρε την απόφαση να κατεβεί ως υποψήφιος για την προεδρία έπειτα από τις συγκεκριμένες εκείνες δηλώσεις. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όμως, δεν αντέδρασε. Η τυφλή λατρεία προς το πρόσωπο του ηγέτη τους είχε αντικαταστήσει τις όποιες πολιτικές αρχές που ώς τότε τους διέκριναν. Η πορτοκαλί σκουριά είχε αρχίσει το «θεάρεστο» έργο της, υποστηριζόμενη από οπαδούς που χαρακτηρίζονταν από θρησκοληψία, χαμηλό πνευματικό επίπεδο και ροπή προς την υιοθέτηση ακραίων θεωριών συνωμοσίας. Οι Δημοκρατικοί δεν ήταν πια απλώς αντίπαλοι. Ήταν μια δράκα παιδόφιλοι κανίβαλοι που εξύφαιναν τα σχέδιά τους σε μια πιτσαρία στην Ουάσιγκτον. Δεν είναι αστείο αυτό που μόλις διαβάσατε. Είναι η βασική θέση των μουρλών της Qanon που, πλέον, θεωρείται ανεπίσημη συνιστώσα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Αλλά τίποτε δεν καταδεικνύει την ακραία φύση τους, κατά την γνώμη μου, όσο το εάν αντιπαραβάλει κανείς το πώς αντέδρασαν οι δύο Δημοκρατικοί υποψήφιοι Πρόεδροι όταν έχασαν τις εκλογές. Πρώτος ο Aλ Γκορ που, ενώ κέρδισε τη λαϊκή πλειοψηφία σε απόλυτους αριθμούς και την εκλογή καθόρισε το Ανώτατο Δικαστήριο, αποδέχθηκε αμέσως την απόφαση με την οποία είχε πει ότι διαφωνούσε, πλην υποχώρησε για το καλό της χώρας. Ακολούθησε η Χίλαρι Κλίντον, η οποία επίσης αποδέχτηκε το αποτέλεσμα. Αμφότεροι συνεχάρησαν τους αντιπάλους τους και διασφάλισαν με αυτόν τον τρόπο την ομαλή μετάβαση της εξουσίας. Ο Τραμπ, από την άλλη, βλέποντας την επερχόμενη ήττα, επέλεξε συνειδητά να υπονομεύσει τις εκλογές δηλητηριάζοντας το εκλογικό σώμα με θεωρίες περί «στημένης διαδικασίας» μήνες πριν ανοίξουν οι κάλπες, φτάνοντας να οργανώσει την πρώτη απόπειρα πραξικοπήματος στην ιστορία της χώρας, ενέργεια που οδήγησε στην παραπομπή του για δεύτερη φορά, σημειώνοντας την αθλιότερη πρωτιά στην ιστορία της χώρας.
Εκεί που έφθασαν τα πράγματα, οι Ρεπουμπλικανοί είχαν κάθε λόγο να παύσουν την τυφλή και μωρή υποστήριξη προς τον ηγέτη τους τώρα πια που είναι ένας απλός πολίτης. Αντ' αυτού, επέλεξαν να συνεχίσουν. Έχουν πλέον μετατραπεί σε παράταξη που εξακολουθεί να υποστηρίζει το μεγάλο ψέμα περί στημένων εκλογών, διαβρώνοντας ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος προς το δημοκρατικό πολίτευμα. Ελάχιστα είναι πια τα στελέχη τους που υψώνουν το ανάστημά τους εναντίον του Τραμπ. Η διασημότερη, μάλιστα, η Λιζ Τσένεϋ, κόρη του πρώην αντιπροέδρου, κατηγορείται για αποστασία και η καθαίρεσή της διαγράφεται σίγουρη, με προαλειφόμενη αντικαταστάτριά της την Eliz Stefanik, η οποία έχει την ευλογία του πρώην προέδρου και για την οποία θα ακούσετε να παίρνει τη θέση της ως νούμερο 3 στη Βουλή των Αντιπροσώπων τις προσεχείς ημέρες.
Τους ταιριάζει η ακόλουθη ρωσική παροιμία: «Νομίζαμε πως ήμασταν στον πάτο όταν ακούσαμε να μας χτυπούν από κάτω».
____________________
*Ο τίτλος αποτελεί παράφραση τίλου ενός δίσκου του Neil Young από τον οποίο νοερά ζητώ συγγνώμη.
