Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Η εικόνα που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο για τη Γάζα είναι σχεδόν πάντα η ίδια: μια περιοχή αποκλεισμένη, με πληθυσμό σε απόγνωση, που ζει κάτω από βομβαρδισμούς και στερήσεις. Σπάνια όμως συζητιέται το άλλο μισό της πραγματικότητας, ότι την ίδια στιγμή, στην κορυφή της Χαμάς, υπάρχει μια τάξη ηγετών που ζει μακριά από τη Γάζα, σε βίλες και σε πολυτελή ξενοδοχεία, με περιουσίες που ανταγωνίζονται εκείνες προσώπων σε εύπορα κράτη.

Το ερώτημα «αν συμφωνούμε να ιδρυθεί παλαιστινιακό κράτος» επανέρχεται με κάθε διεθνή παρέμβαση ή ψήφισμα που επιχειρεί να επιβάλει λύσεις επί χάρτου, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το ιστορικό βάθος, την πραγματικότητα στο πεδίο και –κυρίως– το τίμημα που έχει πληρώσει μία από τις δύο πλευρές.

Η συζήτηση για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, το λεγόμενο «Free Palestine», έχει επανέλθει δυναμικά στη διεθνή σκηνή. Η προοπτική αυτή δεν είναι απλώς μια αφηρημένη ιδέα ανθρωπιστικού ιδεαλισμού· συνδέεται άμεσα με γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που αφορούν και την Ελλάδα και την Τουρκία.

Πώς να οργανώσεις έναν εφιάλτη με κόστος ένα σετ ψυχανάλυσης και ιατροφαρμακευτικής φροντίδας.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η εξωτερική πολιτική ήταν επί δεκαετίες τομέας συναινετικών εθνικών στρατηγικών, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών κυβερνήσεων. Όμως μια δύναμη παρέμεινε συστηματικά εκτός αυτού του εθνικού πλαισίου, ακολουθώντας μια βαθύτατα ιδεολογική και επιθετικά ακτιβιστική στάση: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Όχι μόνο δεν στηρίζει, αλλά συστηματικά υπονομεύει κάθε προσπάθεια στρατηγικής ενίσχυσης της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον.

Ζούμε σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης, όπου η συνολική εικόνα του δημόσιου βίου κατακλύζεται από παρακμή, αποσύνθεση και θεσμική απαξίωση. Από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με τις προκλήσεις της διακυβέρνησης, αλλά και με εσωτερικές βολές που ξεπερνούν τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης και αγγίζουν τον ευτελισμό. Η επίθεση που δέχεται ο πρωθυπουργός από πρόσωπα όπως ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής, από πολιτικούς δηλαδή με περιορισμένη απήχηση και ανύπαρκτο συγκριτικό ηθικό και πολιτικό εκτόπισμα, υποδηλώνει κάτι πολύ πιο ανησυχητικό από μια απλή διαφωνία.   

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κυβέρνησε τη χώρα· την υπέβαλε σε πειράματα ψευδαισθήσεων. Η επιμονή του στο πολιτικό ψεύδος, η μεθοδική κατασκευή ενός παραμυθιού «αντίστασης» και η θρασύτατη αντιστροφή της πραγματικότητας δεν αποτελούν απλώς δείγμα ανευθυνότητας. Αποτυπώνουν έναν ηγέτη αμετανόητο, αδίστακτο, επικίνδυνα αμόρφωτο και βαθύτατα ανήθικο, τόσο στη σκέψη όσο και στην πράξη.

ΣΥΡΙΖΑ: από τις πλατείες στο 2,9% – Το χρονικό της αποδόμησης και της απάτης

Στην Ελλάδα, η ελευθερία του λόγου δεν απειλείται από το κράτος. Απειλείται από το 6%. Από εκείνο το μικρό κομμάτι του πολιτικού φάσματος που, ενώ δεν καταφέρνει να συγκινήσει παρά ελάχιστους ψηφοφόρους, ελέγχει με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα τα πάντα: από τα πανεπιστήμια και τα σωματεία έως τις καλλιτεχνικές διοργανώσεις, την κρατική τηλεόραση, ακόμη και τις ενώσεις συντακτών. Το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθός του. Είναι η επιβολή του.

Μια συνοπτική αποτίμηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα