Στις σύγχρονες δημοκρατίες, η ηγεσία δεν είναι απλώς διαχειριστική ικανότητα, ούτε εξαντλείται στη γοητεία του «αποτελεσματικού μάνατζερ». Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών — τον άνθρωπο που, για το καλύτερο ή το χειρότερο, διαμορφώνει παγκόσμιες ισορροπίες, καθορίζει συμμαχίες, επηρεάζει την παγκόσμια οικονομία και (συχνά) εμπλέκει ή αποσύρει κράτη από πολέμους. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η προσωπικότητα του Ντόναλντ Τραμπ, οι αξίες του και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη διακυβέρνηση δεν μπορούν να ιδωθούν ως «εσωτερική υπόθεση των Αμερικανών». Αφορούν και εμάς, και τον υπόλοιπο κόσμο.

Σκαλίζοντας κανείς πρόχειρα τη μνήμη του, θα μπορούσε εύκολα να βρει πάμπολλα επεισόδια υποκρισίας και παρόμοιας αθλιότητας σαν αυτής που επιτελέστηκε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου εναντίον εκδήλωσης για τους ορίζοντες της ισραηλινής λογοτεχνίας. Ήταν μια πράξη καθαρά στοχευόμενου και υποκινούμενου αντισημιτισμού και, ταυτόχρονα, μια ακόμα μελαγχολική απόδειξη του πόσο αγράμματα και αξιολύπητα άτομα συνωστίζονται και στον εκδοτικό βιβλιοπωλικό χώρο. Η  λογοτεχνία του Ισραήλ, μιας χώρας αδιανόητα προοδευμένης και αξιοθαύμαστης, παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μιας βιώσιμης και δίκαιης λύσης και για τους δύο λαούς. πράγμα που θα το ήξεραν αν δεν ήταν προβοκάτορες ή  αν άνοιγαν να διαβάσουν και κανένα βιβλίο πού και πού.

Τα όσα διαδραματίστηκαν το απόγευμα της 28ης Απριλίου στον Ιανό, όταν μια ομάδα ακροαριστερών τραμπούκων προσπάθησε να εμποδίσει τη διεξαγωγή της προγραμματισμένης εκδήλωσης, είναι ενδεικτικά τού πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία όχι μόνο τα εξωκοινοβουλευτικά, κοινοβουλευτικώς υποκινούμενα άκρα και σύσσωμη η αντιπολίτευση, αλλά και εκείνοι οι παρεμβαίνοντες για ψύλλου πήδημα αριστεροί διανοούμενοι για να στηλιτεύσουν τις αδυναμίες του συστήματος.  

Και έτσι ξαφνικά με το που μπήκε η Άνοιξη, η δικαιοσύνη έπαψε να είναι το σημαντικότερο πρόβλημα στην Ελλάδα, όπως λένε αυτοί που ξέρουν, δηλαδή οι δημοσκόποι. Αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη, εξατμίστηκε το ξυλόλιο, έσβησε η πυρόσφαιρα, το ΝΑΤΟ τελικά δεν συμμετείχε στα Τέμπη ούτε σε άλλη συναυλία, αλλά η Ρωσία πρώην Σοβιετική Ένωση ήταν η γνωστή άγνωστη που διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις και τις αναμετέδιδαν όλα τα ΜΜΕ – έτσι απλά, προς δόξα και τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας.

Αυτό που πάντα μου προξενούσε εντύπωση αλλά και με προβλημάτιζε έντονα ήταν ότι η καταγγελία ενός σκανδάλου αποκτούσε δυσανάλογη δημοτικότητα σε σχέση με τη μετέπειτα διάψευσή του. Επίσης, ότι αυτός ο κανόνας δεν έχει εξαίρεση! Επαναλαμβάνεται παντού και πάντα με την ίδια επιτυχία: η καταγγελία αποθεώνεται και η αθώωση (δικαίωση) αποσιωπάται. Πέραν των πολιτικών σκοπιμοτήτων, σε διάφορες περιπτώσεις, ακόμα και στον ιδιωτικό βίο, η απόλαυση της καταγγελίας προσφέρει μια σκοτεινή και ακαταμάχητη ηδονή. Αντίθετα, η καλή κουβέντα ζυγίζεται με το χρυσάφι. Εν ολίγοις, η δημιουργία στοιχίζει ακριβά και θέλει χρόνο, ενώ το γκρέμισμα είναι δωρεάν και πληρωτέο τοις μετρητοίς. Είναι πιο εύκολο να γίνεις δημοφιλής εκτοξεύοντας καταγγελίες από το να προτείνεις δημιουργικές λύσεις...

Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία μπορεί να εξαργυρωθεί η χυδαιότητα στις αμέτρητες αποχρώσεις της. Aρκεί να έχει κάποιος το κουράγιο να εκτεθεί στη δημόσια σφαίρα για να γίνει viral, όπως λέει και η πιτσιρικαρία.

Στην κρίση χρέους, δεν αντιληφθήκαμε μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων ότι η Ελλάδα διέθετε περί τα δέκα εκατομμύρια αυθεντίες οικονομολόγους. Ο μόνος που το αντιλήφθηκε ήταν ένας εξ αυτών, λίγο περισσότερο ιδιοφυής από τους υπόλοιπους, ο Γιάνης Βαρουφάκης. Έτσι, στο δημοψήφισμα διατύπωσε τα εξειδικευμένα ερωτήματα αγγλιστί και έλαβε την επιστημονική απόφαση του σοφού ελληνικού λαού. Όλα αυτά συνέβησαν στο δημοψήφισμα του 2015 όπου ο πρωθυπουργός της χώρας μας δεν ήταν σε θέση ούτε να διαβάσει αυτά τα ερωτήματα, πολύ περισσότερο δε να τα κατανοήσει. Αλλά δεν έσκαγε και πολύ με αυτό γιατί ήξερε ο λαός του, που μόλις τον είχε εκλέξει. Είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη στην επιστημονική επάρκεια του λαού του – κυρίως όμως σε αυτήν του Γιάνη Βαρουφάκη.

Ας σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαμε, για παράδειγμα, πριν από τριάντα χρόνια, στη δύση δηλαδή του 20ού αιώνα και στην αυγή του 21ου, εάν έβγαινε ένας αμερικανός Πρόεδρος και δήλωνε πως θέλει να αγοράσει τη Γροιλανδία, πως προτείνει στον Καναδά την προσάρτησή του στις ΗΠΑ αποκαλώντας τον πρωθυπουργό της χώρας «κυβερνήτη», ο οποίος θαύμαζε τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες του πλανήτη και κάθε κάθαρμα που κυκλοφορεί σε αυτό τον μάταιο κόσμο και γενικότερα η βασική του φιλοσοφία, που οργανωνόταν με όχι παρά πάνω από εκατό λέξεις (λιγότερες ακόμα κι απ’ του Τσίπρα!), να αντιλαμβανόταν  τον πλανήτη ως ένα οικόπεδο και τον εαυτό του επικεφαλής ενός παγκόσμιου ομίλου Real Estate – με ό,τι στο διάβολο μπορεί να σημαίνει αυτό.

Τι σημαίνει ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς σε 4 απλά μαθήματα από την πρόσφατη επικαιρότητα.

Κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και το προσωπικό της κόμμα να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Το θέμα αυτό ήρθε στην ελληνική επικαιρότητα –οι προτεραιότητες της οποίας αποδεικνύουν και την… υψηλή αίσθηση πολιτικής αξιολόγησης που διαθέτει–, ταυτόχρονα με το εξίσου σοβαρό ζήτημα της επίθεσης ενός απίθανου χούλιγκαν βουλευτή που τα έκανε λαμπόγυαλο στην Εθνική Πινακοθήκη.