Σοβαρές ενδείξεις υπάρχουν, παρά την πρώτη αψήφιση των κανόνων ότι ο πληθυσμός σιγά σιγά προσαρμόζεται και τηρεί τους κανόνες της «κοινωνικής απόστασης». Οι δρόμοι έχουν αδειάσει. Θυμίζουν τους χειμωνιάτικους δρόμους των χωριών, της εγκαταλειμμένης ελληνικής επαρχίας, όπου διασχίζεις όλο το χωριό μέσ’ στο καταμεσήμερο και συναντάς ένα δυο γάτες, άντε και τον «τρελό του χωριού».
Εδώ απέναντι από το σπίτι μου σήμερα υπάρχει κάποια δραστηριότητα, ανακατασκευάζεται η παιδική χαρά με γρήγορους ρυθμούς. Ο άλλοτε ενοχλητικά επαναλαμβανόμενος χτύπος του σκεπαρνιού, σήμερα είναι αποδεκτός καθώς δίνει την αίσθηση ύπαρξης ζωής εκεί έξω.
Αλλά και στα καταστήματα που είναι ανοιχτά, τα μέτρα τηρούνται. Οι απείθαρχοι και αντιστασιακοί, κατά πολλούς, Έλληνες συμμορφώνονται. Οι πειθαρχικοί Εγγλέζοι όχι, αλλά και κανείς δεν τους ζήτησε να πάρουν κοινωνική απόσταση. Άραγε για την συμμόρφωση των Ελλήνων έπαιξε ρόλο η σοβαρή, λεπτομερής, συνεχής και αποφασιστική ενημέρωση; Οι τραγικές εικόνες και εκκλήσεις της διπλανής μας Ιταλίας; Με τους κατοίκους της οποίας πάντα αισθανόμαστε «Ούνα ράτσα, ούνα φάτσα»΄ ή απλώς ο φόβος φυλάει τα έρημα; Ή μήπως υπάρχει κληρονομημένη συμπεριφορά, από τις παλιές πολλές καραντίνες μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού; Να τι γράφει ο μακαρίτης συντοπίτης μου Θωμάς Κηροποιός σε δύο σημεία του ανεκδότου ημερολογίου, 1917-1958, σχετικά, πρώτα για μια επιδημία χολέρας και μετά μια παλιότερη πανούκλας:
[το 1913] απέθανε εκ της χολέρας,η οποία έστειλε 25 άτομα. Εφάνη εις 8 οικίας και οι περισσότεροι απέθανον, εγώ τότε ήμαν 23 ετών και μου έτυχε ο κλήρος ίνα τεθώ ως αρχιφύλακας 8 οικιών, με δύναμιν 25 ατόμων, [διά] την φρούρησιν των χολερούντων επί 10 ημέρας έως ότου ήλθε Νοσοκομ. Συνεργείον [...] Οι κάτοικοί μας Τούρκοι τους ενθυμήθηκα τες οικογένειες. Από τους προγόνους μου όμως άκουσα να λέγουν ότι ήσαν περισσότεροι, έως 30 οικογένειες, κατεστράφησαν όμως όλοι από την ασθένειαν Πανούκλα, η οποία έφερε θύματα πολλά εις τους κατοίκους όλων των χωρίων, όπως η Αντζίστα. Οι Χριστιανοί άφησαν τας οικίας των και κάμανε καλύβας εις τα χωράφια και έπαυσαν την επαφήν και την επικοινωνίαν αναμεταξύ των και έτσι εσώθησαν, οι Τούρκοι όμως δεν το έκαμαν αυτό, λέγοντες που φύγωμεν την τιμωρίαν του Θεού.
Θα διατηρηθεί όμως αυτό το κλίμα; Είναι δύσκολο. Η μακρόχρονη απομόνωση, από τη φύση της προβληματική, θα κουράσει τον κόσμο. Ο αυξανόμενος αριθμός των κρουσμάτων μπορεί να κάνει κάποιους να πιστέψουν ότι είναι μάταιο. Οι αρχές πρέπει να μεριμνήσουν για τη διατήρηση της ψυχολογίας τούς μήνες που θ’ ακολουθήσουν και εμείς ν’ αυτοπειθαρχηθούμε. Το πικρό ποτήρι πρέπει να το πιούμε όλο, ίσως είναι φάρμακο σωτήριο.
